Als we dachten, rust, vergeet het maar. Blij dat we vannacht toch nog naar huis zijn gereden. Ik heb altijd een tijdje nodig om bij de pinken te komen. We konden bij Nel en Hans blijven slapen, het bedje stond opgemaakt, maar ik wilde liever naar huis, totale onzin, want over een paar gingen we toch weer richting Womer. De verleiding was wel groot, maar ik wilde rustig zondagochtend bijkomen. Dit ritme wat we nu allemaal aan het doen zijn, is wel pittig voor me. Ik ben jaren, kan je rustig zeggen, niet zo actief geweest. Ik wilde dolgraag van alles, maar ik trok het echt niet. Was altijd na een uitspatting, een of twee dagen, van de rel.
We zijn rond drie uur weer richting Wormer gereden, met de Milka, zo heet ons autootje. Tis een klein orgel, maar rijd als een tierelier. Alleen toen we zaterdag nacht naar huis reden, had het wat geregend, en het was natuurlijk aarde donker. Het rijden ging een beetje dom op de kronkelende binnen wegen. Diversen keren, zaten we te veel links en bij de bochten, ook niet goed. Ik begon mezelf al verwijten te maken, dat ik zo nodig naar huis moest. Misschien was Norbert ook oververmoeid, dat kan toch? Thuis kwamen we er achter dat onze rechter koplamp alleen op klein licht brandde, de lamp was stuk, vandaar die rare kapriolen.
De Amsterdamse middag, was voor ons heel erg gezellig. Er waren twee zangers, die eigenlijk al lang en breed in het bejaardencentra hadden moeten zitten. Ze hadden heerlijke stemmen, wij vonden het super. In het café waar ze optraden, zaten alleen de groep mensen, die er altijd zijn. Wij waren de enige die op de Amsterdamse middag waren afgekomen. Wat we vorig weekend in Amsterdam hebben gemist, hebben we nu ingehaald. De eigenaar had lekkere hapjes, gevulde eieren, gehakt balletjes en heerlijke Amsterdamse uien. Omdat er haast niemand was, bleven ze rond komen. Na afloop hebben we nog een etagère besteld met Tapas. Die heel erg goed waren. Nog een bakkie koffie bij de Bomen gedronken en Rafa, die vreselijk lief was geweest bij Mirjam en Giel, opgehaald. Daar gingen we weer in het donker, naar het verre noorden, met de Milka, die zich voorbeeldig gedroeg. ( lamp had Nor gemaakt ) Het is nu maandag en ik moet naar het ziekenhuis met mij zere vinger, om een nieuwe spalk te laten zetten, waar ik dan nog 5 weken mee moet lopen. Dan wat boodschappen doen, dan zijn we klaar voor vandaag.
Voor Rafa is het voorlopig genoeg, ze ligt de hele te pitten. Bekaf van dat heen en weer gesleur.
Gepubliceerd met Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten