Ik moet weer opnieuw leren lopen.

Niet schrikken er is niets aan de hand. Ik heb alle uitslagen van het onderzoek B12 binnen en besproken met de arts. Op een paar dingetjes na zijn de bloed uitslagen goed. Wat belangrijk is het vitamine B12 gehalte, door de twee injecties per week was dat heel goed. Maar wat belangrijker is, de opname van de vitamine B12. Ook al zegt de arts je B12 is prima dat zegt namelijk niets, het gaat om de opname is die is gelukkig ook goed. Stofwisseling en schildklier ook goed. Er is een probleem, dat is de lever en de galblaas en daar zijn we nu druk mee bezig met de oncoloog. De injecties hebben veel ellende gebracht, maar ook goeds. Ik heb veel beginners verergeringen gehad, zo erg, dat ik dacht, ik gooi die troep in de vuilnisbak.
Maar ik heb het doorgezet, nu 4 maanden. Het goeds is dat mijn voeten een stuk beter zijn geworden, alleen mijn voetzolen waar ik nog 24 uur pijn in heb, maar dat is uit te houden. Dus het lopen op de Ugss het hele jaar door, dat ga ik nu veranderen. Dus af en toe op een hakje proberen. Nu had ik nog een nieuwe staan en daar loop ik nu regelmatig op. Omdat mijn Ugss zo zijn uitgelopen, sleep ik met mijn voeten over de vloer en dat doe ik op mijn hakken ook. Maar de zolen zijn zo stroef dat ik iedere keer haast op mijn muil lig. Dus vandaar op nieuwe leren lopen.
 
Zaterdag, het weer een prachtige dag, op afwachting van, waarschijnlijk 2 dagen bakken water uit de lucht, als ik Edwin van de site, wonen in Spanje mag geloven. Norbert is zo goed al klaar, alles helder wit, boven.
Maar zoals het nu beneden is blijf ik nog even zitten, lekker nog een kleurtje op doen voor we de grijze luchten gaan bezoeken. Ik ben op zoek naar een nieuw kleed, ik weet precies wat in wil, een pathchwork, vintage. Maar dat kan ik hier niet vinden, in de bladen in Nederland, kom ik ze overal tegen. Hier zag ik er een in de folder van Merlin Leroy, maar dan in blauw, turquoise. Dat was de kleur die ik eerst in huis als bij kleur wilde. Eerst kwam Cor het huis in, die werd gillend gek. Toen Nel er was, die werd ook helemaal onwel. De kussentjes, de schoorsteen en een kunstwerk had ik al in de kleur. Ik begon er al aan te wennen, het zit er de hele zomer al op. Het was iets te fel, maar nu zie ik deze kleur steeds vaker langs komen, in de woonprogrammas op tv en in de folders. Ik ben echt zo gek nog niet. Ik hen wat dat betreft een voor uitziende blik. Dat we in de flat bezig waren met het groen, was er nog nergens iets in die kleur te vinden. Een jaar later stonden de bladen er vol mee.

De kleur is inderdaad geen topper, maar een tikkeltje lichter, of minder fel, had niet verkeerd geweest.

Nu ga ik voor de kleur oker goud, te beginnen met een kleed, dan kan ik verder.

Bovenstaande foto heb ik nog niets aan gedaan.

Deze foto is gemaakt,met op mijn ipone,een vis fisheye

Bovenstaande foto heb ik bewerkt, niet zo duidelijk, maar wel een groter overzicht dan een gewone foto.

 

Kijk, zo kan het er ook uit zien.
 

Oncoloog

Ik ben gisteren naar de oncoloog geweest, had tegen iedereen gezegd dat ik dinsdag heen moest. Dat heb ik bewust gedaan omdat, als ik slecht nieuws zou krijgen, even de tijd zou hebben om het te verwerken.
Mijn kanker marker was weer een pietsie omhoog gegaan, dus ze wilde dat ik scan ga maken om te kijken hoe dat nou zit met de lever. Dat alles gebeurd nog voor we naar Nederland gaan en ook hoor ik dan of alles goed is. Ze zag op de computer mijn nachtelijke bezoeken aan het ziekenhuis. Ook stond er dat de dokter mijn galblaas niet weg wilde halen. Omdat de tweede keer dat ik s'nachts naar het ziekenhuis ben geweest, het niet de pijn van de galblaas was. Maar van de ontstoken lever. Maar het geval lever hoor ik al jaren, ik denk zelfs al van voor de darm kanker. Maar er nooit echt last van gehad, nu dus wel. Dus nu maar weer afwachten wat dit gaat worden, weer onder de scan, dat is niet goed voor een mens. In princiepe mag dat maar een keer per jaar. Maar wat mot, mot.
 
Ik was me toch een partijtje zenuwachtig, niet normaal. Daar heb ik anders nooit last van, komt misschien ook, dat ik het nu helemaal zat ben, altijd me kloten voelen. Spuugzat ben ik het, ik wil leven, me prettig voelen, dingen doen. Maar ik heb er de kracht niet voor, zou Joling zeggen. Ik heb er ook echt de kracht niet meer voor, dat is balen.
 
Normaal als ik voor een uitslag moet, heb ik zoiets van, als het zo is, is het zo. Bij zoveel mensen komt het terug, dus waarom niet bij mij. Als het zo is, dan kijken we weer verder. Heel erg nuchter, ben ik in dat soort dingen. Hoe vaak horen we om ons heen, het is weg. En dan komt het gewoon weer terug. Wij springen dat ook geen gat in de lucht als we de mededeling krijgen, het is goed. Wij zijn wel blij natuurlijk, maar gaan er geen feest van maken. Kanker is een gluipert, die op de loer blijft liggen. Dus de scan maar afwachten en dan waarschijnlijk voor een half jaar vrij.

 

Hij is weer terug.

Na 2 dagen met regen is vandaag de hele dag het zonnetje er weer. Norry weer helemaal gelukkig, waarom hij het zo vreselijk vind, ik weet het niet. Ik vind het wel wat knussigs hebben. We hebben hier al zo veel zon, dus af en toe een dag met een paar flinke buien is niet verkeerd. Ook voor de tuin, we hebben al twee weken ons water systeem uit staan. De meeste buien vielen de laatste weken in de nacht, maar nu hebben we dus 2 dagen regen gehad. De honden vinden het wel weer heerlijk, kunnen ze weer naar buiten. Maar soms bij het uitlaten, kregen ze een buitje op hun kop. En dan zit je in het kleine beneden huis, dan stinkt het hele hond honds.

Zo dit laatste middag zonnetje pik ik mooi nog even mee. Max onze oppas hond vond het genoeg voor vandaag, die ligt lekker binnen in zijn mandje.
 
 
Over gister de niet operatie dag, het volgende: de arts vertelde dat de pijn die ik nu heb, niet meer de pijn van de galblaas heb, maar van een ontstoken lever. Als ik de galblaas eruit wil hebben, dan is er 2 maanden wachttijd. Het is natuurlijk anders als ik weer een aanval krijg en geel ga worden. Dat was het dan, betreft mijn lever moet ik een afspraak maken met een internist. Dat kon pas eind november, dan zijn we er, als het goed is niet. Dan kon het in januari, die afspraak hebben we maar gemaakt.
Ik moet morgen bloed prikken voor de oncoloog en dan dinsdag een afspraak met haar. Omdat mijn bloed 3 maanden geleden, de kanker marker, wilde ze dat we nu weer een bloed onderzoek zouden doen.
Ik heb al vaak dat ze een afwijking in mijn lever vinden in mijn bloed. Dus om te beginnen wachten we dit bezoek aan de oncoloog dinsdag af. Ik de tumor marker niet hoger is dan 3 maanden terug, dan zijn we blij. Dan moeten we maar kijken hoe we het verder gaan doen. Voorlopig heb ik medicijnen voor de pijn en pillen voor de misselijkheid. Dus onze droom, de galblaas er uit, opknappen, naar Nederland als nieuw, en lekker veel leuke dingen doen, dat gaat het niet worden. Als we wel gaan, dan moet ik het gewoon weer rustig houden.
 

Nu ben ik heeeeel eeruug niet blij.

Ik had al een voorgevoel, dat er iets niet klopte. Ik had het met Nel over de operatie, ze vroeg er het een en ander over. Daar kon ik geen antwoord op geven, ik zie het wel. Maar wel wat raar allemaal. Toen kwamen we op het idee om Norbert naar het ziekenhuis te sturen, met de afspraak die ik heb, en daar het een en ander over te vragen. Belt hij me net op, je moet woensdag alleen naar de specialist om het een en ander te bespreken, wel, g......... enz, hier baal ik wel zo vreselijk van. Ben al dagen beroerd en slik nu de pillen, weer een pil erbij, voor als ik galpijn heb. Ik was zo blij, dat ik woensdag geopereerd zou worden. Ik heb net weer een pil genomen, stom, ik slik ze niet meer. Ik ga gewoon wachten tot ik geel ga worden, dan mag ik direct naar het ziekenhuis en gaan ze me direct opereren. Dit is een geweldige grote afknapper. We hadden berekent dat het allemaal zou lukken voor we naar Nederland gaan. Een ding weet ik zeker, ik ga me woensdag, zo vreselijk aanstellen, kom kruipend bij de arts binnen, ik heb zoveel pijn, zeg ik dan. Ik heb ondertussen wel geleerd dat je het erger moet maken dan het is. Als ik met de chemo, direct gemeld dat ik heeeel veel last van mijn voeten had, dan had ik nu geen neuropathie gehad. Maar we zijn opgevoed, niet piepen, gewoon doorgaan. Want ik wist dat je dat kon krijgen, dus niet piepen. Dit is nieuws vers van de pers. We zien wel hoe het verder gaat, je kan geen ijzer met handen breken en ook niet met je kop door een muur lopen, die is gewapend is met betonijzer. Ik zie verder wel hoe dit verder gaat.

 

PAULA !?!

Wat heb ik nu? Ik weet het niet, als er iemand nuchter is, dan ben k het wel
Van de week op de radio spraken ze op de radio over Amerika en Cuba, wij zijn alle twee gek op Cuba, het is een heel andere wereld, arme mensen, ze weten daar wat echte armoede is. Maar toch, de mensen zijn vriendelijk en altijd vrolijk. In Havanna, zijn op iedere hoek van de straat, barretjes met live muziek. En wat voor muziek, heerlijke vrolijke muziek. Ze hadden het op de radio over de Buena Vista social club, die kwamen in Amerika optreden voor Obama. Toen wij in Havanna waren, zijn we naar Hotel Internationaal geweest, waar ze toen een optreden hadden. Geweldig, alleen het eten, dat was heel verschrikkelijk.
Na het gesprek op de radio, werd er een plaat gedraaid van Buena Vista en wat denk je? De tranen liepen over mijn gezicht. Dat heb ik echt nog nooit mee gemaakt. Op een of andere manier werd ik daar heel sentimenteel van. Dat wilde ik even kwijt, want ik vind het zo een vreemde reaktie van mezelf.
 
Vandaag is het een feestdag, onze oudste kleinzoon Stefan is 18 jaar geworden. Een volwassen kerel is het, iedere keer als we hem zien, is hij weer een stuk groter geworden. Zijn rijbewijs had hij al een tijdje en zijn auto ook.
Dus een feestdag voor hem, de eerste dag dat hij in zijn eentje in zijn auto mocht rijden.

Leuke foto Stefan en heel veel plezier met je mooie nieuwe auto.
 

Vogeltje wat zing je vroeg.

Wat me opvalt de laatste tijd, dat er zoveel vogels zijn. Smorgens vroeg zitten er al een aantal mussen op de paaltjes bij het zwembad. Eerst heb ik havermout vlokken op het randje gestrooid en maar zitten wachten. Ze vlogen alleen maar langs, hebben volgens mij vroeger van die vieze havermout pap met die vette vellen moeten eten. De volgende dag kleine stukjes witbrood op het randje gelegd, ook dat lusten ze niet, maar geen probleem, we hebben Rafa nog. Jammer, ik vind het zo gezellig, nu we beneden zitten, kan ik het allemaal mooi bekijken, vind ik gezellig. In Julianadorp hebben we bij action ook een vogelhuisje gekocht, schattig, maar een probleem, het is een sierhuisje, met een gaatje, zo klein dat er geen vogel ik kan. In de supermarkt of bij Chinees eens kijken, die hebben vast wel wat. Verder horen we vaak een duif koeren. Dat is het voordeel dat we beneden zitten, hier zie je nog wat. En vooral ik, ik zie en hoor altijd alles.

Gister was er in een huis, dat op dit moment niet verhuurd is, mensen, de deuren stonden open.
Eerst was er een verkoper uit Pedreguer, die zijn werk niet goed deed. Nu is Tong-sja, een kennis van ons, de verkoper. De oude verkoper, wilde de sleutel niet terug geven, dus Tong-sja had gevraagd, als jullie er mensen zien, geef even een gilletje. Ik heb dus al een paar keer een gilletje gegeven, nadat ik met de verrekijker heb gekeken, wie er was. Meestal was Tong-sja of haar man er bij. Maar van de week, 2 mannen alleen, dus ik aan de bel trekken. Achteraf waren het kopers, die nog eens wilde kijken, vertelde ze Tongsja, toen ik haar belde.

Als alles meezit ben ik volgende week onder het mes geweest. Ergens heb ik nog wel twijfels, ik ben op dit moment heel goed, dus zonde om een mes in mijn lichaam te zetten. Ik weet het niet, misschien komen die galblaas aanvallen nooit meer terug. Aan de andere kant, er zit een grote steen en een heleboel kleintjes, daar kan ik niet om heen. Er zijn een hele boel oudere mensen die dat hebben,  maar die  daar nooit last van hebben. He, nou betietel ik mezelf als een ouder mens, en dat ben ik natuurlijk ook. Tja, ik weet het niet, wat ik wel weet is dat er Leverfuncties zijn die niet naar behoren werken, lever, galblaas en darmen, dat is een pot nat.
Dus als de galblaas er uit is, zijn de Leverfuncties waar schijn ook opgelost. Ik word er gek van, dat als ik bij een arts ben, hij vraagt, drinkt u veel? Tjonge, tjonge, een glas rode wijn per dag, op een feestje nooit meer dan 2 of 3 de rest water.

Het is nu half negen, zonnetje schijnt en de mussen zijn er weer. Een mooie dag voor de boeg.

Vannacht weer hevig liggen dromen, dan word ik altijd rot wakker, dan ga ik er maar uit, anders begin ik gewoon weer aan een nieuwe zware, vaak rot droom.

Al even goed

Het is vandaag dag 6, dat ik kan zeggen, het gaat eigenlijk harstikke goed. Er zit weer een beetje aktie in het lijf. Al moet ik zeggen dat ik wel een slaappil neem. Er zit bij mijn gewone avond pillen al een inslaappil, daarvan val ik altijd zeer snel in slaap, maar ik heb een andere pil, waar ik altijd heel goed op slaap. Ik had Nel voor de 4 daagse er een paar meegegeven, jaren terug, omdat haar slapie s'nachts zo snurkte dat ze geen oog dicht deed. Z heft er de hele 4 daagse geen last van gehad. Ik ben hier ook niet voor, maar omdat het de spuigaten uitliep, ben ik er maar aan begonnen. Van niet slapen, pijn, daar ga je je niet beter door voelen. Zoals ik al zei de 6de dag, Norbert weet niet wat hem overkomt en ik ook niet. Betreft mijn neuropathie, die is al en paar weken terug gebracht van mijn knieën tot mijn voetzolen. Daar ben ik al heel gelukkig mee. Ik moet in princiepe wel 2 jaar door gaan met de 2x in de week met de B12 injecties, omdat de dingen waar ik last van heb, vooral het neurologische gedeelte, al velen jaren last van heb. Dat is een lange weg en ook heel moeilijk om dat beter te krijgen. Overgaan doet het nooit, dit is niet te genezen, afgestorven zenuwen, daar is op lange termijn, winst te boeken. Maar afgestorven zenuwuiteinden, afgestorven is afgestorven, maar er is wel op den duur wint te behalen betreft de pijn. Dus ik mopper niet meer, zo is het op het ogenblik en daar ben ik dolblij mee.

Ik ben Wiske, een idee van Frans, ik weet nog niet wat hij er verder mee van plan is, ik had me aangemeld en kreeg de naam Wiske, bij deze dan.
 

Zwak, ziek, misselijk.

Nee, verder ga ik nog lang niet. Het is wel triest de laatste tijd. Van de week weer 2 dagen op bed gelegen. Zelf op de 65ste verjaardag van Nor, was ik niet bij de pinken. De dag erna ook nog in mijn bed.
Er moet nu toch echt wat gebeuren. Vrijdag een afspraak gemaakt met de huisarts, Norbert is alleen heen geweest en heeft gezegd dat ik ziek in bed lag. Dat hadden we bedacht, omdat er dan misschien meer spoed gezet werd voor de operatie. Hij kreeg een brief van de huisarts en daarmee moesten we ons melden bij de urgencia. We gingen om half 2 de deur uit en waren om 9 uur weer terug, met een voorrangs operatie, 21 oktober pas wel eens waar, maar toch eerder dan als we de normale weg bewandeld waren.
 
Als je je meld bij urgencia, gaat direct de hele molen draaien, dat ik er zat had ik zoiets van, wat heb ik aan de hand gehaald. Er word direct een zootje bloed afgetapt, 3 buizen, je plas, dat was natuurlijk weer een probleem, maar het ging beter dan de vorige keer en je gaat direct aan het infuus, 2 zakken, een met vocht en een met pijnbestrijding, wat ik niet nodig had op dat moment. Voor je door die zakken heen bent, en voor de bloed uitslagen en urine onderzocht zijn, ben je echt uren verder. Mijn bloed was beter dan de vorige keer, begin september, zei de arts. Maar toen ik eindelijk naar huis mocht, hadden we wel een papiertje in handen, met de dag en uur voor het verwijderen van de galblaas. En dan nog met voorrang. En daar ging het hele gebeuren om. Normaal moet je eerst een afspraak maken met een internist, proeven nemen, terug naar de internist en dan de afspraak maken voor de operatie. Dit hebben we op deze manier allemaal overgeslagen. We hadden besloten om de galblaas er toch maar zo snel mogelijk uit te halen en niet meer op aanvallen te wachten, ik heb er nu 4 gehad en dat vond ik genoeg. Als alles mee valt, ben ik als we naar Nederland ga opgeknapt. Het duurt ongeveer 3 weken, als het bij een kijk operatie blijft, anders langer. We zien wel, ik zal blij zijn als ik van dat ding af ben. Dit was het weer, en dit was ook de reden dat ik een tijdje niets geschreven heb. Ik had er de kracht niet meer voor, zou Jolink zeggen, en zo was het ook in mijn geval.