Vrolijk kerstfeest

Voor iedereen, hele fijn uiteinde en een nog fijner begin van 2014

 

Nog heel even en 2013 zie er alweer op. Zoals altijd de laatste jaren, is het jaar weer omgevlogen. Wat gaat 2014 ons brengen, gelukkig weten we dat niet. 2013 heeft ons goede en slechte dingen gebracht. We hebben het weer overleeft. Norbert met zijn prostaat kanker, dat nu gelukkig harstikke goed gaat. Norbert stoppen met zijn werkzaamheden, wat wel fijn is, omdat je nu je handen vrij hebt, je kan nu doen en laten wat we willen. Het mooie weer dat we in Spanje hebben gehad deze zomer, zo mooi, dat al onze kleding en spullen nog in het benedenhuis staan. We zaten vanaf juni tot november in het benedenhuis. We kunnen aan de bak, als we thuis komen, om alles weer naar boven te verhuizen. Alle kinderen en kleinkinderen zijn het jaar goed doorgekomen. Ik ben het jaar prima doorgekomen, behalve de dingetjes waar iedereen op latere leeftijd last van heeft. Alleen Foetje, heeft het flink voor haar kiezen gehad, dat was en is nog steeds niet goed. Maar iedereen die haar kent, weet wat voor een taaie rakker het is. Ondanks dat ze pijn had, Santiago, gaat gewoon door hoor, ik neem wel een Ibi, dan gaat het wel weer. Ook Nor zijn oude bazin, Ans, heeft door een fout van het ziekenhuis, haast haar leven gekost. Het nieuwe jaar brengt ons ook nog een kleinkind, in mei, dan hebben we er 8. Eerlijk verdeeld, allemaal 2 kids. Dan stoppen ze er alle vier mee. In deze wereld, moet je er ook niet meer neerzetten, hoe ziet hun toekomst er uit? Volgens mij niet erg rooskleurig. Het leven is ook zo duur, Karin bracht Revi naar de dag opvang om voor de kerst nog even los te gaan in huis. Na 3 kwartier belde de opvang, komt u hem halen, hij is wat koortsig. Dus Revi opgehaald, weg 86 euro, je leest het goed 86 euro, dat is toch niet normaal, ik kan er niet over uit. Tegenwoordig zijn de kinderen zo snel verkouden, dat komt ook mede de kinderopvang, dat je ze vaak moet ophalen en je poen is weg. Wij zitten nu echt in een normale wijk, overal brand licht om ons heen. Het park is behoorlijk vol. Wij kregen ook nog een huur aanvraag, maar we zitten er nu zelf. Laat dit nieuwe jaar voor iedereen brengen wat hij wenst. Wij wensen niets, NADA. Dit doen we al jaren niet meer, zelfs geen gezond nieuw jaar. We hebben jaren tegen elkaar gezegd, laat dit nieuwe jaar ons meer gezondheid geven, dan het afgelopen jaar. Mar we zijn wat dat betreft, van een koude kermis thuis gekomen. Laats had ik uitgerekend, we zaten toen geloof ik 15 jaar in Spanje, dat ik 15 keer in het ziekenhuis heb gelegen. De keren dat het voor een dag meegeteld. Dus doen we dat niet meer. We kijken elkaar aan, lachen lief naar elkaar en proosten, dit alles in stilzwijgen. Wij laten ons niet meer gek maken, leven en aanvaarden, de dingen, die de dag ons brengt.

 

2de kerstdag, restjes dag.

Vanavond hebben we met Nel, Hans, Wil, Nico,en wij, de restjes opgemaakt. We hebben alle restjes die wij en de andere overhadden opgemaakt. Geen echt kerstdiner, maar van alles door elkaar. Dingen waar je normaal niet aan zou denken om dit bij elkaar op tefel te zetten. Maar dat mocht de pret niet drukken. Met wat wijn, stokbrood en de restjes was het een uiters gezellig maal. Van uur uur of 2 tot 9 uur gezellig zitten eten en babbelen over alles en nog wat. Kopje koffie toe, het was helemaal voor elkaar en reuze gezellig. Dat kan natuurlijk niet anders. Wij zijn al meer dan 30 jaar bevriend met elkaar en het heerlijke hiervan is, dat je over alles met elkaar kan praten, zonder dat je een blad voor je mond moet nemen.

Het was alleen heel erg jammer dat Conny en Bart er niet waren. Het was waarschijnlijk voor Conny even teveel. Ze heeft zaterdag het barretje gedraaid, dus even rust op de plaats. Groot gelijk Conny, denk aan jezelf. Maar we hebben jullie best gemist. Volgend jaar beter. Dan zijn jullie toch zeker aanwezig, in resident losdos in Juliandorp. Maar we zien elkaar op nieuwjaarsdag, allemaal weer in Barts Fontijntje om het nieuwe jaar in te luiden. Het is heerlijk om zoveel lieve vrienden om je heen te hebben en dat wij al 18 jaar Nederland verlaten hebben. Dat kwam ook tot uiting op het 20 jaar bestaan, vorige week, in Barts Fontijntje. Daarmee zijn we heel blij, en bij deze, wil ik al onze vrienden, bedanken voor deze vriendschap.

 

Posted with Blogsy

Sanne

We hebben een loge, voor een nachtje. Toen we gister bij mijn zoon en Annette waren, om de verjaardag van Marco te vieren hebben we Sanne meegenomen voor een nachtje. Ze zou al eerder komen, maar het kwam er maar niet van. Vanavond gaan we eten bij Ingrid in Zaandam en ook naar het nieuwe winkelcentrum in Zaandam, dus dan kunnen we haar weer thuis afleveren.

Deze foto is genomen dat Marco en Annette op crucero waren. De kids vonden het prachtig. En niet te geloven zo snel als die kleinkinderen de weg aan boord wisten te vinden. We hadden een schip met 4000 personen. Wij waren ook mee, het was echt gewelig. Vooral ook, omdat we ook naar Marokko zijn geweest. Een heel andere wereld voor hen, ze wilde ook niet geloven dat de mensen daar in hutten woonden van golfplaat. En overal zagen ze bedelaars, daar snapten ze ook niets van. Ze zeiden heel simpel, dan gaan ze toch werken. Begrepen dus niet dat er geen werk was en dat ze dan moeten bedelen. Het is heel goed, dat ze de andere kant van het leven eens zien. Wat ze in Nederland kennen, is alleen maar rijkdom.

Aan boord had Norbert een verbrande knar, dus Sanne heeft een paar uur, alle velletjes van zijn hoofd staan pulleken. Straks gaan we even wat boodschappen doen en om 16.00 hebben we met Marco afgesproken in het groene padje in Zaandam. Het is een hele gezellige tante, zo bijdehand zijn die kinderen tegenwoordig. Ze ging ons allerlei vragen stellen over de geschiedenis. Nou ik weet daar niet veel vanaf, maar Nor wel. Kregen we toch strijd over, waar Willem van Oranje vermoord was. Norbert zei Dokkum, maar Sanne zei in Delft. Hebben we het opgezocht en ja hoor Sanne had gelijk. Ze had ook een 9 voor geschiedenis.

Een paar jaar geleden waren ze bij ons in Spanje, en haar broertje Leon was jarig. Hadden we nog geen echt kadotje, we hebben wel een mummiepak voor je. Oké zei Leon dat wil ik wel. Hebben we hem helemaal ingerold en Sanne wilde het ook, in toilet papier. Kortom, het was heel gezellig met die totebel.

 

Posted with Blogsy

Bart Fontijntje 20 jaar.

Oostenrijk, februari 1993. We zaten toen met de hele bubs, al 15 jaar, in Aschau, bij kirchberg, aan de apres ski. Het dorp is echt het einde van de wereld. Er gaat een weg naartoe en dan stopt het. Er is een woonhuis, dat ze hebben omgetoverd als supermarkt. Je kan daar je brood, vlees en groente bestellen voor de volgende dag. Ook zit daar Martin, een boer, die ski's verhuurd. Voor de rest een paar eetgelegenheden. We zijn er terecht gekomen, omdat er nagenoeg geen auto's rijden, al onze kinderen waren rond de 6 à 7 jaar. Nu zijn ze allemaal in de 40. Er rijden haast geen auto's, dus het was helemaal goed voor onze kids. Ski baantje voor de deur. En 50 meter verderop een grotere best moeilijk skibaan. Als de kids ons zochten, zaten we in het pension of in de kroeg. Maar goed we zaten wat te ouwenelen over dit en dat. We vonden dat je in Wormer nergens, als wat ouderen, Toen waren we rond de 40, nergens gezellig een borrel konden halen. Nu hadden Conny en Bart vroeger een winkel, met auto onderdelen en daar achter nog een stuk woongedeelte, waar wij jaren hebben gewoond als we in Nederland waren, maar die winkel ruimte stond leeg. Toen hadden Bart en Conny gedacht, we bouwen daar een kroeg, alleen voor alle vrienden. Dan gaan we een keer per maand een avond open. Onze bijdrage zou dan moeten zijn, een eigen barkruk kopen, voorzien van ons eigen naambordeje. Zo gezegd en gedaan en tot op heden, nu dus 20 jaar, komen ze allemaal, een keer per maand, bijkletsen. Gisteravond hadden we ons 20 jarig jubileum. Het was gezellig en druk, maar vooral voor ons, in een avond hebben we iedereen weer gezien.

Ziet dit er niet bere gezellig uit?

 

Het was best nog wel laat geworden en wij moesten terug naar Julianadorp. Dat lijkt ver, maar binnen een uur, en ons aan de snelheid gehouden, waren we thuis. Haast alle vrienden komen nog steeds in Aschau, geen hele wintersport meer, maar iedere winter, nog een kleine week. Ook in de zomer vakantie vertoeven ze daar een paar dagen. Iedereen gaat in de zomer en de winter naar Oostenrijk en ontmoeten ze elkaar in Aschau. Het is in de winter niet meer zoals vroeger, maar dat is het nergens meer. We zijn gehuldigd, dat we er, ik dacht 15 jaar kwamen, in een groot gebouw in Kirchberg. Ik heb de medaille nog. Ik denkt dat ze er in februari al 38 jaar komen.

 

Posted with Blogsy

Telefoon, internet enz.

We wisten dat de 19de december de telefoon centrale er af ging. Dat ding was een paar maanden geleden opgeblazen. Maar toen we kwamen hadden we nog steeds telefoon. Het wifi gebeuren, ging goed, door de 2 aansluitingen die ik vorig jaar bedongen had. De wifi versterker deed zijn werk prima, we waren helemaal gelukkig. ( of je gelukkig word, als je wifi hebt, slaat natuurlijk nergens op ) maar goed wij waren gelukkig. Tot vanmorgen, dat we de post binnen wilde halen, met geen mogelijkheid. Ik zette mijn hersens aan het werk, en eureka, het is natuurlijk heel simpel. Geen telefoon, geen internet natuurlijk. We waren opslag weer ongelukkig. Nu had Hans zijn ziggo gegevens aan ons mee gegeven, volgens hem kon je daarmee op internet. Na veel vieren en vijfen lukte het, maar voor een toestel. We zitten hier met 5 apparaten, die schreeuwen: ik wil op internet. Onzin je kan maar met een ding bezig zijn. Nu zit Norbert erop, dus die kan met zijn laptop alles binnen halen. Goed dat we ziggo van Hans hebben, anders konden we hier in huis niets meer geen internet en geen vaste telefoon. Dus terug naar de oertijd. Triest, dat zoiets, overdreven natuurlijk, je leven zo beheerst. Het kan wel heel lang duren, voor het hier weer in orde komt. Dat geintje gaat 30.000 kosten. De Avac wil dit op de vereniging van eigenaren schuiven, maar die zeggen op hun beurt, dit is het probleem van de Avac. De Avac is verplicht, om deze diensten beschikbaar te stellen. Dus dat gaat best een probleem worden. Avac verhuurd de appartementen met internet staat in hun advertenties. Volgens mij gaat dat ze niet lukken, om de appartementen met internet te verhuren. We zien wel hoe dit afloopt.

 

Gisteren ons eerste rondje Zaanstreek gemaakt. We krijgen 11 Jan. huurders uit Koog aan de zaan. We hadden gezegd in november langs te komen om kennis te maken. Maar wegens tijd gebrek niet geweest. Kregen we een paniek mailtje van ze, of we ze wilde bellen. Wat was nou het probleem, ze konden ons ook niet meer vinden op de site van Micazu, mobiel kregen ze ook geen contact. We worden opgelicht, hadden ze al bedacht. We zijn uit Micazu, omdat ze zeggen van de Spaanse ver. dat ze in de loop van 2014 gaan renoveren. Dus dan kan je niet gaan verhuren, daarom is de advertentie eruit. Gister dus de mensen gerust gesteld. Daarna even bij mijn zus, die ook in Koog aan de zaan woont gegeten, en de trap die we geleend hadden van mijn andere zus, teruggebracht, daarna weer terug naar huis. Vandaag houden we het rustig, even de pootjes weer tot rust laten komen. Morgenavond komt Nor zijn Marjolein een middag en een nachtje slapen. En zaterdag eten bij Nancy en daarna naar het Barretje dat zijn 20 jarig bestaan viert, leuk, alle vrienden bij elkaar. Zondag, viert Marco zijn verjaardag en dan is het al bijna kerst. Nu ga ik verder lezen in " Het Putterje" een pil van een boek, zonder internet te lezen op mijn pattekind. Ti's lekker weer, dus vanmiddag met Raffa naar haar geliefde strand.

 

Bij deze, voor al mijn trouwe lezers, een heel fijn en liefde vol 2014.

 

Ome Rinus en Tante Duifie.

Als ik op de bank zit, kijk ik op het grote parkeer terrein. Op het einde van het terrein staat een grote witte glasbak ( Ine Dales heette die toch vroeger ) Iedere keer als ik er naar kijk denk ik, hè, de caravan van Ome Rines. Ome Rines was getrouwd met de zuster van mijn moeder, Tante Duif. Dat waren hele lieve mensen, zijn inmiddels alle twee overleden. Maar waren hele gewone mensjes, die tevreden waren met niets. Als je bij ze kwam, kon je altijd mee eten, nooit ergens een probleem van maken. Het kon zomaar gebeuren, als je binnen kwam dat de eettafel nog gedekt stond, ook al hadden ze uren geleden al gegeten. Dan stond de hond, een Ierse etter, noemde ze hun hond altijd en dat was het ook, op tafel stond, de juspan leeg te likken. Vroeger hadden ze ook een boot, zo gammel als de pest. Maar ze waren met niets tevreden, hadden vreselijk veel plezier met hun prachtige boot, waar altijd wel wat aan mankeerde. Ik ben eens een keer met ze mee geweest, een weekje naar de Hargervaart, daar lagen ze dan, tussen al die prachtige schepen. Maar een plezier dat we hadden. Op de terug weg over het noord Hollands kanaal richting huis. Ook hadden ze , net als wij thuis kostgangers gehad, en een woonde er in Schoorldam. We gaan daar een bakkie halen, leuk. Door het bruggetje, een prutsloot in en jahoor we lagen precies voor de deur. Na de koffie, richting zaanstreek. Onder het bruggetje door, om op het noord Hollands kanaal te komen. Zitten we dus klem onder de brug, heen ging het goed, hoe kan dit nou. Misschien dat we daar allemaal gepoept hadden, zodat we lichter waren? Wat nu? Geen punt zegt Ome Rinus, gewoon iedereen van straat halen, aan boord heisen, een gas geven. Zo gezegd en gedaan en ja hoor het lukte. Maar er was een probleem, we waren stuurloos, gingen rechtstreeks richting overkant noord Hollands kanaal. Hoe dat verder af is gelopen weet ik niet, ik was nog heel klein. Wat Tante Duif ook gebeurde, ze zaten ook in de bloemen, net als mijn ouders, tante Duif moest met de aanhanger, ook eentje van voor de oorlog, naar hun bloemen standplaats. Daar aangekomen, komt ze alleen met de auto aan. Ze had de aanhanger verloren, niets van gemerkt. Uiteindelijk stond hij ergens een paar straten van haar eigen huis vandaan. Op verjaardagen deed Ome Rinus altijd een stukje. Eerst altijd, snap je dit nou juffrouw snap. Jaaaaaren op iedere verjaardag. En Samen met Tante Duif, de kleine man, ze waren dan samen een lilliputter, met allerlei toestanden en een stoffer en blik. Iedere verjaardag weer. En Tante Duifie altijd een jodellied samen met mijn moeder. Als je hieraan terug denk, waren dat hele gezellige verjaardagen, compleet met vaasjes sigaretten, met en zonder filter op tafel. Toen mijn vader overleden was en wij in Spanje zaten voor een maandje of zo, zeiden we Ma kom lekker een weekje naar Spanje, ze was altijd dol op de zon. Toen ze er over nagedacht had, zei ze, ik wil wel, maar mag tante Duif ook mee? Nou wat ons betreft wel. Maar Ome Rines wil dan ook mee. Nee hè, dachten we, maar het zijn lieve mensen en ze zitten in het beneden huis, dus waarom niet? Oke dan, ze kwamen kapot de bus uitgerold, eerst maar even bijslapen. Na hun dutje, gingen we s'avonds naar Jesus Pobre naar de feesten, een geweldige band op straat, ze wisten niet wat ze mee maakte. Ze hebben daar zo genoten, zoiets maak je in Nederland niet mee. Als we naar her strand, de Cumbre Del Sol met ze gingen, kom je langs het huis waar ze fruit en hout verkopen. O, zegt ome Rinus, ze verkopen hier frituur van Lena. Frutos y Lena . Fruit en hout. Op de Cumbre aangekomen, lekker zwemmen, ze vonden het een prachtige plek. Op een gegeven moment Ome Rinus pleite. Wij op zoek, stond hij bij het restaurant, en had ons willen verrassen, had het een en ander besteld. Ze hadden zelfs al een tafel gedekt voor 5 personen??? Als we naar het strand gaan heb je niet meer dan een tientje bij je. We hadden natuurlijk geen geld genoeg, Ome Rinus ook niet. Wat nu? Zien we onze over buurtjes zitten en daar maar geld van geleend. Probleem weer opgelost. Zitten we weer op het strand, zegt hij, wat een zwembroek hè, al 40 jaar oud en nog helemaal goed. Je keek zo van de ene naar de andere kant door zijn pijpen heen. Iedere keer als we naar huis gingen zei Tante Duifie, o. We gaan weer naar Dallas, terwijl we toen nog niets aan het huis hadden gedaan. Dat geeft wel aan, waar deze lieve mensen, gelukkig mee waren. Ook op de Col de Rates, zat Tante Duif op het randje, naar het uitzicht te kijken en had het maar over het sprookje, waar ze in terecht waren gekomen. Ze waren nog niet bekomen van de reis, toen Cor bij ons kwam, met de mededeling dat dikke oma was overleden, konden ze na een dag Spanje, weer met het vliegtuig terug.Toen hadden we nog geen telefoon. Dus als er iets was, ging dat via Cor en Ab. Wij zijn toen ook voor 2 dagen terug gevlogen. Ze mochten ook van de verzekering weer terug vliegen, maar dat werd een week later. Wij een beetje balen, dan hadden we nog maar 6 dagen saampjes over. Maar uiteindelijk hebben zoveel plezier aan ze beleefd, dat het ook voor ons een top vakantie is geworden. hele lieve simpele mensen, Tante Duif kwam bevoordeeld op de bruiloft, van mijn zus, met geitenwollen sokken in van die Zweedse muilen. Ik wil maar zeggen, alles is betrekkelijk, of je nu rijk of arm leeft, maakt niets uit. Het is maar wat je van het leven maakt. Helaas zijn ze nu alle 3 overleden, maar denken toch nog veel aan ze. Je ziet maar, waar een witte glascontainer toe kan leiden.

Van elkaar houden en elkaar accepteren zoals hij is, dat is waar het in het leven om gaat. Niemand is perfect, aan ieder persoon zitten wel min punten, gelukkig is er niemand, maar dan ook niemand perfect. Laat iedereen daar aan denken, voor je iemand anders veroordeeld.er is al zoveel mis in deze, sorry dat ik dit zeg, verrotte wereld.

 

De hoofdprijs

Goedemorgen, ik heb de hoofdprijs gewonnen. Namelijk die van, het domste blondje van het jaar. Wat het is weet ik nog niet. Want ik ben behoorlijk dom geweest. Aan pilletjes en poedeltjes heb in Julianadorp van alles staan. Dus meenemen uit Spanje, hoeft niet. De enige pillen, die ik meeneem, zijn de pillen die ik dagelijks slik. Ik vul op zondag avond altijd mijn pillen doosje voor de hele week. Dan loop ik naar de badkamer, pak de drie doosjes die ik nodig heb en vul de doosjes. Nu is het hier s'avonds niet zo heel licht, dat zeg ik om me minder dom te laten lijken. Als ik mijn pillen neem, schuifje open, pillen in mijn hand laten vallen, in het bekkie, slokkie water en klaar is Klara. Nou denk ik al een paar dagen, deze pil, de belangrijkste met de morfine, is wel erg licht rose. Het zal wel goed zijn, slikken. Tot dat ik vanmorgen, weer dacht, wat licht rose, kijk ik goed, jahoor, dat is niet de goede pil. En er zaten er nog meer in voor de laatse 2 dagen. Ik naar de rest van de pillen die ik nog heb, maar die waren allemaal normaal licht rose. Wat is er nou gebeurd, ik had in Spanje nog hoestpillen met codeïne, daarvan een strip meegenomen in het doosje van de rose pillen. Dus........ Waarom is Mien vlug zo ziek geweest en zoveel pijn gehad? Simpel, ze heeft 4 dagen hoestpillen geslikt 2x per dag. Ik heb gewoon ontwennings verschijnselen van de morfine gehad. Wat een vreselijke trut hè. Maar gelukkig is het nu opgelost en weet ik waar die akelige pijnen vandaan kwamen. Ben nu weer veel fitter, de gewone pijn, die er altijd is, is weer terug. Daar ben ik aan gewent, niet fijn, maar mee te leven. Onze Duitse beneden buurman is er weer voor een paar dagen, dus Nor hem direkt aan zijn jassie getrokken voor de super boormachine. Het was van Brrrr. Brrrr. en de gaten voor de roe van de gordijnen zaten erin. Gelukkig dat we het direkt gevraagd hebben, want morgen is hij met boormachine weer naar die Heimat. Het is prachtig weer, volop zon en bloedheet in de kamer. Maar buiten is het wel fris. We mogen echt niet mopperen, betreft het weer.

Zojuist bezorgd, met een kaartje: domste blondje van 2013.

 

Een week over tijd.

Een week over tijd, maar gelukkig geen nadelige gevolgen. Het is triest, een week geleden voor het laatst op mijn blog geschreven. Maandag kwamen Rob en Hanny op visite, om de sleutel van onze auto te brengen. Rob had ons naar Valencia gebracht met onze auto, omdat zijn auto te klein was. Dus kwamen ze de sleutels brengen. Het was heel gezellig. Ze hadden gebak mee genomen, zoooo lekker en een vreselijk Mooi gebakje. Het was gewoon een kleine taart. Ik zal zo de foto plaatsen. Nadat ze weg waren werd ik toch een partijtje beroerd, van de gebak? nee natuurlijk niet. Nou ging het al een paar dagen, niet lekker. Kreeg ik toch een aanval? van neuropatie, heb ik nog nooit gehad. Het begon bij mijn polsen en echt het gierde naar de ellebogen, schouder, andere schouder ellebogen en pols. Het was niet normaal. Zoveel pijn. Natuurlijk ook de voeten, enkels en knieen. Ben heel beroerd de nacht doorgekomen. Afspraak gemaakt met de dokter waar ik om 3 uur terecht kon. Ik zat daar als een dood vogeltje op mijn beurt te wachten. Omdat ik nooit koorts heb, nemen ze de klachten niet zo serieus. Maar ze heeft me onderzocht en dacht aan verstopping. Een laxeer middel gekregen en maar kijken hoe het verder zou gaan. Volgens mij is dat het probleem niet, maar de neuropatie. Ik te ziek om daar verder op in te gaan en dacht, was ik maar weer thuis in mijn bed. Moesten we ook nog betalen, ondanks dat ik een kaartje had voor behandeling in Nederland. Ik wist dat het zonder betalen kan, maar dan moet de arts simpel een copie van het kaartje maken, de rekening erbij, opsturen naar Agis en ze krijgen hun geld. Maar dan vinden ze teveel werk en verdomme dit dus te doen. Ik was niet in staat, anders had ik een zootje stennis gaan maken. Nu zelf een copie gemaakt en opgestuurd. Ook geen probleem. Eigenlijk vind ik dat het niet kan. Een beetje klant vriendelijk, zou zo gek niet zijn. Inmiddels een klisma genomen en er kwam ontlasting, die de laatste tijd heel slecht is, net als de plas. Ik breng nu dus de hele week al op bed en bank door. Moe en pijn. Ik weet niet waarom het nu zo erg is, kan gewoon niet goed meer funksioneren, wat mijn hoofd wil, daar zege mijn lichaam nee op. Hier zit ik dan, we hadden zoveel leuke dingen in ons hoofd, maar een streep erdoor. Woensdag zouden we richting Wormer gaan, maar het werd bed en bank en nog. Ik weet het niet meer. Ondertussen internet opgedoken, me aangesloten bij een forum en daar heb ik nu ook ontdekt dat mijn plas probleem en mijn ontlasting een normaal probleem is bij neuropatie en het gebruik van medicijnen waar morfine inzit. Blij dat ik dat weet, vooral betreft het plas probleem, waar we geen vat op kunnen krijgen, ook mijn huisarts in Spanje niet. Ik loop daar nu al anderhalf jaar mee. Maar het is fijn dat ik daar nu via dat forum de oorzaak van weet. Hoe het verder hier moet weet ik niet. Iets ondernemen, daar krijg ik de rekening van. Voor Norbert vind het heel vervelend. De eerste 2 weken hier zijn we behoorlijk aan de bak geweest, heel gezellig saampjes. Nor heeft behoorlijk veel gedaan. Het bevalt hem hier prima en Rafa is de snelheids duivel van het strand van Julianadorp Ze is echt helemaal stuk als ze van het strand komen. Vandaag is Nor naar het reddings museum, lekker rond snuffelen, dat vind ik fijn voor hem. Hij mocht alleen maar heen van me, als hij pas om 4 uur thuis zou komen. Anders gaat hij daar rond lopen met de gedachte, Mien vlug is alleen, ik ga maar naar huis. Om mij hoeft hij zich niet druk te maken, dat doet hij wel. Maar wat kan hij doen? NADA. Wat weer een gezeur van mij, maar ik moest dit even kwijt, de ergste pijn is nu uit mijn lijf, alleen zijn mijn voeten erger dan in Spanje. Dus voorlopig rust. Nu hier is dan het overheerlijke gebakje van de beste banketbakker van Nederland.

Ziet dit er niet fantastisch uit? En nog vreselijk lekker ook.

 

Zandzakken voor de deur aan de Zanddijk.( de straat w

Het gaat heel spannend worden vanmiddag. Noordwester storm, springvloed. Dus straks eerst lieslaarzen kopen ik heb gister de hele dag geroepen, ik ga morgen, naar het strand, die hoge golven, en de storm, lijkt me te gek. Ja, zeg Norrie enig, lekker gezandstraald worden. Maar nu het zover is, ben ik wel een beetje bang. Zou het niet gevaarlijk zijn, staan er geen bomen, die op mijn knar kunnen vallen. Naar Engeland getrokken worden , door de wind, zit er volgens mij niet in. Daar komt de wind vandaan. Hoogstens kunnen we worden opgepakt en ergens in Duitsland neerkomen. ( lekkere Duitse broodjes smorgens) Met de vorige storm, een paar weken terug, toen er zoveel bomen waren ontworteld, was her hier ook feest. Heel veel dakpannen van het pand gewaaid. En tuintafels waren er heel Julianadorp en in Den Helder niet meer te koop. Dat hoorden we van de klusjesman op het park. Een braaf ventje, maar als hij eenmaal binnen is, kom je niet meer van hem af. Tussen ons en de buren, zit een glazen plaat, die was, en is nog steeds stuk. Ook onze tafel is door de glazen wand gewaaid, dus marktplaats maar weer op. Het klopt echt, niet een tuintafel op marktplaats, ook niet in de winkels. Bij Ratteplan vonden we wel een groene stoel, voor 3,50, voor we weggaan moet er echter wel een tuintafel komen. Morgenmiddag komt Marjolein met de kids een nachtje. Daarna komt ze nog een dag en blijft ze slapen. Voor de meiden is het wel fijn, dan hebben ze hun vader even voor hun zelf, zonder dat de kids, die dan overal bijzitten, dan kan je ook eens een echt gesprek voeren. Wolter de klusjesman heeft in het hele park de kerst verlichting in de bomen gehangen, wat zal er vanavond nog over zijn, na de storm? Zo blijft er wel werk in de wereld. Goed voor de economie, zullen we maar zeggen.

We zijn niet naar het strand geweest, er stond bij ons voor, op het parkeer terrein niet een auto. Dan was het waarschijnlijk toch een beetje gevaarlijk.

 

Het voorste gedeelte van de hal is klaar. Terracotta , precies de kleur van de 2 schilderijen in dat deel. Nu ben ik eindelijk eens een keertje echt Crea Bea geweest. Een muur in de slaapkamer, is kaal, zo,niet leuk, maar dat heb ik opgelost. Ik heb nog veel schilderijen lijsten, met niet zo'n leuke inhoud. Dus toen we bij Gamma waren, heb ik monstertjes mee genomen, van zwart met zilver behang. Dat in een lijst geplakt, toen ik bezig was dacht ik, echt niet leuk, werk van een 3 jarige, maar nu het klaar is, ziet het er best gezellig uit. Nu de rest van de gang nog. In de meterkast, in de hal, gaan we planken timmeren, waar we dan privé spullen kwijt kunnen, dat word ook iedere keer maar meer. Dan de grote jaarlijkse schoonmaak, ook een hele lijst, dan gaan we aan ons zelf denken, dingen doen, die we nog graag willen. Voor ons volgende verblijf hier, heb ik alweer een nieuw lijstje in mijn koppie zitten. Wat,weet Norbert nog niet, maar dat ziet hij dan wel. Mijn klussertje heeft het goed maar zijn zin, doet zijn klussen met plezier, daar ben ik heel blij mee.

 

Posted with Blogsy

De rekening???

Ik denk dat ik de rekening heb gehad van, het lopen in den Bosch en toch iedere dag op pad voor het een en ander. Het ging vorige week al niet zo lekker, maar vrijdag had ik zoveel pijn, dat die optrok van mijn voeten, naar mijn enkels en hoger. Toen heb ik maar een dag niets gedaan. Alleen maar op de bank gezeten. Het is toch niet normaal, we zouden naar corpus, Rijksmuseum, Jordaan en nog wat leuke dingen. Maar dat kan ik wel schudden. In Spanje heb ik de hele zomer heel weinig gelopen, een of twee keer naar het winkelcentrum meer niet. Ook dat was me af en toe al teveel. We zouden zaterdag verf uitzoeken voor de gang, maar ik had nog teveel pijn.

Trots als een Pauw, Dewi haar eerste diploma.

 

Norbert is zaterdag naar het afzwemmen van Dewi geweest, ze vond het prachtig, dar opa Spanje er was. Volgend weekend komt Marjolein en de kids een nachtje logeren. Dat is wel zo leuk, als ze in de middag komen, de kids naar bed, dan heb je samen nog de avond om over het een en ander te kletsen. Karin kwam op het idee. Een heel goed plan.

 

Het internet is weer een probleem, gister zijn de buren naast ons aangekomen en sindsdien, krijg ik niks meer binnen. Dus nu, om 3 uur, ik kon natuurlijk weer moeilijk in slaap komen na het plassen, de post maar binnen halen. Gelukkig is dat nu gelukt. Ik hoop dat ze na het weekend weer weg gaan, dan is het internetten weer een stuk beter. Mijn pattekind is moe, ze heeft rust nodig. We hadden het er in Spanje al over, ik moet vernieuwen. Er zijn bepaalde dingen, die ik op de iPad 1 niet binnen kan halen. De iPad 5 is al uit. Nu was het vrijdag Black vrijdag dat is in America het seintje, dat je vanaf nu de kerst inkopen moet gaan doen. En dan beginnen ze met een paar knal aanbiedingen voor een dag. Bij Apple dus ook. Daar dus maar gebruik van gemaakt. Ik heb nu de iPad mini met retrine scherm gekocht. We moeten nog het een en ander instaleren, dus ik ben benieuwd hoe ik het vind. Veel lichter en kleiner dan zijn grote zus. Morgenochtend boodschappen doen, vanmiddag komen Marco en Anette met de kids. Dan moet je natuurlijk wel iets in huis hebben. Nancy en Fred en de kids zijn vorig weekend al geweest, dus hebben we ze nu allemaal gezien, Dat is hier wel prettig in Julianadorp, de winkels in het winkelcentrum, zijn het hele jaar door op zondag de hele dag open.

 

Van de week de gordijnen opgehangen, dat was niet lachen. Voor iedere roe slechts 2 gaatjes nodig. Na zeker 2 uur, een paar lamme armen en 3 boortjes naar de filesteinen hadden we 2 gaatjes. Vorige week waren er nieuwe beneden buren aan het verbouwen, toen heeft Nor even een zware boormachine geleend en binnen een minuut 2 gaatjes. Maar de gordijnen hangen en het staat heel mooi.

 

 

Zo de gordijnen hangen ook.