Oncoloog.

Vanmiddag was het weer zover. Mocht weer bij de oncoloog langs.  De MRI is goed en mijn bloed ook. Toen ook maar even de klachten op tafel gegooid. Ik moet een half uur per dag wandelen, kan ik inkomen. Dan word alles beter zegt ze. Toen ik een maand geleden bij haar kwam met pijn zei ze, niet meer roken dan is de buikpijn ook over. Gelul natuurlijk, altijd gerookt geen buikpijn, maar zo in ene buikpijn, komt door het roken. Echt niet. En weer begon ze te mekkeren, toen werd Norbert heel kwaad, die chemo heeft de kwaliteit van haar leven de laatste 3 jaar behoorlijk in de war geschopt en nu ook nog stoppen met roken? Toen bond ze in, natuurlijk is roken slecht, dat weten we allemaal.

Maar ons leven is behoorlijk overhoop gehaald en laat me dan iets slechts doen en roken. Je hebt gelijk zei ze, ik heb het er niet meer over. Nu moet ik nog een darmonderzoek, als dat goed is, mag ik over een jaar terug komen. Gelukkig dat we er dan weer een jaartje tegen kunnen

Vanavond ga ik me maar bezatten op de goede uitslag.

Rare dag

Ik zit zo net te denken, hoe dubbel kan een dag zijn. Er zijn zoveel tegenstrijdige dingen die op een dag voorbij komen.
Je bent ten eerste nog bezig met de nieuw geboren Revi, dat al wonderlijk is.
Ook is vandaag Lydia jarig, die helaas de strijd verloren heeft.
Over een uurtje moet ik naar de oncoloog, om te horen of alle uitslagen goed zijn?
En een face vriendinnetje hier, die op dit moment er midden in zit en nog met veel onzekerheden zit.
Maar ik denk, dat zoals Claudia schreef op Facebook denk Rose.

Dat gaan we dan maar doen, want al die dingen die jezelf treft en om je heen gebeuren hebben we niet in de hand.

Er gaat iets uit dien hiemel vallen.

Gister, zondagmiddag hadden we super zwarte luchten. Wat gaaf was, de reporters zaten verspreid over de halve Costa blanca. Via Facebook bleven we op de hoogte, waar de regen was, of er veel viel.
Dat was namelijk het gekke, ik heb een foto genomen bij het zwembad, volledig in de zon. Terwijl je naar de Montgo keek waar de lucht roetzwart was. Een foto van Denia, waar later een wolkbreuk was.  Een video uit Parcent, waar het zwembad over liep. En bij ons zo goed als niets, wat druppels. Het was heel hard nodig, de laatste echte regenbui was op 4 april.
We hebben ons allemaal vermaakt met Facebook, berichtjes over en weer sturen. We waren weer een daggie van de straat. Wel is het nu voor het eerst van de maand, net onder de 30 graden.

Bij ons zon, zie paaltjes, om ons heen noodweer.

Heb ik weer ruzie nu met Facebook, moest iets binnen halen, en nu krijg ik mijn foto's weer niet op mijn blog. Ook problemen met de foto's op de computer zetten. Om de haverklap moet je iets vernieuwen, met ook nu weer een probleem met taggen. Ben het nu even zat, morgen verder met spectaculaire foto's

BUNKER

Ik heb een vraag aan die man, die nog boven de koperen ploert woont. Wanneer mag ik mijn bunker weer verlaten? Ik weet niet hoelang ik al in mijn bunker zit, ga er alleen uit voor een plons in het zwembad en als er een boodschap gehaald moet worden. Meestal doet Norbert dat ook nog. Het is nu zondag 14.00 en de thermometer staat in de schaduw op 39 graden. Dat zijn geen grapjes meer.

Geen Fam. Weekend, maar aan de borrel in Bataaf in Wormer, met Hans, Nel, Wil en Niek.

Ik zie het ook op Facebook, de een na de ander, schrijft, hoe moe, warm en genoeg heeft van deze hittegolf. Binnen zitten in Spanje, in de zomer, heb ik altijd een belachelijk iets gevonden. Spanje is buitenleven in voor, najaar en de zomer. Maar hier zit ik, Nor trouwens ook, nu in mijn bunker. Wel de deuren open. Misschien dat we morgen regen krijgen, maar temperatuur, nog boven de 30 graden. Maar op de weerkaart van deze omgeving, zag ik alleen zwarte wolken, vanaf Jalon en verder her binnenland in. Gisteren de hele dag bezig geweest om het Fam. weekend rond te krijgen. Ben er zeer tevreden over en het scheelt op het totaal van de vorige optie die gemaakt had, 600 euro.  We moeten nu verder weg, anderhalf uur rijden ongeveer. Plus dat we er om 15.00 op vrijdag al in mogen. Het mooiste zal zijn, dat de werkende op vrijdag middag vrij konden nemen. Zo nu een foto, vanuit het nieuwe systeem, er bij plaatsen, dat zal wel iets zijn van een eerder Fam. weekend. Dan ga ik lui onderuit, lezen. Marco heeft de allernieuwste boeken binnen gehaald, en doorgestuurd. Binnen 5 min. had ik 4 boeken binnen. Ik snap niet hoe hij dat flikt, ik vind het best, scheelt me 60 euri.

We gaan wat uit dokteren.

Ik ga proberen om foto's via mijn iPad of via mijn telefoon op mijn weblog te krijgen.
Maar let op, ik heb een App binnen gehaald in de taal die niet spreek.
Norretje word gek van mij gevogel en snapt niet, wat ik allemaal uitspook met mijn iPad.
Dus in dit geval, heb ik geen zak aan hem.
 Mijn angst is, dat ik zo aan de rommel ga, dat alles weg is.
Ohhh als dat zou gebeuren kunnen ze me naar het gekkenhuis brengen.

Kijk haar nu eens trots staan!!! Het is me gelukt. Nu kan mijn computer de deur uit.

Brrrr. Ik ga aan de bak.

Welkom REVI

Letterlijk en figuurlijk, een warm welkom, op de warmste dag van het jaar en deze eeuw.Gisteravond om half 10 mocht je het warme lichaam van je moeder verlaten. Jou zwemwater was op dat moment ook heel warm, en bij de gedachte aan een koel waterbad, dat we in deze wereld hebben, dacht je, ik verlaat dit nest. Je zal het het fijn vinden op deze wereld, een hele lieve pappa en Mamma. En je hebt er ook nog 2 broertjes bij. Thomas en Jasper. Ze al wel heel groot, maar wel heel lief. Het is jammer wij wonen heel ver weg, maar over een paar weken, komen we naar je kijken en een beetje knuffelen. Niet teveel anders zeggen je pap en mam, dat we je verpesten.

Een hele trotse Pappa

En een hele trotse Mamma

Dit is de eerste foto in je uppie

Lieve Revi, wij hopen, dat je een lang, gezond en gelukkig leven tegemoet gaat.

Zonnesteek???

Natuurlijk hebben we geen zonnesteek. Maar we voelen ons alle twee een beetje rotto. Absoluut geen WW griep. Wij hebben water en een halve fles( samen) rosevice gedronken. Alle twee, sproeipoep, pijn in die hoofd, zere spieren, dus gewoon gelabberd, ik duik het bed in. Arme Nor is vanaf nu tot vanavond 10 uur onder de pannen. Welterusten, ik duik. Morgen ga ik wel weer verder
Je wilt het niet geloven, ik heb geslapen tot half 7. En de nacht er op weer 10 uur.
Ik denk dat het echt door de hitte komt, misschien ook met die pillen waar morfine inzit en de warmte de hele dag op het strand, waar je toch ongemerkt in de zon zit. Ben nu nog wat duizelig, kom ook niet meer buiten. Zit lekker in het benedenhuis met een ventilator. Ook betreft de nachten loopt het de spuigaten uit. We hebben geen ramen open, en de terras deuren dicht. Sinds ze naast ons bed gestaan hebben, durf ik niets meer open te laten. Dus we moeten ons redden met de ventilator boven het bed.
Nu weer een hittegolf tegen de 40 graden.  Niet zeuren, dit is Spain, je moest daar zo nodig heen. Dan moet je de lusten en lasten dragen.

Losdos Los

Ja, losdos los, we zijn naar het strand geweest. Om half 10 de deur uit. We kwamen er om half 7 weer in. Dat half 10 weggaan, was voor mij een hele opgave. Ik heb namelijk een paar hobby's  en daar is uitslapen er een van. Maar het is me gelukt, zonder saggie de dag door te komen. We waren om half 7 weer thuis. Twee keer per jaar gaan we naar het strand. Een keer met Nel en Hans naar de Cumbre del Sol en de tweede keer met de wandelgroep en wie er nog meer, ook niet wandelaars, aanwezig zijn. Wij hadden de huurders van het appartement, Ed, Monique en Fabian. Voor hun was het ook gezellig en ik wist van Marco mijn zoon, ze werken namelijk samen, dat hij goed kon koken. Dus heb ik tegen Ed gezegd dat iedereen heeellleee lekkere dingen meeneemt als middagmaal. Dus arme Ed zich in de hitte staan uitsloven in de keuken, nou heerlijke dingen gemaakt. Maar het was zo druk op het strand, nog nooit meegemaakt. Wij waren de eerste, de andere wisten een kortere weg, niet dus. Toen was het strand al een grote parasol. Ik kon nog net een plek vinden, snel de auto geleegd en alle tassen, parasols, stoelen, tafels en koelboxen op een meter van elkaar neer gezet. Gelukkig kwam de rest ook snel, dus hoefden we geen plaats meer vrij te houden. In het begin vond ik het bloedheet en moest iedere 10 min het water in. Later kwam er wat wind en was het goed uit te houden.


Een beetje druk.



Gezelli he.

  Kortom, het was weer een heerlijk dag.

Bocor.

Bocor, een Top hond.

Onze Bocor, een apart verhaal. Een prachtige hond uit een net zo'n prachtig nest van 8 doggen. Het was jammer dat er een vrouwtje in het nest zat, dat te klein was, en we zo buiten de prijzen vielen. We hebben 2 x mee gedaan,omdat de fokker dat wilde. In Wormer hadden we een wenteltrap in de woonkamer, daaronder lag een eenpersoons matras. Een heerlijk eigen plekkie Overal namen we hem mee naar toe, verjaardagen, feestjes, overal was Bocor. Naar een feestje of verjaardag een half uurtje eerder, dan kom hij de boel verkennen, knalde ergens neer, totdat we naar huis gingen. Er waren dan mensen die niet wisten dat het kalf er was.  Ook met de auto mee naar Spanje, voorste stoel eruit, Bo lag heerlijk. De kids en ik met zijn drietjes op de achterbank van een niet zo grote auto. We hebben hem een keer onderweg haast gekild. Marco of Nancy, ik wil niemand de schuld geven, ging van de achterbank naar de voorkant. Bocor zijn kop naar buiten, we stonden te tanken, en Mar of Nans stond op het knopje dat de ramen sluit. We hadden het niet zo snel in de gaten, totdat Bocor naar lucht stond te happen. Wat waren we geschrokken. Hier in Spanje was het helemaal lachen, ze dachten dat we met een jong stiertje op stap waren. Op de maandagochtend markt, vloog iedereen een kant op. Het was toen, ik denk 1979 en zag je dit soort honden, zeker in Spanje niet zo veel. Ik woonde toen nog in Krommenie,  in mijn eerste leven en kwamen regelmatig met hond bij Nel en Hans.  Ik ben toen met de kids en hond een stuk verder in Wormer gaan wonen.  Vanuit de tuin kon Bocor zo weg. Maar bleef eigenlijk altijd wel in de tuin. Tot op een gegeven moment Bo pleitte. Zoeken, zoeken en niet te vinden. Ondertussen hoort Nel Woef, Woef, aan de poort. O, Bocor dacht ze en doet de poort open, maar waar is Paula? Niet te zien. Nel had toen een kleine mini auto en daar moest dat kalf in. Duwen aan zij lijf, kop in er gepropt en  gas richting Roerdompstraat. Geen gezicht zo een kalf in een mini. Van dit verhaal begrijp ik niets. Bocor was nog nooit vanaf ons nieuwe huis bij Nel geweest. Ons huis lag ook veel verder in Wormer, hoe weet die hond nu waar Nel woonde?  Marjolein van Nor was toen een jaar of 6 en die ging rustig alleen de hond uitlaten, zonder dat hij aan de riem liep te trekken. Helaas hij is 9 jaar geworden, eigenlijk een behoorlijke leeftijd voor een grote hond.

Wintersport.

Ik hoor iedereen nu denken, die is gestoord, 35 graden en die mongool denkt aan wintersport.
Echt gek ben ik niet, we luisteren van s'morgens vroeg tot dat we naar bed gaan, radio Tirol.
De hele dag heerlijke muziek en in de avond een uurtje jodel liedjes, ook wel andere muziek, maar het meeste is wintersport nummers. We luisteren al maanden en krijgen er nog geen genoeg van.

Bussie komt zo.

Zo dat was de eerste aanleiding betreft wintersport. Ten tweede, dat Nel en Hans hier waren, zaten we te denken om met alle Nederlandse vrienden een heel groot huis in Oostenrijk te huren.  De hele club gaat al ,40 jaar naar Oostenrijk. De eerste 15 jaar zijn we mee geweest, totdat we de winters naar Spanje gingen. We hebben het in de groep gegooid, maar ik denk niet dat het doorgaat. Jammer we zagen het wel zitten. De derde aanleiding, wintersport was, toen ik oude foto's zocht ik een foto vond van de wintersport. Ieder jaar gingen we, voor de krokus vakantie, een weekend naar het Sauerland, de spiertjes losmaken. Altijd dolle pret, in een danstent speelde altijd een liveband, waar vind je dat nog. Dan  namen we een biertje en daarbij een likeurtje, iedere keer een andere kleur. Arme Norbert die mocht niet veel drinken, want mijn auto had geen stoelen en banken, dat was voor de bloemen en planten. Daar moesten we met ze alle in. En dan op het einde van de avond, moesten we met een aanloop de auto letterlijk in duiken en stapelen maar. Als we dan bij het hotel aan kwamen, drukte Norbert op een knop, klep open en iedereen kukelde naar buiten. Nou dat was mijn verhaal over wintersport,in de hittegolf.

Het is heerlijk.

Het is heerlijk weer, geen wind. Ook de avonden zijn verrukkelijk. Ik kom al weken de berg niet meer af. Het is zo zalig, krantje lezen, blokjes lezen, enz. Dan een siësta, wat te eten maken, kopje koffie, buiten lekker bij het zwembad zitten. We kijken ook al weken geen TV.  Iedere dag zeg ik, morgen ga ik naar het centrum, moet iets voor Nor ruilen. Maar ik voel me lekker relext, ik hoef zonodig niet weg. Dit soort avonden moet je koesteren en dat doe ik ook. Verder heb ik het ook wel druk met het organiseren  van het Fam. weekend in maart. Ik bel en mail Jan Rap en zijn maat, maar er komen geen leuke prijzen uit. Ik had wat leuks in Broek in Waterland. Kregen we op zondag ochtend gratis kano's . Had ik een optie genomen om met ze alle een uurtje te steppen. En de volgende dag naar Volendam voor een Fam. foto. Van vrijdagsmiddag tot zondagavond waren we onder de pannen. We zijn met 25 man en het probleem is dat kleine kinderen groot worden en dan ook meer gaan betalen. Er zijn 3 jonge gezinnen bij, waar het dan behoorlijk voor in de papieren gaat lopen. Ik blijf zoeken, want ik heb het in de groep gegooid, nadat onze ouders waren overleden, dat we dit ieder jaar moeten doen, anders zie je elkaar haast niet meer. Plus dat het echt reuze gezellig is.


Het heerlijke leven, Baranco Encantado



Wat was ik toen nog klein.



Eigenlijk best een lievertje

Boodschappen doen met Mamma

Met Pappa en Mamma

Van deze leeftijd weet ik weinig . Af en toe komen er flarden binnen. We woonden in wormerveer , waar rondom een grasveld ongeveer 20 woningen stonden. In het midden een waterpomp. En waar iedere zaterdag de visboer met haring en zuur langs kwam. De toiletten hadden we niet in huis en moesten 50 meter lopen naar een sloot waar de houten toiletten stonden. Iedereen had wel een eigen WC.  Wat ik altijd doodeng vond, aan de overkant van de sloot was een kerkhof, ook geen verlichting richting toiletten. De zus van mij moeder, die een stuk jonger was dan Mam, was altijd zo bang, ik moest altijd met haar mee en dan kneep ze me bont en blauw. Het was daar leuk wonen, echt een buurt op zich.  Ik had een broertje, die is 9 maanden geworden, hij was met de geboorte al heel ziek. Ook had hij een open ruggetje. Na zijn dood lag hij thuis, met in zijn handjes een bosje bloemen, met lelies van dalen en Fresia's. Die lucht is me altijd bij gebleven. In mijn bloemen winkel had ik haast nooit fresia's. Iedere keer als ik fresia's ruik denk ik aan mijn broertje, nu nog steeds. Het is heel gek, ik weet er verder niets vanaf. Wat ik nog wel weet, dat de kruidenier iedere week langs kwam, met een mand, waarin hij aanbiedingen had. En natuurlijk een trommel met koekjes voor de kinderen. Later bezorgde hij dan de boodschappen. Ook staat me nog bij, dat er iedere week een man van bepaalde verzekering langs kwam, om een bedrag van 75 cent te innen. Dit soort dingen kan je je nu niet meer voorstellen.