Spoorloos 2

Morgen verder, dat zijn een paar daagjes meer geworden. En er slaat nog helemaal niets op SPOORLOOS, maar daar gaat nu verandering in komen. Ik ging vanuit Julianadorp richting Zaan, dus ik kom wel een hotelletje tegen. Ik was zo moe en wilde even alleen zijn. Hoe lief iedereen ook voor me was. Eerst maar koffie drinken in een restaurantje waar ze WiFi hebben er Norbert op de hoogte stellen. Zo gezegd, zo gedaan. Norbert snapte er niets van, het is ook moeilijk om over te brengen wat je voelt. Ik wilde ergens pitten in de buurt, want ik wilde nier verder. Gekeken bij particulieren die een kamer verhuren. Ik had wat in Hargen, maar toen ik zijn profiel ging bekijken, een man alleen, nee dank u. Je weet maar nooit, er lopen rare figuren rond op deze aardkloot. Na vele hotels en km kwam ik terecht in Limmen. Er waren genoeg hotels, die een kamer hadden, allemaal rond de 120 euro, nee dus. In Limmen koste een kamer 92 euro, op vakantie veiling gaat er een kamer van deze hotelgroep dagelijks voorbij rond de 35 euro. Maar goed, ik had wat. Heerlijk een tijdje in bad en bed gelegen. Ik zou naar de toppers gaan met Nancy en dan bij Nancy of bij Nel slapen. Ik zou de sleutel bij Nel ophalen als ik bij haar zou pitten. Nel begreep er niets van en belde naar Nancy. Ruud nam op en vertelde dat zijn moeder er niet was. Ze was met een vriend naar de toppers. Niet met oma? Nee, die is ook niet hier, weet ook niet waar ze is. Nou toen waren de rapen gaar bij de Fam v.d Boom. Norbert bellen, nee, die zit in Spanje en maken we hem ongerust. Marco dan maar bellen, die zat op zijn werk. Die wist er ook geen eind aan en mijn telefoon deed het ook niet. Toen kreeg Marco een idee, ik kan haar opsporen via haar iPad en jawel gevonden in een hotel in Limmen. Daar vertelde ze niet, dat ik er zat, maar als ik nog kwam zouden ze doorgeven dat Marco had gebeld. Ondertussen lag ik te slapen en hoorde heel zachtjes een telefoon. Was het de receptie, die vertelde dat mijn zoon had gebeld en dat ik niet was komen opdagen, op de plek waar ik een afspraak had. Toen heb ik iedereen moeten bellen, wat ik heel moeilijk vond. Het is natuurlijk achterlijk als je een paar dagen in Nederland zit en dan plotseling van het toneel verdwijnt.

Zo dacht ik er dus over.

Dit was eigenlijk de tweede keer dat ik spoorloos was. De eerste keer, was ik nog geen half uur in Nederland en was toen ook niet te vinden. Als iemand ons van Schiphol afhaald spreken we altijd af, bij de vertrekhal, dan rijden ze voor en springen we zo de auto in. Maar na een uur denk ik, zal maar gaan bellen. Waar zit je zegt Nel, Hans rijd al een uur rondjes en kan je niet vinden. Ik zeg nog dat kan niet, ik zit hier op de stoeprand, dan moet ik hem gezien hebben. Hij is toch wel bij de vertrekhal? Nee, bij de aankomsthal. Probleem opgelost, Hans me een verdieping hoger opgepikt.

Spoorloos nummer 3: Na spoorloos nummer 2, was ik smiddags bij Marco, maar die moesten op visite, maar Leon moest boven op zijn kamer leren voor zijn examen. Op een gegeven moment ging ik buiten een peuki doen, niet op het terras in de tuin, maar een verdieping lager, op de steiger. Op een gegeven moment hoor ik dat de buitendeur op slot werd gedaan. Wat was er nou loos: Leon was naar beneden gekomen, zag met niet in de kamer, belde Marco, Oma is weer zoek. Misschien ligt ze in bed, nee, zijn haar tas en auto er, ja. Wat moet ik nu doen en op dat moment stond ik voor een gesloten deur. Ik bonken, toen was ik weer terecht.

Ze hebben wat met me te stellen gehad, een paar dagen over en 3x paniek in de tent. Sorry hoor lieverds, dat ik zoveel last heb veroorzaakt. Maar saai was het zeker niet. Een beetje reuring in de tent is niet verkeerd, maar ik vind het vervelend dat ik al deze paniek veroorzaakt heb. Als er niemand in Julianadorp had gezeten, dan had ik jullie daar vandaan allemaal op de hoogte gesteld. Ik beloof dat dit niet meer gaat gebeuren.

De feesten langs de Costa zijn weer begonnen.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Spoorloos.1

Vind ik altijd een leuk programma. Maar nu ben ik 3 keer binnen 24 uur spoorloos geweest. Iedereen in rep en roer.

Ik ben door Nel, Hans, Marco en Nancy perfect opgevangen. Maar toch hakte de crematie zaterdags er behoorlijk in. Vooral toen de muziek gespeeld werd, waar we allemaal herinneringen aan hebben, toen we rond de 20 waren. Na de crematie naar Nel en Hans een beetje napraten bij een broodje en een bakkie troost. Daarna naar Marco en daar blijven slapen. Ik zou met dochterlief Nancy naar de toppers gaan, ik had op VakantieVeiling 2 kaarten voor 12 euro gekocht. Nancy had er zin in en was direct naar haar overbuurvrouw gegaan, die een winkel heeft met verkleed spullen. Ze had een foto van haar doorgestuurd en zag er perfect uit. Ik had bij Inge al wat gescoord voor mezelf. Maar toen ik zondagochtend wakker werd, dacht ik, dit gaat het niet worden vandaag. Ik was helemaal af en had buikpijn en de diarree. De diarree is volgens mij gekomen van de pillen, die ik 3 dagen daarvoor gekregen had van huisarts. Ik had pijn in mijn handen, artritis. Maar door die pillen heb ik 3 dagen de slinger poep en buikpijn gehad. Bij iedereen waar ik de deze dagen was geweest, heb ik geen aangename geur achter gelaten. Maar we hadden het over de zondag ochtend, toen ik het niet meer zag zitten.

 

 

Ik had ook nog een afspraak bij broer en schoonzus. Toch vond ik het verstandiger om naar Nancy te gaan en te zeggen, Nancy, ik zie het vanavond niet zitten. Dat vond ik zo triest, we hadden er samen zo veel zin in. Ik ben er toch maar heen gegaan en het gezegd. Ik met haar mee denken, vraag iemand anders en gelukkig lukte dat. Snel naar de over buurvrouw kleding gehaald. Ze zaten voor die 6 euro perfect en hebben een leuke avond gehad. Toen even naar mijn broer, ik had bij mezelf bedacht, ik ga even 2 dagen naar Julianadorp, bijkomen. Het klinkt alsof ik een oud wijf ben, maar eigenlijk ben ik dat natuurlijk ook. Zo gezegd zo gedaan, lekker in mijn Milka ( zo heet auto paarse auto) op mijn gemakkie, richting einde van de wereld, wat dat is het ook een beetje. Eerst naar de supermarkt in Julianadorp, wat eten gehaald en op naar het appartement. Thuis hadden Nor en ik het er al over gehad dat ik daar ook heen kon gaan. Toen ik aan kwam rijden, waren de lamellen dicht, goed teken dacht ik nog. Maar op de parkeerplaats was mijn plekke bezet, oei, daar klopt misschien iets niet. Ik liep naar de ingang en daar kwam een vrouw en een kind aan. In welke woning woont u vroeg ik. Op nr. 42, ik ook zei ik nog. Dat was balen, maar vooral erg dom van mij. Ik had op mijn iPad kunnen zien of het verhuurd was, maar ik dacht het niet en Norbert ook niet. Vandaar dat we deze optie al hadden overwogen. Weer terug naar de auto en overstappen naar plan B, die had ik nog niet, die moest ik ter plekke nog maken. Terug naar de Zaan? Maar ik ben af, echt helemaal af. Ik wil even alleen zijn, poten op tafel, languit op de bank, liggen in een ligbad. In wat voor vaatje moet ik dit nou gieten? Ik ga morgen verder.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Even rust.

Ja, even rust, er is veel gebeurd de afgelopen weken. Druk, haast dagelijks contact met mevr. Schols, die in ons probleem Holland Internationaal gedoken is. Van enige medewerking van Holland Internationaal is nog steeds geen sprake. Na iedere mail, schrijven ze, wat ons betreft is de zaak gesloten. Maar mevr. Schols is Mr en Dr in pensioen rechten. Wij hadden gedacht als de HINT van haar een mail krijgt, ze wel eens achter hun oren gingen krabben. Wel hebben ze een advocaat op deze zaak gezet. Ik heb opdracht van haar gekregen, morgen een belletje te plegen, waarvan ze denkt, dat die misschien een opening bieden. Nu vraagt iedereen zich af, waarom doet ze dat zelf niet? Ik heb haar niet in de arm genomen, maar om advies gevraagd. Toen heeft ze contact gezocht met de HINT en met nog veel meer andere zaken. Dus maar weer afwachten, Norbert geloofd er al vanaf het begin niet in ( al 3 jaar ) Maar het probleem is: ik ben ik. Doorgaan tot het gaatje en dan als het niet lukt, me verlies nemen. Daar heb ik ook geen moeite mee.

Ook ben ik een klein weekje naar Nederland geweest. Conny is overleden, na 16 jaar gevochten te hebben, maar uiteindelijk toch de strijd tegen de kanker te verliezen. Ze was er nu aan toe en zag ze dat het vechten tegen de bierkaai was en heeft de strijd opgegeven. Gelukkig maar, het was voor haar slopend, maar ook voor Bart en Irma. Niemand had vat op haar, ze deed alles op haar manier, met alles dus. Het was een gestoord mens, wat we in de 50 jaar met haar hebben meegemaakt. Vooral op de wintersporten, wist ze altijd iets gestoords te doen. De eerste jaren waren we allemaal in de 20, jong en alles kon. Aan Conny hebben wij Norbert en ik, veel te danken. Ieder jaar gingen we met alle meiden naar de huishoudbeurs, daarna een neut halen in de stad. In 1982 ontmoeten ik daar Norbert, het klikte. Elkaar een paar keer ontmoet en toen dacht ik waar ben ik mee bezig. Toen zei Conny, meid je bent 38 over een paar jaar ziet niemand je meer staan, geniet ervan. Maar toen het uiteindelijk echt, echt werd, zei ze nuchter als ze was, he, nu kappen he, dit is niet meer leuk. Ze heeft me, met Nel en ook die andere meiden, een jaar lang dekking gegeven. We zijn ze daar nog dankbaar voor. Mijn ex waarschijnlijk minder, alhoewel hij al vele jaren gelukkig is met Olga.

Onze Cornelia, gek op haar Mini, waar mee ze door het dorp scheurde. En beroemd was om de vierkante bochten, die ze altijd maakte. Ook is ze een keer letterlijk door het lint gegaan. We waren met ze alle uit eten geweest met de kerst, reden naar huis, het was spekglad, Conny reed voor, ze dronk niet, een paar auto achter haar aan en ze reed zo door het lint van de Clausbrug in Wormer. De brug was afgezet, omdat het te gevaarlijk was om er over heen te rijden. Wij konden het allemaal wel, we zijn er veilig overheen gekomen. Het is goed dat het nu voor haar over is, ze kan nu uitrusten van een bewogen leven.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Ja, nee, ja.

Terwijl Nederland puft en kreunt, van de hitte, zitten wij met zware bewolking met in aantocht, regen. Niet veel om ongeveer 3 uur, 2 mm. Maar Norbert staat te popelen om verder te schilderen, is het ja of nee. Hij is nu toch maar begonnen, aan de achterkant van het huis. We willen namelijk aan de achterkant en aan de zijkant dakgoten laten maken. Dus als ze b.v morgen komen, dan moet de bovenkant wel alvast geverfd zijn. Hij is dus nu aan 3 kanten bezig. Het is nu prima weer om aan de achterkant te schilderen, als het zonnetje er is, dan zweet je peentjes, dus gewoon niet te doen. Ik ben altijd tegen dakgoten geweest, maar als de regen aan de achterkant van het dak afkomt en ook de Naya kletst, dan heb je na een half jaar een rand van 50 cm, die er niet uitziet. Ook als je van de parkeerplaats, naar beneden loopt loop je in de drup, heel vervelend. Het regent nooit in Spanje, dat is wel zo, maar toch is het wel lekker, kunnen we ook nog het water opvangen en het zwembad bijvullen. Laten we hopen dat het voorlopig droogblijft en hij de achterkant kan afmaken.

Ik ben goed bezig met de verkoop en ook de koop op mijn Wallepop site. Alles vliegt de tent uit, maar er ook weer in. Nu heb ik weer een afspraak om een groene plastiek tafel met 2 stoelen te halen in Jesus Pobre, voor 8 euri. De stoelen heb ik niet nodig, maar de tafel wel, voor op het terras naast de slaapkamer. We gebruiken het terras niet zoveel, maar het is 50 vierkante meter, daar moet iets staan. Vandaag, maandag, weer een dag van wel of geen regen. Op mijn weerbericht, geen regen en op het weerbericht van Norbert wel. Het ziet er naar uit dat ik gelijk krijg.

De nieuwe klok en de krantenbak.

 

 

Gepubliceerd met Blogsy

Nog 3 dagen.

Nog 3 dagen en dan gaat de vaste telefoon eraf. Ik vind het eigenlijk maar niks, aan de andere kant is hij de laatste 4 dagen niet een keer afgegaan. We houden ons nummer nog even vast voor 4 euro per maand. Stel dat we spijt krijgen, dan hebben we nog altijd ons eigen nummer weer.

Norbert gaat gestaag door met het schilderen van het huis. Vanaf donderdag staat het weer 4 dagen stil, als het weerbericht gelijk heeft, zijn dat regendagen. Kan hij weer een beetje uitrusten. Onze huurders zijn maar een maand gebleven, vanwege het internet. Andere overwinteraars hadden genoeg aan het kaartje dat we gekocht hebben. Zij waren er in twee dagen al doorheen. Nu zitten er kenissen van mijn zuster in. Die hadden een caravan en die hebben ze verkocht in Benidorm, dus op de terugweg, bij ons langs gekomen, om bij ons te kijken. Ze zijn gebleven en gaan woensdag of donderdag weer weg. Als het ze bevalt komen ze de volgende winter. Afwachten dus maar.

De patroonsfeesten zijn weer begonnen. Dat trekt van dorp naar dorp, dan is het weer de beschermer van dit dorp en dan weer een beschermer van een ander dorp. De bewoners feesten de hele dag tot vaak diep in de nacht. Meestal is er een hele goede band van vaak wel 10 personen, met een zanger en een zangeres. Maar het probleem voor ons is, ze beginnen om 12 uur in de nacht, maar dat word dan 1 uur. Voor het echt gezellig is, zijn we weer een uur verder. Dat trekken we echt niet. We hebben wel eens gedacht, we gaan op tijd naar bed, zetten de wekker op 1 uur en gaan dan feesten. Dat lukte natuurlijk voor geen meter. Omdraaien en verder pitten.

Dit waren de feesten in Benissa, op zondagmiddag, zit het hele dorp gezellig te eten en te drinken.

 

Gepubliceerd met Blogsy