Waar was je al die tijd?

Dat zullen jullie wel denken, ook op Facebook was ik niet te vinden. Ten eerste hebben we het harstikke druk gehad. Ik heb een miskoop gedaan, valt nog mee, bij alles wat ik ongezien gekocht heb. De salontafel, niet echt slecht, maar bij de eetkamer tafel, viel hij wat uit de toon. We hebben de vrouw die de tafels zelf maakt gebeld en gevraagd of ze ook salontafels maakt, zo snel mogelijk. Dat wilde ze en gisteren de tafel opgehaald. Nu zitten we hier weer met een grote salontafel in ons maag. Ik heb een foto gemaakt, nu ga ik hem op marktplaats zetten. Maar het internet, nog steeds waardeloos. Af en toe een paar minuten wifi en dan weer op 3G, geen doen, je zit telkens te kijken als je wat doet, heb ik nog wifi. Dan maar weer naar de kroeg en daar de advertentie plaatsen. We zijn gister de laatste dingen gaan kopen, wasmachine, droger, vrieskasten en een combi magnetron. Op 2 Jan. komen ze alles brengen, dan zijn we klaar op vitrage na. Dat geeft wat problemen, vanwege de lamellen. Als we de lamellen open hebben is het zo kaal, dus er moet nog iets voor het raam. Vandaag zijn we hier 2 weken en die zijn omgevlogen. We hebben wel al 2 weken wind, wij zitten op de bovenste etage, de wind giert hier om ons heen. Tot nog toe hebben we het erg naar ons zin, zelfs Norbert hoor ik niet meuteren , we hebben heel veel regen.

Dit is de miskoop, die gaat op marktplaats.

 

Ik ben zo moe.....

Ik ben zo moe, zo moe, ach waar moet dat toch naar toe. Inmiddels is het donderdag ochtend en vanaf de dag van aankomst zijn we van, na de koffie, tot rond een uur of vijf op pad. Ik had markt plaats in Spanje, afgestruind, om het een en ander te kopen. De meubels, hadden Giel en Marco reeds in het appartement gezet, maar op het moment dat ze er waren, was het donker en er was stroom storing, dus alles stond vol dat we kwamen. Arme jongens, in het donker met zware meubels die heerlijke wenteltrap op. Wij doe dit ook iedere dag, maar onze spullen zijn niet zo zwaar. Rafa vind het hier helemaal leuk, rennen op het grote parkeerterrein. Zo hebben we haar nog nooit gezien, prachtig vind ze de duinen, wel aan de lijn, maar op het strand, los. We staan financiele een beetje op rantsoen, dus met boodschappen doen, letten we goed op. Nor zei gisteren, als we visite krijgen, mag niemand in de koelkast komen. Je word namelijk, verblind door de stickers van 35 procent, ik weet nog, een paar jaar terug, kwamen we op eerste kerstdag aan. Dus wij in de namiddag, naar de supermarkt. Daar liep een mannetje rond met rode stickers, volgen, zei ik tegen Norbert. Dat heeft toen heel veel opgebracht. Het is in de ogen van Norry een beetje achterlijk, maar ook nu hadden we, door de bonus en de procentjes, 18 euro in de zak gestoken. Het is niet ze erg, met ons dat we aan de bedelstaf zitten, zeker niet. Maar voor mij is het een sport. Of ik nou een biefstuk eet of een stukje varkenshaas, maakt mij niet uit. Op dit moment zijn we voor 80 procent tevreden, over de inrichting tot nog toe. Nog een aantal puntjes op de I, en ik ben, ook Norry, tevreden. Je had Norry moeten zien in b.v. De Action, Mien vlug voorop, lijst in haar handjes, Nor een duplo, en tussen al die winkelende huisvrouwen in een stampvolle winkel. Hij heeft het heel goed gedaan, geen enkele keer gezeurd, knap hoor. Aan het einde van de dag, werd zijn lontje behoorlijk korter, maar als we de aankopen eenmaal op zijn plek hadden, begon zijn kale knikkertje weer te glimmen. Je zal maar met zo een vrouw, dit soort dingen moeten doen. Ik heb wel een beetje medelijden met hem. Vandaag, naar de bank, want ik kan niet internet bankieren, omdat je het met een andere computer doet, stelt de iPad vragen, die ik niet kan beantwoorden. Daarna voor Norry, een favorietje, naar de second hand, om te snuffelen, naar dingen, die je eigenlijk niet nodig hebt, maar af en toe toch wel wil hebben. Van de week, had ik net een mand bij Action gekocht voor een kerstboom bij de voordeur, voor 5,95, loop ik bij de 2de hands, mand, 1,25. Het internet, wat hier in huis " aanwezig is" dat is een diep treurige toestand. We zitten dus iedere dag in de kroeg, wij als niet kroegen lopers, om te internetten.

Gisteren moeizaam bloggy

Ik had het gister heel zwaar met mijn blog. Ik wilde van alles schrijven, maar toen dacht ik bij mezelf, oei, eenbeetje oppassen wat je schrijft. Kijk, op ons huis passen ze, maar voor de rest bij de pinken blijven. Zit ik in het vliegtuig te schrijven, zin voor zin, komt er dan iets uit. Nee, dat doe ik niet, en elke keer, oogjes dicht en denken. Natuurlijk levert dat zeker geen lekker lopende blog op. Maar nu gaan alle remmen los. Om 7 uur waren we van huis af gegaan, dat zal wat worden met Rafa. Ze gaat nooit mee ergens naar toe en nu dan, voor haar een wereldreis. We hadden haar thuis al laten wennen aan de bench. Zonder moeite, eerst zonder dak en daarna met dak. In de auto zag het ook wel zitten, prachtig buiten, alles donker en overal zag ze lichtjes branden. Toen op het vliegveld, druk, maar ze bleef kwispelen. Na de koffers afgegeven te hebben, moesten we haar een half uur voor vetrek in de bench afleveren. Wij natuurlijk, eerst een peukie doen, toen Rafa in haar hok, deurtje dicht. Oei dit is nieuw, maar vrolijk naar alles en iedereen kijken.

 

Toen we haar wegbrachten, naar de andere kant van het vliegveld overal, voor, naast en achter langs. Staan we daar, komt er met een hoop lawaai een goederen lift aan vol met grote troep, ook nog een gitaar, daar kan ze lekker op spelen als ze zich verveeld, zegt een Spanjool. Wij haar in de lift in geschoven en met een rotgang pleite. We wilde haar niet horen piepen of janken.

Een vlucht gehad, met 2x behoorlijke luchtzakken, arme Raf. Op Schiphol, gauw een peuki doen, sorry Rob en Hanny, de koffers waren er snel, maar de hond duurde even, zou op speciale band komen. Dus niet, ze kwam, met de lift. Rustig liggend in haar hok. Gelukkig, buiten mocht ze eruit, vrolijk kwispelend, een topdog. Nobert zijn zuster kwam mij,de hond, en de koffers ophalen. Norbert moest op de trein naar Utrecht, om de auto te halen.

Al met al, moesten we nog een paar boodschapjes doen, heel even naar Nancy, die is vandaag jarig, maar we konden niet met Raf, naar binnen want haar kat was ook binnen. Fred zei doe Raf in de schuur, wel een hele grote schuur, met vrachtwagen en machines. Maar wilde we haar niet aandoen, ze had al een dag vol emoties, en wij binnen koffie drinken, Raf in een grote vreemde schuur. Dus toen buiten in de kou even staan te praten. Toen bij Marco de sleutel opgehaald, gas, richting Julianadorp, waar we om 7 uur aankwamen. Dus totaal 12 uur onderweg, maar perfect gegaan. Omdat Marco, Melvin en Giel geen licht hadden toen ze de meubels brachten, konden ze niet anders dan de boel gewoon neerzetten waar plaats was. Een klein beetje orde geschept, bedjes opgemaakt en plat.

 

Afscheid van de vrienden, die naar kou gaan.

We hebben gisteravond een feestje gehad, om iedereen die met de feestdagen naar holanda of een ander vakantieoord gaat gedag te zeggen. Een heerlijke Hollandse hap, om iedereen weer te laten wennen aan de Hollandse kost. Echte snert met vlees en worst. Verrukkelijke bruine bonensoep. Zalige hapjes vooraf en een supertoetje. Natuurlijk weer ouderwets gezellig. Volgens mij weten die Holland gangers niet, wat voor weer we hier krijgen. Het gaat een perfecte week worden, boven de 20 graden, in Holland hebben ze 5 à 6 graden. Toen we gisteravond naar huis gingen was het nog 20 graden.

 

Er was voor de gastvrouw, die blijven ook hier, een echte versierde kerstboom meegenomen, als dank voor het feest dat ze organiseerde. Een feestje binnen hebben we niet vaak, of het nu zomer of winter is, altijd wel op een of andere manier wat te regelen. Nu was alles aan de kant geschoven, 2 statafels met barkrukken, met 20 man en we hadden nog ruimte over. We hebben bedacht, op mijn verjaardag, in februari, gaan we dit ook doen. Het is bij ons wel wat kleiner, maar ik zie het wel zitten.

De kerstboom. Gemaakt van, de bloem, stengel, die uit de agave komt. Ideaal, nooit last van naalden in je huis.

 

Een mooie dag.

Even een kort berichtje, kom net van de oncoloog, alles goed. Mag over een half jaartje terug komen.

Haast alles onder controle.

Het is net of de dagen al korter worden, terwijl ik de laatste nachten meer wakker ben, dan slaap. De verhuizing naar Julianadorp ging voorspoedig, tot ze bij het appartement aan kwamen. Inmiddels 5 uur, dus aarde donker. Wat denk je, de stroom uitgevallen, overal op het hele park. Nu moesten ze in het donker alles, in het donker, naar 2 hoog brenger. Volgens mijn broer is het niet geheel zonder schade gegaan. Jammer, maar het is niet anders. We gaan we frisse moed de kerst tegemoet, zeker is mijn oncoloog morgen, goede berichten heeft. Zoniet, kunnen we ook niets aan doen en gaan we roeien met de riemen die we hebben. Vroeger, dat ik nog een werkend moedertje was, lag ik de hele kerst uitgeput op bed. Gelukkig is die tijd voorbij. Ik verlang er niet naar terug, de concurrentie vandaag de dag, daar kan een bloemist nooit tegen op. Dus op tijd gestopt. Ik zit nu op mijn padje, Erwin is al vanaf 8 uur, het is nu half 11, de computers te reorganiseren, bij Nor zijn nieuwe laptop, en bij mij, dat wil je niet weten, zoveel bende en overspannen programma's. Dan vraagt hij, hoe zit dit en welk wachtwoord heeft dat. Wat is je, weet ik veel. Maar ik heb gelukkig wel alles opgeslagen in Wallet. Wat is dit toch allemaal moeilijk hè? Ik ben natuurlijk zo een verschrikkelijke rommelkont, dus daar heeft hij veel werk aan. Ik denk dat deze blog, behoorlijk rommelig overkomt, maar dat komt door dat ik ook wat rommelig ben.

Wat een mooie krans hè. Ik heb het plaatje bewaard, voor als ik eens een crea bui heb.

 

Is het nu...........

Ik ben werkelijk onverbeterlijk, hoeveel keer Norbert me nu al heeft verteld, hoe ik er achter kan komen of het met een t of een d of met dt is, ik krijg het er niet in. Aan de andere kant je spreekt het precies eender uit. Maar het is natuurlijk wel een beetje dom. Op mij pad zit ook een spel verbeteraar, handig, maar soms ergerlijk. Ik wil altijd snel, snel en dan lees ik het niet na. Zo schreef ik van de week iets over een zakenvrouw, wat denk je wat er later stond, toen ik het terug las, zakenreizen. Wat ook mijn probleem is, dat ik sneller denk, dan dat ik schrijf. Vandaar dat ik de laatste lekker of een heel woord vergeet. Maaaar wat denk je wat ik van de week gelezen heb, dat ik niet de enige ben, maar heel veel schrijvers daar last van hebben. Dat vond ik wel gaaf. Nu ben ik natuurlijk geen schrijver, maar toch........dit moest nog even van mijn hart.

 

Wat bezielt ons allemaal?

Waarom trekken we met ze alle, richting Nederland. Weinig van onze vrienden blijven hier. Vandaar dat er vrijdag maar weer eens een feestje moet komen, al zooo lang niet gehad. ( afgelopen vrijdag, bij Joost en Anita een reuze gezellig feest) Gek hè, we hebben het altijd gezellig, nooit een onvertogen woord van de een of de ander. Dus vrijdag een afscheids feest, voor de gestoorde die de kou op gaan zoeken. We vieren het wel in stijl, erwtensoep en bruine bonen soep. Voor Oudjaar hebben de over blijvers ook een leuk feest in gedachten. Niet schrikken. Oudjaars nacht om 3 uur barbecuen, hallo zeg, om 3 uur s'nachts dan trek ik nooit. Maar wel heel apart. Ik denk, dat we dan de nieuwsjaarsduik in het slangen meer wel kunnen vergeten. En ook betreft daar de restjes opmaken ook. Iedereen zit nog tot zijn nek toe vol. De malloten die weer en wind trotseren, willen natuurlijk, allemaal graag naar de kinderen en de andere Fam. leden. Komt ook, omdat er plotseling een aanbieding van Transavia kwam, een retourtje voor 99 euro. Een paar weken terug, was dat nog tussen de 3 en 4 honderd per persoon. Maar waarom schrijf ik nou wat bezield ons allemaal? Ik zit beneden bij het zwembad, strak blauwe lucht, geen zuchtje wind en op de temperatuur meter in de schaduw, 20 graden!!! Waarom, behalve dan de Fam. en de kinderen, zoeken we de regen, hagel, sneeuw, ijzel enz. op? Het is zo warm dat ik mijn bikini aan kan en dan lekker zonnebaden. Ondertussen doe ik hier beneden de was, dus 2 vliegen in een klap. Wat kan ( en is ) het toch een voorrecht om hier te mogen wonen. Al de ellende, die er in Nederland gaande is,word ik zo moe van. Nu is het hier misschien wel net zo erg, maar je word er hier niet zo mee geconfronteerd, natuurlijk is dat je kop in het zand stoppen, dat weet ik ook wel, maar ik doe dat lekker toch.

Onze Anita, altijd vrolijk, ondanks dat ze weer een jaartje ouder is.

Ik heb het even helemaal gehad.

Ik zit al dagen, te mailen, bellen, internet af te struinen. Afspraken maken, afzeggen auto andere data enz.

ik begrijp hoe de hond zich voelt. Zo voel ik me,nu even ook.

Het probleem is, mijn zoon Marco en broeder Chiel , moeten naar diversen adressen. Maar de mannen werken natuurlijk ook nog.Gisteren was alles rond. Zo, rust. Toen hoorde ik op het weerbericht, hoe het weer vrijdag gaat worden!!! Nou dat kunnen we dan schudden. Ik laat de jongens niet met slecht weer op pad gaan. Weer regelen,met Marco, wanneer kan jij en kan chiel dan ook? Broeder chiel al vanaf gistermiddag niet te bereiken. Toch maar aan de bak gegaan.Eerst de autohuur veranderd, de verkopers allemaal inlichten. Dan komen er nog een zooi andere dingen tussen door. Het ziekte kaartje van Nederland loopt af. Vroeger stuurde ze het op en nu, ik las het net op Spanje forum, dat je het zelf moet aanvragen. Dan duurt het 10 dagen. Dat kan voor mij niet, dan zijn we al weg. Bij de aanvraag, kan je alleen de gegevens invullen en geen vragen stellen. Dan ga je opzoek naar een adres waar de aanvraag heen is gegaan. Bellen, na een kwartier hang je nog. Toen maar een mail naar afdeling info gestuurd en afwachten. Het is wel belangrijk dat je een geldig kaartje hebt.

 

Ik heb er zin an.

Nu ik toch bezig ben, ga ik maar door. Waarschijnlijk gaan we voor de kerst voor een langere periode naar Nederland. We gaan dan naar Julianadorp en willen het appartement een persoonlijk sfeertje geven. Iedereen verklaard ons voor gek. Het ziet er inderdaad nog goed uit, maar een wasmachine en een droger, willen we toch wel. Ligbed eruit en een inloop douche erin. Dat is natuurlijk allemaal niet zo gek. Maar Paula kennende, die gaat weer veel verder en duikt marktplaats op. En dan is het hek van de dam. Je kent het wel en je kent mij. Bieden, af dingen en weer bieden. Te ver gaan en een uur later is het weg. Het is ongelofelijk , zo veel en snel de verkoop op marktplaats gaat. Deze eettafel hebben we gekocht.

ik heb wel veel gekocht, ik wil het hebben staan als we komen, dus de Fam. inschakelen. Marco en Chiel hebben zich aangeboden, nu jok ik, eigenlijk heb ik ze aangesteld als verhuizers. Nor is boos op me, dat ik dat doe. Als we in Nederland hadden gewoond, had ik ze veel meer nodig gehad. Nee, ik zie het niet als, je kan dat best voor me doen. Ik ben heel blij dat ze het willen doen.

Dit is de salontafel. Het is wel een aparte stijl, het heeft wel wat. Marco, wil het busje lenen van zijn zwager, maar ik zit er nu aan te denken, om een grote bus, voor een dag te huren. De hele handel, moet naar 2 hoog, over een hele vervelende draaitrap. ik heb er nog aangedacht om Norbert, een paar dagen naar Nederland te laten gaan, maar voor 2 dagen is het zo duur, dat is geen optie. Misschien dat ze nog iemand kunnen vinden die kan helpen.

Het dressoir voor in de woonkamer. Dit is nog niet alles, als die jongens het zien, haken ze à la minuut af. Ik vind het ook een beetje zielig voor ze en achteraf, voel ik me schuldig. Maar ik kan niet meer terug, alleen met het bovenstaande kastje daar moet ik nog verder mee onderhandelen. Ik heb bewust de dingen in Julianadorp, Schagen, Den Helder, gekocht. Anders moeten ze van hot naar her.

Dit kastje is voor in de hal, gekocht in Juliana dorp. Nu moeten we hersens laten werken, betreft de verdere aankleding. Er moet nu een kleur in. Ik zit te denken aan geel, waarom dat weet ik niet. Toen ik het appartement in Denia ging inrichten, zat ik te denken aan lime groen. Dat was heel moeilijk om aan te komen. Toen, maar nu word je er mee doodgegooid.

Dit is dan de vitrine kast, die moeten we vullen met, weet ik veel. Als je me een uurtje laat darren bij aktion of zo, dan ga ik op een gegeven moment het licht zien. ( arme Norbert) die zegt altijd, ja is goed, ook met het kopen van de meubels, maar door door te gaan, veel centjes verdiend. Alleen de stoelen van de eethoek, daar heb ik een foto van, met tafel. Ik heb dus alleen de stoelen.

Als we alles hebben staan, in de bovenstaande ruimte, denk ik dat een knus geheel gaat worden. ( hoop ik) Ik ben altijd zo een oen, wel, niet, niet,wel. Maar alles is gekocht, dus ophouden met zeuren.

Deze foto moet Erasmus aar ik weet niet hoe. Ik ga ook niets uitdokteren, dan ben ik misschien alles kwijt. Een hoop werk voor niets. Geniet nog maar een keer van de stoelen, wie weet, kom je er wel een keertje op te zitten. Of als de zomer hier te warm word, kan je het appartement in de zomer maanden, per maand huren. Aan de duinen, en 10 min. lopen naar het mooie strand.

Zogenaamd, druk, druk, druk.

Wat een smoes, het is natuurlijk een kwestie van prioriteiten. Maar wel veel moeten doen van de week. We hebben een abonoment op het dokter, ziekenhuis, farmacia gebeuren. Farmacias zijn sinds gister weer open. Maar van de week, overal geweest met de recepten. Als er een open was, stond er een giga rij, dus, ik zoek wel een ander. Mijn urine, was op het lab. weer goed. Mijn arts snapt er niks van, over is het nog niet helemaal. Maar laat maar zitten, als het erger word, ga ik wel weer. Ik ben nu klaar met dat gedokterd. Donderdag door de scan, nuchter komen, om 14.00. Dus ik dacht, ik krijg weer 2 flesjes, die ik op moet drinken. Maar nee, deze keer niet, maar wel aan het infuus. Volgende week, bloed prikken, om 8 uur!!!!! Arme ik. Dan de 13de uitslag van de scan en het bloedonderzoek, of het plekje is gegroeid, wat ze hebben gezien. Zo dat was ik. Nu Norribo, die had de uitslag van de onderzoeken van zijn prostaat, weer wat verhoogd, dus een biopsie. Dat zal volgend jaar wel worden. Dat hoort allemaal bij het ouder worden en dat pikken we dan maar. Ik heb zelfs mijn nagel nog niet laten doen. Met beleid, heb ik door de nagel, op en neer te bewegen, mijn nagel eraf gekregen. De huid eronder, is wat gevoelig, dus even laten rusten. Nu kan ik er volgende week, er een nieuwe op laten zetten. Al is het wel een lekker vingertje, het is mij wijsvinger, dus het tikken op mijn padje gaat heel goed. Maar het is geen gezicht, dus we plakken er weer eentje op. Dat ziet er zo niet uit hè.