Je wilt het niet geloven, maar het is echt waar.

 

Of de Duvel met ons speelt. Iedere keer als wij ons op de Nederlandse wegen begeven is het raak. Als jullie achter ons zouden rijden, zou je je dood ergeren. Weer een stel van die bejaarde knakkers die zonodig, weer de auto van stal heeft gehaald, om een stukkie te rijden. We rijden als een stel oude kranten. Het is echt vreselijk, na 3x een bon te hebben gehad, zijn we nog erger geworden, het is zonde geld en als je je aan de snelheid houd is er niets aan de hand. Doen we echt, volgens ons. Maar wat gebeurde er vorige week....... Bingo, 6 km. te hard, koste 49 euro. In Spanje hebben we nog nooit een bekeuring gehad, laat ik dit afkloppen. Dit is zo stom, vooral omdat we er altijd, niet altijd dus, rekening mee houden. We balen hier echt van, we kopen maar een fiets in Julianadorp, maar het probleem is dat we er altijd zijn in de winter. En gaan ook nog weleens naar de kids en de Fam. Direct maar betaald en over.

Vandaag, rustig weer en een heerlijke temperatuur. We zijn de tuin aan de voorkant een heel klein beetje aan het ordenen. Het zag er nooit super uit, maar nu is het een grote treurnis. De 2 grote oleanders maakte het in het verleden een beetje goed, maar de hebben denk ik ook de geest gegeven. Nor is al een paar keer, echt waar, aan de bak geweest om gaten te graven, allemaal wortels. Hij komt er niet doorheen, dus iedere keer een klein stukkie. Dat schiet niet op. Nu was Mien Vlug weer een keertje bij de hand, nor weet het nog niet, ik had wat kleding, spijker broeken en nog wat meer. Die heb ik vanmorgen afgegeven aan die mannen, die beneden bij de vuilnis zitten, om alles te pakken waar ze wat aan hebben. Dus toen ik naar het dorp ging, aan ze gegeven, hoorde bij mijn plan, toen ik uit het dorp kwam, heel lief gevraagd of ze aub wilde helpen. Nu word Nor gek als hij dit leest. Ik moet die mensen niet op het erf hebben, maar ik heb gehoord van anderen, dat ze werken als tijgers. Nor was er even niet, dus het ijzer smeden als het heet is. Dus een mannetje bij me in de auto gestapt, 3 gaten gegraven en binnen een kwartier was hij weer terug op zijn stekkie bij de vuilnis. Ze hebben het er heel gezellig gemaakt, met tafeltje, stoeltjes eten en drinken op tafel en de zwerfhond die daar leeft erbij. Een schattig Fam. onder onsje. Dat hij aan het werk was, ben ik ook buiten gebleven, deur nog op slot, Rafa maakt hem anders open. In mijn plan hoorde ook dat Rafa te keer zou gaan als een gek, en dat gebeurde dan ook. Zo dan weten ze ook, dat er een "gevaarlijk " hond aan wezig is. Ik vraag aan hem, wat moet ik betalen? Doe maar wat je wilt zegt hij. Ja, das lekker, wat moet ik hem daarvoor betalen? Ik had alleen groot geld, dus ik heb gezegd dat ik hem morgen zal betalen. Als Norbert straks thuiskomt vraag ik wel aan hem, wat ik moet geven. Nor boos of niet, ik heb me gaten, lekker pu.

 

Posted with Blogsy

Daar is Wess dan eindelijk.

Omdat ik steeds problemen had met het plaatsen van een foto en hoop dat dit eindelijk is opgelost, nu dan een foto van ons nieuwste kleinkind Wess.

We hebben nu 5 jongens en 3 meisjes, volgens mij is onze Fam. nu compleet. Maar je weet het nooit natuurlijk. Netjes verdeeld, ieder kind, 2 kinderen.

We hebben gister echte regen gehad, voor het eerst sinds half december. wel eens een paar druppels, maar nu dus echt. Het is hier gort droog en de brandweer is bang voor heel veel branden deze zomer. We hebben er al 3 gehad, vlak bij ons. Er vliegen elke dag wel verkennings vliegtuigen boven ons, om te speuren of ze verdachte dingen zien. Het weer heeft de weg naar de zomer nog niet gevonden. Het is soms zelfs koud als het zonnetje er niet is. Vooral de wind, die zit nog in de verkeerde hoek. Ik schreef het al een tijdje terug, toen was het net of we zo de zomer ingingen. Maar helaas, nog niet.

Zo voor deze keer even een paar regels, omdat ik de foto van Wess wilde plaatsen.

 

Posted with Blogsy

We zullen doorgaan, doorgaan........

Zo, eerst de foto er op en dan het een en ander schrijven. Toen Marja richting vliegveld ging, ben ik even naar het winkelcentrum gereden om het een en ander te ruilen. Toen ik weer thuis kwam, was Jan Zonneveld vertrokken en ik kreeg het koud. Vest en sokken aan, deur dicht en lekker op de bank, voor de tv. Zo voor vandaag ben ik er klaar mee, vanavond een uitsmijter, lekker makkelijk, dan kastje kijken. Vanmorgen kwamen Joop en Yong-Fo langs met 2 grote containers rode wijn, Nel, we kunnen voorlopig er tegen aan. Maar het mooiste kado was, ze kwam op stokken aan lopen. Niet ideaal natuurlijk, maar heel fijn om te zien. Ze zag er heel goed uit, ondanks de extra sterke chemo, die ze krijgt. Nou zeg ik iets, waar ik een hekel aan had, toen de kanker in mijn lichaam zat. Dan zei iedereen, je ziet er goed uit, beter dan de vorige keer. Maar de volgende keer zeiden ze weer, je ziet er goed uit, beter dan de vorige keer. Het was allemaal goed bedoeld natuurlijk. Maar dan voelde het net alsof ze je op wilde beuren. Dan dacht ik bij mezelf, ik zag er toen toch ook goed uit? Maar Foetje zag er echt goed uit. De vorige keer dat ik haar zag was ze ook heel beroerd. Laten we duimen, dat ze gauw een grote sprong gaat maken met haar gezondheid. Ze verdiend het zo.

 

Posted with Blogsy

Daar gaat ze......

Het zit er weer op, we hebben het heel gezellig gehad. We zijn een keer uit eten geweest en voor de rest, thuis gegeten. Dat was eigenlijk best gezellig. Voor Marja was het in het begin van, schiet mij maar lek. Maar naderhand kwamen er toch wat dingen boven drijven. Norbert was naar, wat vroeger " malle Pietje was " geweest. De knecht die toen bij hem werkte heeft inmiddels de zaak overgenomen, toen Nor vertelde dat Marja er was, wilde hij haar graag zien. Vroeger was het een piep klein ouderwets winkeltje die van alles verkocht. Dus toen ze de bistro begon, had ze van alles nodig en daar vaste klant. Hij wist alles nog, van Claudia haar kleine dochter van, toen 4, blauwe ogen, blond haar daar zijn de Spanjaarden gek op. Ook zijn vader kende Marja, die woonde achter haar. Dat was even hartstikke leuk. Nu zijn we een weekje samen, dan komen Nel en Hans, waar we erg naar uitkijken. We gaan 4 dagen op stap, zoals ieder jaar, nu naar Cantabrie, daar is het heel mooi en groen. Ja groen, dank je de koekoek, iedere keer als we naar het weer daar kijken regent het. Nu ook weer 4 dagen regen. Maar tegen de tijd dat wij komen is het vast mooi weer. Je moet toch ergens in geloven. Nou eens kijken of ik er een foto van Marja bij kan plaatsen.

Hè, zo lukt het.

Deze foto opgehaald vanuit mijn telefoon.

Maar zit op mijn filmrol en staat erop sinds 2012.

Doorscrollen naar 2014 is wel een heel eind.

Maar ik doe nu wel een stapje in de goede richting.

Dus we gaan verder op zoek wat er loos is.

Lekker een weekje in het zonnetje

Nou vandaag echt niet, het is verder geen slecht weer. Maar vandaag zonnetje, wolkje. Eigenlijk is het meer wolkje, wolkje. We liggen bij het zwembad met........ zie de foto. En de wind is hartstikke hard en koud. Norbert is naar de tandarts en als hij terug komt gaan we maar even naar het winkelcentrum. We zijn gister naar de Chinees in Gata geweest, maar ik kreeg het weer. Heerlijk gezellig eten, wijntje erbij en dan slaat het toe. We zijn er nu met heel veel praten samen achter, dat het paniek aanvallen zijn. Dus dat moet ik gewoon naar huis. Ik heb zelf daar al vaker aangedacht, maar ik zie een paniek aanval anders. Iets zoals je ineens begint te schreeuwen en als een gek gaat rond lopen. Nu ik er voor mezelf een beetje uit ben, kan ik het ook beter omschrijven bij een arts. Het is heel vervelend, meerdere keren slaat het toe. Maar hier moet iets aan gedaan worden. Ik heb altijd gedacht dat het de despressie was. Vreselijk vervelend voor Norbert ook. Hij krijgt me haast de deur niet meer uit.ik probeer het dan, net zoals gisteravond te negeren, maar op een gegeven moment lukt het niet

Nu wat vrolijker bericht, Norberts dochter en mijn kunstdochter, is eindelijk bevallen, van een prachtig knulletje. Wess is zijn naam. Vader, moeder, zoon en zijn broertje maken het goed. De foto plaats ik zo na dit bericht.

Foto plaatsen van ons ingepakt in woondeken en van onze Wess, lukt niet. Eerst dit maar en dan maar kijken was loos.

 

 

 

 

 

 

Posted with Blogsy

Ik ga op vakantie en ik neem mee.......

Ja, wat neemt een mens allemaal mee? We beginnen met een koffer en die vullen we dan met van alles en nog wat. Toen Norbert gisteravond onze loge ging op halen, stond ze al buiten op hem te wachten. Dat heeft hij nog nooit mee gemaakt. Hij is altijd ruim op tijd, niemand hoeft er ooit op hem te wachten. Waar is je koffer vraagt Nor, ja dat is het probleem zegt ze, die is nog binnen. Hoe kan dat nou? Ik zat op de eerste rijen in het vliegtuig, dus er zo uit. Ik liep achter een stuk of 5 mensen aan, zonder te kijken waar ik heen liep. En toen stond ik ineens buiten, waar iedereen elkaar stond te zoenen. Toen dacht ik hieet klopt iets niet dacht ik nog en dat klopte.nu heeft ze jaren lang Amsterdam Curacao gevlogen, waar je een heel eind moet lopen, dus ik liep gewoon achter die mensen aan en ineens stond ik buiten. Ze had nooit gedacht dat het zo een klein vliegveldje was. Toen maar naar de afdeling, vermiste koffers. Daar aangekomen kwam er net iemand aan zeulen met de over gebleven koffer. Probleem weer opgelost.

Ze heeft gisteravond nog niet veel van de berg gezien, dat gaan we vandaag doen. Maar betreft ons huis had ze nog wel enige erkenning. Alleen van beneden heeft ze niets mee gekregen. Ze vond het allemaal geweldig. Zoveel terrassen, vooral het beneden huis, zwembad en alles erom, zo vreselijk knus vond ze het. Oom half 12 hebben we een afspraak bij de INNS, dan katen we haar los in de hoofdstraat, waar ook voor haar wel herinneringen liggen. Daarna gaan we even naar de flat, om was te brengen en kijken hoever ze met de renovatie zijn.

Het is inmiddels een paar dagen verder, we hebben het gezellig, natuurlijk heel veel in te halen.

 

Boeken, boeken, boeken.

Zit ik vanmorgen rustig aan mijn bakkie koffie, gaat mijn iPad klingelen en bleef klingelen. Oef dacht ik mijn iPad van het padje. Ik kreeg het al Spaans benauwd. We hebben onze computers van het internet gehaald, omdat we alle twee op XP draaien. Daarvoor is al een paar weken geen bescherming meer, betreft de veiligheid. Ze kunnen ons zo hacken, dus daar doen we niets meer mee. Betreft internet zijn we aangewezen op mijn iPad en Norbert op zijn laptop. Onze computers zijn voor mijn gevoel nog nieuw, 3 A 4 jaar. Nieuw toch? Echt niet, rijp voor de vuilnisbak. Dus moeten we nieuwe kopen. Dat gaan we dus niet doen. We kunnen nog veel dingen doen, waar we geen internet voor nodig hebben. Eigenlijk is het triest, als je vandaag een computer koopt, dan is hij over een jaar sterkt verouderd, belachelijk, zoveel geld is na een paar jaar niets meer waard. Maar goed, nadat mijn pattekind uit geklingeld was, maar eens kijken wat er allemaal aan het handje was. Krijg ik 18 mails van mijn zoon Marco binnen, met in elke mail 5 of 6

 

Dit is trouwens een leuk boek om te lezen, zeker als je Andy een gave gozer vind.

 

Ik zeur constant, Marco ik wil zo graag wat boeken van je, mam ik heb het zo druk, maar het komt goed. Toen kreeg ik een idee, waarvan ik dacht, als ik dat doe, word hij helemaal gestoord van me. Ik heb hem iedere dag een whatsapp gestuurd met de naam van een boek dat ik wilde hebben. Ik weet niet of dat de reden was, maar ik heb denk ik wel weer 100 boeken erbij. Bij deze nogmaals dank schele. Nu moet Norbert aan de bak. Hij heeft het al meerder keren gedaan, maar dan vergeet je het weer. Erg blij is hij er niet mee, maar je moet toch iets doen om je vrouw tevreden te houden. Dus niet zit die stakker in zijn kantoortje, buiten stralend weer, te worstelen om alles op zijn laptop te zetten en daarna op de ereader. De vorige keer zette hij ze op de computer, maar op de laptop blijkt het anders te gaan. Programma's binnen halen enz. Lief van hem, die is wel even goed bezig voor zijn vrouwtje.

 

Posted with Blogsy

Nog een week.

Over een week, krijgen we visite. Een vriendin, die ik jaren kwijt was, en terug vond op Facebook. Ze zaten in Curaçao In 1978 zijn we toen met ze viertjes op een wintersport beurs in Utrecht. Daar viel weinig te zien. Er naast was een 2de huis beurs, dus daar maar naar binnen gelopen. Overal, zo genaamd interesse in tonen, we moesten toch ons kaartje er uit halen. Geen van ons had interesse in een tweede huis in Spanje. Toen stond ergens een aanbieding, een vliegreis, eten, drinken, onderdak en nog een auto ook erbij, voor heel weinig geld. Ik was in die tijd 12 en een half jaar getrouwd, dus dachten we, gaan we doen, kan ons het schelen. Zo gezegd, zo gedaan. En toen moesten we ook interesse hebben in een tweede huis natuurlijk. Dus wij, oh wat leuk, ja,daar zien we wel wat in. Daar aangekomen, kregen we ook interesse, het was in november, ik had een stekke gevonden, dat goed lag wat de zon en de wind betreft. Bloedheet plekje in november. Het lag wat hoger op de berg, maar dat vonden we toen niet erg. Ook stond er model woning te koop ( ons huidige huis ) We hebben vreselijke gezellige dagen gehad, het kon niet op, om je te paaien natuurlijk. Er stonden toen niet meer dan 10 huizen op de berg. Op de laatste avond, een geweldig diner en de drank vloeide rijkelijk. We zaten aan tafel met Wil en Wim, toen zei Wim, we zoeken nog een stel, dat de Bistro gaat beheren en er tegen over stond al een woning klaar. Dat zoeken hoefde niet meer, binnen een uur was het zaakje rond. Nou is Marja een echt horeca dier, ze heeft ook in Zwitserland en Curaçao gezeten. Ik weet niet hoelang daarna, maar zeer snel zaten ze in de Bistro op de berg.

Nu hadden ze in Nederland net een nieuwe auto en een stacaravan gekocht, die hebben wij voor ze verkocht, zelf hadden ze er de tijd niet meer voor. Inmiddels zagen wij het ook wel zitten. Overleg met mijn boekhouder, die zegt, waarom laten bouwen als er een model woning klaar staat. Die hebben we toen gekocht en wat een mazzel. Heel veel mensen hebben in die tijd en de maanden daarna een aanbetaling gedaan. Jullie voelen hem al, heel vervelend, ze gingen failliet en de hoogste baas ging er met wat miljoentjes vandoor. Wim en Wil waren er al maanden eerder uit gestapt, die zagen wat er gebeurde en wilde hier verder niets mee te maken hebben. Marja en partner hebben in die tijd, Franco was net weg, heel veel mee gemaakt. Jammer, want als we in Spanje kwamen, was het altijd heel gezellig. Maar voor hun einde van het avontuur.

Nu komt ze volgende week na 33 jaar weer terug op de berg. Ik denk dat ze haar ogen uit kijkt. Dus daarom zijn we nu bezig, om de boel gezellig te maken. Als Marja weg is komen Nel en Hans de boel inspecteren of we wel wat doen en niet het hele jaar op onze kont zitten.

 

Posted with Blogsy

Facebook problemen

Een paar dagen geleden, s'morgens om een uur of tien, stond de wereld op zijn kop. Van het ene op het andere moment, lag Facebook er voor de helft uit. Je kon nog wel zien wie er online waren. Maar berichten plaatsen en nieuwe berichten lezen ging ook niet. Dus iedereen ging iedereen privé schrijven. We hadden het zo druk als een klein baasje. Achter elkaar Ping, Ping,Ping, allemaal berichten over en weer. Wat is er loos? Ook vanuit Nederland kwamen er berichten. Twitter stond er bol van. Nadat het weer in orde was, ging iedereen naar iedereen tikken, bij mij doet ie het weer. Waar zijn we zonder Facebook. Nee dat is overdreven, maar het is wel gezellig om wat contacten met vrienden te hebben.

We hebben vandaag de stoeltjes uit de flat gesloopt. Volgens Nor konden ze niet gesloopt worden, maar toch geprobeerd en het ging simpel. We kunnen nergens voor een leuk prijsje stoeltjes vinden. Morgen gaan we naar een zaak, hier vlakbij, om te vragen wat het gaat kosten om ze te laten bekleden met echt nepleer. Wat er nu opzat, was een laagje nepleer, zo dun als plastiek folie. Ik hoop dat het gaat lukken, want het zijn poepstoeltjes, niet te groot of te klein. En ik vind ze ook goed passen bij de inrichting.

Het was zo erg, de vellen hingen erbij.

Dus zijn we vandaag op stap geweest om te vragen, wat kost het? Nou dat was vreeesseelijk schrikken. 250 euro per stoel. Never dus. Ik geloof dat ze 60 euro gekost hebben. Het is hier zo droog, dat er gister brand was in alcalali en vandaag zijn wij aan de beurt. De Montgo staat op dit moment in de hens. Ik vind het altijd zo triest, dat na de brand alles zwart is en dat blijft ook wel een tijdje zo. We hebben al maanden geen echte regen hebben gehad. Ja die rooie regen, maar dat waren een paar druppels, dat zet geen zoden aan de dijk. Het moet nu echt met bakken uit de lucht komen, want detuinen schreeuwen om water.

 

Posted with Blogsy