ÍUit de oude doos

Het is heerlijk om af en toe eens in je oude foto's te rommelen. Je vind dan foto's terug die je eigenlijk allang vergeten was. Zo ook de foto's dat Nel nog met haar dochter kwam.

En dan te bedenken dat Nel helemaal niet rookt.

, De desastreuse mix van champagnebar in Javea.

Als je deze borrel op heb, loop je vanzelf in zijn achteruit. Zo sterk, maar wel erg lekker. Ik kan hier voorlopig alleen maar aan denken, ik mag geen druppel drank meer, omdat ik problemen heb met de ontstoken lever. Eigenlijk is het best een beetje zielig voor me, ik mag geen vet, geen vezels, geen drank, ik heb niks meer aan mijn leven!!!! Maar gelukkig heb ik mijn peukie nog, is ook niet goed, maar geeft troost. Belangelijk wat ik nu zeg, het lijkt of de sigaret me troost geeft, maar dat zit gewoon tussen de oren. Maar het is wel ongezellig, we vullen wel een glas met een bodempje rode wijn, staat gezellig naast mijn bord. En Norbert drinkt het dan op.

Koffers pakken hoef ik niet, die staat nog vol gepakt in de schuur. In oktober de koffer gepakt, helemaal niets van gebruikt. Om aan te tonen, dat je altijd te veel meeneemt. Nu was ik november en december niet lekker in Julianadorp, dus gewoon gedragen wat er aanwezig is en dat was genoeg. De koffer is zo weer mee terug gekomen. Nu ga ik weer even kijken wat er inzit, haal er een zootje uit en vul de rest van de koffer met kleding voor Nor en voor de peuken. Er komt een tijd dat we alleen met ons handtasje reizen.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Weer terug naar de orde van de dag.

Het leven gaat gewoon weer door, met alle vorens en tegens.

Ik kreeg van de week een foto van Marjolein en Rutger. Wat zag ik er op die foto goed uit. Lekkere bolle toet en lekkere armen. Dat scheelt wel een beetje boel met hoe ik er nu voor sta. Mager koppie, dunne armpjes, maar dat gaat echt veranderen, als ik nu van al deze ellende af ben, ga ik alles aanpakken om weer een lekkere, gezonde, bolle griet te worden.

Ik ben een beetje boel boos.

De boosdoeners van deze ellende

Vandaag een mooie rustige dag, dat moet ook omdat wij hier in het zuiden ook carnaval vieren. Vandaag zijn er overal optochten en andere feesten. Hierna, maakt Spanje zich weer op voor de Fallas, het volgende feest en daarna de processies, voor het paasfeest. Ieder jaar weer, geeft dat me het gevoel van rust en vrede. Al is heeft dat met de huidige wereld niets te maken. Bij alles wat je tegenwoordig hoort en leest, moet je een vraagteken zetten. Nu ben ik veel sneller door mijn facebook heen. Ik maakte alles open en las dan weer een of ander, ik zal maar zeggen, wonder. Nu denk ik, kan dat? Is dit fake? Dat zal wel en dan sla ik het over. Net zoiets, het gebeuren rond Wilders, ze zijn toch van de pot gerukt, dit moet niet kunnen, je bent veilig zei de politie voorlichter. Daar moet ik dan hartelijk om lachen, trouwens Wilders ook. Hoe kunnen ze dat nou zeggen. Het lijkt wel of ze hem bewust op pad willen sturen, in afwachting van ........... I

Ik zie er hier lekker bol uit. Wat zou ik blij zijn als het weer zo gaat worden.

 

Gepubliceerd met Blogsy

We zien elkaar weer na 36 jaar.

Ben ik , al weer jaren geleden, een paar dagen in Nederland, krijg ik een telefoontje, heb je de wereldkrant van de zaan gelezen? Nee, hoe zo, jullie worden gezocht door de krant. Letterlijk stond er, waar zijn Tonny en zijn trio? Wie kent ze, wie weet waar ze op dit moment zijn? Dan gaat mijn organisatie drang weer werken. Hier moet ik achteraan, maar waar is iedereen? Tine, geen probleem, die woont nog in Krommenie. Ik heb haar gebeld en haar gevraagd, doen we hier iets mee? Ja harstikke leuk, maar waar vind ik Gre en Ton? Om een heel lang verhaal kort te maken, ik heb ze na een hele avond bellen gevonden. Wel goed van me, ik weet niet meer, hoe snel, ik dat in een middag en avond geflikt heb. Maar ik had ze, iedereen vond het een leuk idee. De komende zaterdag spreken we af in Amsterdam, bij Gre. Toen moest ik me melden bij de krant, waar inmiddels al diversen berichten over ons waren binnen gekomen. Zaterdag om 15.00 in Amsterdam, verslaggever en fotograaf zouden er ook zijn.

Tonny en zijn Trio, in de 60er jaren.

Tonny en zijn Trio, 36 jaar later.

Het was een hele gezellige middag, we hebben natuurlijk veel bij te praten. Heel erg leuk om te horen hoe het iedereen gegaan is in het leven. Vooral hoe het met Gre is gegaan, met haar middenstands ouders. Het is haar ontzettend goed gegaan, ze was, vooral in de periode dat ze was weggelopen naar Amsterdam, nogal alternatief. Ze heeft op de toneelschool gezeten en les gegeven in Amsterdam. In de zomer maanden zit ze in Italië en geeft daar toneellessen. Dat had je nooit kunnen bedenken, een heel interessant leven heeft ze met haar man. Tine woont nog altijd in Krommenie, met haar man, kinderen en hun bedrijf, wat goed loopt. Tonny, nog altijd de zelfde, hij handelt wat in het een en ander. Een jaar later zijn we nog een keertje uit eten geweest, met de aanhang erbij. De laatste jaren sturen we alleen nog kerstkaarten, verder geen echt contact meer. Het waren mooie jeugd jaren, waar ik met plezier op terug kijk. Het mooiste vond ik nog, dat we in de krant stonden en ze ons zochten in de krant. De krant heeft ons meer dan een halve pagina gegeven.

 

 

Zo, iedereen is weer op de hoogte van het reilen en zeilen, van Paulina Maria Kok.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Einde van The Teenagers, start van Tonny en zijn trio

Het einde van The Teenagers, jammer want we hadden heel veel lol samen.

Zodoende gingen we dus met ze viertjes verder. We hadden het goed aangepakt, onze eigen fanclub, ouders, tantes, buurtjes enz, die mochten elke maand iets in de onkostenpot storten. Vooral toen we onze optredens verplaatsten naar west Friesland. Als we daar optraden gingen we vaak met de trein, maar ook wel in een gehuurde bestelbus, die dan betaald werd uit de schenkings pot. Daar zat de west Friese amateur, die heel veel amateur avonden organiseerde. Het leuke was, we waren altijd in de jongste groep ingedeeld en de eerste prijzen vlogen om onze oren, dit is natuurlijk weer sterk overdreven. Maar wel veel x gewonnen. Ik weet nog dat we daar voor de eerste keer mee deden, dat op die avond het lied zeeman, wel 3x gezongen 'werd, ik had er nog nooit van gehoord, maar dat was zeker toen in, in West Friesland. Toen begonnen de avonden als deze, nog netjes om 8uur tot 11.00u uur. Zo konden we b.v uit Hoorn of zo, de laatste trein nog halen, dat op zich was altijd al een feest, voor Tonny minder, die was met 3 puber meiden altijd het haasje.Met het geld wat we van de ooms, tantes en ouders kregen, daar betaalde wede trein en een drankje van. Tonny woonde een paar huizen bij ons vandaan en was altijd bij ons thuis. Hij was als een broer voor me en we waren veel samen. We zaten ook op zangles en Tonny had nooit een fiets, dus altijd zeuren mag ik je fiets lenen, soms mocht het wel en af en toe niet. Zangles was 10 km bij ons vandaan en menigmaal lieten wij, rot grieten hem staan, mocht hij niet mee terug rijden, ge maar lopen zeiden die rot meiden dan. Hoe het hij flikte weet ik niet, maar als ik thuis kwam, had mijn vader de tafel al gedekt, voor de volgende morgen, zat Tonny altijd al aan een broodje pindakaas.

Met onze gitaar leraar, Nico de Goede.

Het land zijn we nooit echt in geweest, het verste was in Den Haag. Daar traden grote artiesten op, wij zaten in de kleedkamer met Anneke Gronloh . Wat een leuke herinnering is, dat ik haar moest helpen met de haakjes van haar corset. Ik weer van dat optreden niet veel meer. Inmiddels waren we wat ouder en een beetje meer volwassen. Ik was model voor een kapsalon en had iedere week wel een ander kleurtje. Ik was ook gaan werken op een karton fabriek, we maakte daar allerlei soorten dozen, voor puzzels enz. Ik had het daar geweldig naar mijn zin. Ik denk dat het na een jaar of 2 was, toen ik er uit werd gegooid. Van een van de meiden waren de ouders middenstanders, een sigarenzaak hadden ze. Heel erg vroom waren ze ook nog. Ze vonden, ik als fabrieks arbeider en ook nog geblondeerd haar, dat kan echt niet. Inderdaad ik heb niet geleerd, 1 jaar huishoudschool dat was het, nou en? Maar het allermooiste van alles vond ik, in de eerste resentie die in de krant stond en waar ik dus niet bij was, er werd geschreven dat ze me miste in de groep. Maar betreft de ouders van een van de meiden, vroom, middenstander, een hele goeie Fam dus. Die hebben het verder niet getroffen met de kinderen. Gre, was met haar 16de al weggelopen van huis, heel veel ellende hebben ze gehad. Hoe het verder is gegaan weet ik niet zo goed meer. Daar ben ik toch heel slecht in, veel dingen van vroeger ben ik gewoon helemaal kwijt,

 

 

Gepubliceerd met Blogsy

Wereld beroemd in Wormerveer.

Dat hadden jullie niet gedacht he, Paultje wereld beroemd. In de jaren 60 zat ik op gitaarles en de leraar wilde een groep samen stellen. Uit zijn idee zijn de Teenagers geboren, 3 jongens en 3 meisjes, alle 6 zo groen als gras, 13 en 14 jaar. Wat waren we toen toch heel anders, dan de 13 jarige nu. Iedere week oefenen, heel vaak bij ons thuis, mijn moeder vond dat prachtig. We deden heel vaak mee, met de oprechte amateur en zaten vaak bij de eerste drie.

Op treden deden we ook, voor geld natuurlijk. Heel vaak bij de brandweer en andere verenigingen.

Omdat we vaak bij de beste hoorden, kregen we een uitnodiging om op luilaknacht te spelen met andere artiesten, waaronder Pim Maas, de Nederlandse Elvis Presley. Ik weet nog dat hij een kroeg had op de nieuwedijk in Amsterdam. Het was een heels lawaai met al die bandjes, ruige muziek allemaal en daar kwamen wij met liedjes als, zeg niet nee, van de Forioos, te begrijpen dat niet niet in goeie aarde viel bij de jeugd en dat lieten ze ons merken ook. We werden bekogeld met tomaten en we speelden gewoon door, ook al waren er bij onze gitaren een aantal snaren gebroken. Het was een triest op treden. Maar een paar maanden later, kregen we toch nog het bericht, jullie mogen een plaatje maken. Helaas is dit er niet van gekomen, er overleed een vader, de mannen werden vervelend en wilde ons lozen. Dus dat was het einde van de Teenagers, het werd een afsplitsing, en wij gingen door als Tonny en zijn trio, Tonny met zijn 3 meiden.  In mijn volgende blog, schrijf ik wat we met Tonny en zijn trio, mee gemaakt hebben.

Ben even niet te stoppen.

FotoIk ben even niet te stoppen, omdat ik vorderingen aan het maken ben. Ik denk dat ik, intussen loopt mijn batterij op heel hard op richting leeg zijn, een heel eind ga komen vandaag.

Schrijf wel veel de laatste dagen, mede omdat ik dingen uit probeer, die me in het verleden veel stres hebben gegeven. 

Het lukt me nu om een video van YouTube op mijn blog te zetten, nu wil ik een video die ik via Facebook heb gekregen nog plaatsen. Schrijf nu weer vanaf de gewone blogspot.com en laat vanaf nu Blogsy vallen in de hoop dat het zo wel lukt. Waarschijnlijk kan iedereen nu ook reageren, de weinige reakties die wel bij me binnen komen, zijn reakties van wild vreemde mensen. 

Heel gaaf en zulke leuke reakties als, heel leuk geschreven en zo leren we de blogster een beetje kennen. Ook van mensen die heel vroeger op de Monte Pedreguer op vakantie zijn geweest, die vragen hebben, toen er brand was.

Mijn verhaal over het wilde zwijn was geen broodje aap verhaal, je leest tegenwoordig zo veel over nep berichten, daar doe ik niet aan mee. Al ben ik natuurlijk wel de sensatie bak van de berg.

Nu komt het verhaal wat ik wilde vertellen over het zwijn.

Norbert was van de week boven met Rafa, toen kwam er een andere honden uitlater en die vertelde

dat hij van de week een beetje laat was om zijn hond uit te laten, het was 8 uur in de avond, toen 2 grote zwijnen zijn pad kruisten.

Even een klein blogje.

Even een klein blogje, vanuit de blogger site. Normaal schrijf ik in de site van een andere blogsite daar had ik geschreven en geplaatst, Mar niet aangekomen.

Was niet geheel de bedoeling, laat het toch maar staan.

Zoals jullie kunnen zien, voel ik me weer wat beter en wat beter en dat betekent dan weer, ik zoek een uitdaging. Maar het gevolg kan, mij kennende, ellende op mijn blog. Maar ik kan het niet uitstaan dat niemand een reaktie kan geven. Ik vind het leuk als ik commentaar op mijn blog krijg. Maakt niet uit wat, nou niet echt slecht over me schrijven hoor. Ik ben eigenlijk echt wel een leuke meid, wat schrijf ik nou " meid " dat was einmaal zo. Moeten we nu maar schrijven, een gezellige bejaarde vrouw? Ne, doe ik niet, ik hou het op een gezellige meid. Stel dat ik deze video op mijn blog krijg, dan voel ik me een spekkoper. Paula, meissie, hoe heb je dat geflikt na 7 jaar bloggen. Heel simpel, ik weet niet meer wat ik gedaan heb. Deze video is van Luz Casal, die in mijn volgende blog ter sprake komt. Daar gaat hij dan, een twee drie in godsnaam, daar gaan we weer, a.u.b geen problemen.
Het is gelukt, de eerste 4 nummers van Luz Casal zijn geweldig, luiseteren als je er zin in hebt.

Kmag weer.

Ik mag weer, vandaag nog een dag, niets eten. Veel drinken en morgen ochtend naar her ziekenhuis voor het darm onderzoek. Ik was afgelopen maandag heel blij, de eerste vaste po-ep van 2017. Maar helaas het bleef bij die ene keer. Het is nu al 2 dagen weer mis, daar worden we niet gelukkig van, het is nu wel een keertje genoeg.

Lekker even po-eppen.

Dit was een jaartje terug, een beetje bijkomen van het darm onderzoek.

Van de week moest Norbert een kennis van onze berg ophalen en net voor het weekend gooit Transavia en ook de andere vliegmaatschappijen een regel in, dat er bepaalde honden zijn die niet meer met het vliegtuig mee mogen. Ze komen denk ik wel een keer of 4 per jaar met hun honden naar de berg. Belangelijke maatregel, als ze hadden gezegd, ze moeten een muilkorf om tijdens het vervoer, kan ik me daar in vinden, maar dit, dan kan niet. Hij heeft lang geleden een ticket geboekt, die kunnen nu de vuilnisbak in. Ook hun dochter heeft een hond, die kan ook niet meer deze kant op. Zijn hond is een vreselijk lief beest en die van zijn dochter ook. Nu is hij een echte Hagenees, als je hem ziet, ga je graag een een straatje om. Geheel overbodig, dit zijn zulke vreselijke aardige mensen, die geen kwaad in de zin hebben. Zo zie je maar weer, op het uiterlijk af gaan, is zeker in dit geval, niet goed. Hij heeft nog een grote camper, waarmee ze nu komen met de honden uiteraard. Maar ik las ook op Facebook dat ze extra controle houden bij de grenzen. Hij heeft natuurlijk bezwaar aangetekend en gaat al zijn bonnetjes bewaren van onderweg. Wat denk je wat zo een bak aan benzine kost, hij rijd geloof ik 1 op 3. Op Facebook stond een verhaal van mensen, die hier al zijn en terug naar huis in Nederland moeten, maar hoe? Ik vind dat als je al geboekt hebt, kunnen ze deze ingestelde regel, echt niet handhaven. Nieuwsgierig hoe Transavia dit gaat oplossen, met deze meneer zijn ze nog niet klaar, dat weet ik wel zeker. Maar afwachten of hij vandaag de berg op komt rijden en geen problemen heeft gehad met controles. Vanaf morgen kan Rafa zich weer uitleven, want ze hebben alle twee een zware motor, waar mee ze zich hier verplaatsen en Rafa meerdere malen op een dag helemaal uit haar dak gaat.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Is dit Spanje?

Wat hebben we een hele koude winter. Ik kan me niet herinneren dat we zo een koude winter hebben gehad. Het hele weekend al een harde koude wind en die blijft ook nog even. Ondanks het koude weer staan de amandelbomen al in volle bloei. Norbert had wat takken geplukt, maar het meeste stond al in de bloei. Voor ik ze in de vaas had lagen er meer bloemetjes op de grond dan in de vaas. Het is niet te geloven, vandaag, 6 februari, eindelijk voor de eerste keer, sinds 12 december, een vaste ontlasting. Misschien dat ik nu een beetje opknap. Ik ben nog een zielig hoopje ellende, ik kom smorgens geheel bezweet mijn bed uit en loop dan nog een tijdje te rillen van de kou, terwijl het lekker warm in huis is. Nu mijn ontlasting normaal is, gaat de vlieger niet op, dat er misschien een vernauwing in mijn darmen zit en daardoor er 7 weken alleen maar water kwam. Er staan genoeg ziekenhuis afspraken in mijn agenda, om uit te zoeken wat het kan zijn. Vrijdag darmonderzoek, een afspraak voor een scan en een voor een foto en een voor het bloed. Afspraak voor de 21ste, met de uitslag. Ben het nu echt helemaal zat, hier moet nu snel een eind aan komen.

 

Dit orgel loopt in de omgeving van Pedreguer, is gevaarlijk,want ze heeft jongen.

Norbert is naar de keuring geweest met mijn auto, afgekeurd. Er moeten 4 nieuwe banden onder er zitten kleine haarscheurtjes in de banden. Hij is nu met de auto op stap voor 4 nieuwe banden. Dan kunnen we er weer even tegen, verder was de auto goed.

Als het goed is krijg ik vandaag mijn nieuwe telefoon. De oude heeft kuren, zo krijg ik geen melding als er een bericht binnen komt en nog een paar vervelende dingen. Ik heb de telefoon een paar weken geleden besteld en nu heb ik weer een nieuwe aanbieding, 50 euro goedkoper. Wat ik kan doen, deze terug sturen en een nieuwe bestellen. Normaal gesproken zou ik het doen, maar ik kom door dat soort acties telkens in de problemen. Bij mij is het nooit bestellen en houden, maar ik heb altijd wat, eigen schuld natuurlijk. Afgelopen zomer had ik verduisterings gordijnen besteld voor Julianadorp. Mooi donker grijs en zware gordijnen. Toen ik in november in Nederland kwam en ze bekeek, zat er een bruine gloed over heen. Dat kan echt niet bij de zwart rode inrichting. Ik had haast 100 euri betaald en wilde ze niet. Dat is dan weer wat voor mij om daar in te duiken. Na zoveel maanden, ging ik het natuurlijk toch proberen. Het heeft wat mooiste gekost, maar Paulina kreeg het toch voor elkaar en kreeg mijn centjes terug. Ook had ik in oktober een nieuwe iPhone besteld, te bezorgen in Julianadorp. Om een lang verhaal kort te maken, die kwam niet. Gelukkig had ik betaald met Paypal, ik voelde bij het bestellen al iets van, ik weet het niet, maar bij group deal dat moet toch goed zitten? Het ging dus niet goed, maar zonder problemen mijn geld terug. Om eerlijk te zijn, iedere keer gaat er wat verkeerd als ik wat bestel. Ik hoop dat het nu goed komt en ik eindelijk mijn telefoon krijg. Vandaag niet veel nieuws en ook geen spannende berichten, maar dan kan ook niet anders. Ik ben op 5 januari in Spanje, ziek aangekomen en tot nu, nog ziek. Dan kan ik ook niets mee maken, behalve dan in mijn dromen en die zijn ook niet spannend. Misschien is mijn volgende blog weer een beetje gezelliger, want ik had beloofd om niet meer zo te zeuren.

 

Gepubliceerd met Blogsy