Ik ben mijn geld aan het witwassen!!!

Ja, zo is het letterlijk en figuurlijk. Ik zit van de week lekker te lezen, maar dat was binnen een half uur over. Ik werd helemaal gek van de vliegen. Normaal heb ik altijd doorzichtige zakjes met water hangen en ik vond dat het wel een beetje beter was. Maar nu had ik een ander verhaal gelezen.

Een doorzichtig zakje vullen met water, daarin een handje zeep, 3 lepels citroensap en dan je geloofd het niet, 5 koperen muntstukken. Husselen en ophangen, normale water zakjes, blijven waterzakjes, maar deze zijn dus mijn geld aan het witwassen. Vandaar die die zakjes kleur krijgen en ik moet zeggen, ik zit buiten een boek te lezen en geen vliegen. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat er op dit moment geen of weinig vliegen zijn, maar ik geloof er wel in. Nou geloof ik in al dat soort eenvoudige dingen. Ik heb van de week ook gist gehaald, maar ben even vergeten wat ik daar mee moet doen, ik heb het opgeslagen, dus vind ik het zo weer. Ik ben ook al de gemalen koffie, die uit mijn automaat komt, aan het drogen. Je moet een schaaltje gedroogde koffie op tafel zetten en dan aansteken, dan blijven de wespen weg. Dus nu maar wachten op de wespentijd, ik ben voorbereid.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Een week voorbij.

Er is alweer een week voorbij, iedere keer in de afgelopen weer, was er iets, waarvan ik dacht, is wat voor het blog. Normaal zet ik het wel eens op een kladje, dan heb je zo je blog kompleet. Nu zijn deze gedachte wel langs gekomen, maar het bleef bij langs komen. Ten eerste iets triest, ik ben mijn zitzakligbed kwijt. We hadden alweer een tijdje last met het zwembad, je zag een dag van te waren, oei, gate niete goed. En jawel de strijd tegen het water was weer begonnen. Om dat te winnen, moet je hollander zijn, wat een pech, Norbert is een Duitser dus dat kan een strijd worden. Het chloor was goed, de PH was goed. Heeft het bad wel 2x per week met de stofzuiger bewerkt. Toen bedachten we, de zitzakligbed. We hebben hem uit het zwembad gehaald en hij zat vol met water. Toen hij er uit was bleven er kleine propjes schuim in het bad achter. Ik op mijn achterste poten, hij kan in het zwembad, daarom heb ik veel geld betaald. Je kan ze kopen voor eenderde van de prijs maar wat heb je dan? Direct een mail geschreven en gezegd dat hij retour moet en mijn geld terug wil. Daarbij ook in mijn perfecte Spaans er wat bij geschreven. Een mailtje terug, dat ze contact op gingen nemen met het bedrijf in Frankrijk. En wat gebeurd er, 3 dagen later staat er een vrachtwagen voor de deur om de zak op te halen. Maar we hadden geen zak voor die zak. Hij heeft hem meegenomen, maar verder weet ik het ook niet. Met het zwembad gaat het nu beter, maar of de zak daar de schuld van is geweest, weten we niet. Norbert heeft er nu een fles anti algen spul in gegooid. Maar al met al ben ik hier niet blij mee. Aan de ene kant was het een onhandig zwaar ding. Maar als je er op lag was het verrukkelijk, nu heb ik niets meer, dus kortom, ik ben zielig.

Het was een topzak.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Van voren niet weten, dat je van achter nog leeft.

Kent iemand deze uit drukking, of is dit puur zaans. Wij zijn allemaal 70gers. Ik hoop dat iedereen zich hierin herkent. Want het is met mij wel treurig op dit moment. Vooral als je met dingen bezig bent, waar veel papieren bij zitten. ik sprak van de week iemand, ook een 70 er, die heel goed en lekker kan koken.die kreeg een gast en wist dat de eter hier heel gek op is. Dus het heerlijke gerecht gemaakt, maar toen het op tafel stond, zag het er heel anders uit dan normaal. Wat heb ik nou aan mijn kar hangen? toen kwam ze er achter, dat de ovenschotel, de saus miste, die er overheen moest voor hij de oven ingaat. Nee, ik noem geen naam, maar over wie dit gaat, herkent zich zelf direct.

Zelf ben ik geen haar beter, constant ben ik van alles kwijt. Ik mijn grote handtas, zit een kleinere. Samen hebben ze zeker 10 ritsen. Regelmatig haal ik 3 x alles leeg en heb ik nog niet wat ik zoek. Ik word er helemaal peu de veu van. Er paar dingen die me in de laatste 4 dagen zijn overkomen. Ik ben mijn dure leesbril kwijt, een echte van de opticien, niet meer te vinden. Ik was eer gister bij de koopjes Chinees en de grote tas, incl de kleine tas, mee. Maar ik had weer eens te kort geld bij me. 9 euro, daar doe je niks mee, maar een pasje, zit er ook nog ergens. Alle pasjes bij elkaar keurig in een anti diefstal doosje. Maar achter welke rits van de 10 zit het nou? Gewoon de tas op de toonbank legen, dan kom ik hem zeker tegen. Zo gezegd, zo gedaan en dat werkte. Betaald, ik zou de bon goed bewaren, omdat ik een hondenkleed gekocht had, die ik misschien wel wilde ruilen. De bon zijn plekje gegeven? Me tas weer gevuld en op naar huis. Nou bekeek ik het oude kleed eens goed en dacht, een sopje doet wonderen. Dat heb ik dus gedaan en hij was weer als nieuw. Dus het andere kleed weer terug naar de Chinees. Maar waar is de bon? Zeker weten dat ik hem bewaard heb. De tassen met de 10 ritsen tevoorschijn gehaald, alles er uit gehaald en weer goed gezocht. Nada, nergens te vinden. ..t. Maar bij de Chinees in Pedreguer doen ze niet zo moeilijk, dat gaat wel lukken.

Dat soort dingen overkomt gelukkig iedereen wel eens.

We hebben voor de Nederlandse gasten een Spaanse telefoon met bel tegoed, die we regelmatig moeten bij laden met geld en dat doen we ook. Er staat op dit moment iets op van 70 euro, omdat niemand hem gebruikt. Nu gebruik ik hem, tot het geld op is en dan laten we het het nummer verlopen. Maar........ Nu ben ik de telefoon kwijt? Weer de 10 ritsentruc toegepast. Nada, nada. Toen werd Norbert bij de hand en ging het nummer bellen. 36 rondjes om jet huis, in het huis en bij de auto, weer nada. Toen zag ik even het licht, de telefoon heeft een schutkleur, de kleur van de toonbank van de Chinees. Hij moet daar liggen, het kan niet anders, dus vanmiddag, het hondenkleed terug brengen en telefoon ophalen.

Het zelfde geld voor namen, moeder Maria, ik vergeet altijd namen, zelfs van mijn naaste familie.

Of ik kan niet op een woord komen in het Nederlands, dan ga ik heel interessant doen en zeg ik, ik weet niet meer hoe dat in het Nederlands is. Dat is natuurlijk helemaal niet zo, zo verspaansd ben ik natuurlijk niet.

Betreft de computer, ik kan daar redelijk goed mee overweg. Van de week moest ik 2 lijfrentes afkopen, ik vond het wel handig om alvast een formulier van 9 blz. uit te printen, in te vullen in klad en daarna voor het echie. Goed bedacht, dacht ik nog. Maar het eind van het liedje was, nadat ik alles voor het echie, had ingevuld, was het hele zootje door elkaar geraakt. Kijk met zoiets komt je hersen inhoud wat te kort, voor ik alles weer op de rit had, was er, ik schaam me dood, een dag voorbij. Ik dacht, dit is niet normaal. Zo iets simpels en dan er zo een zootje van maken. Maar ik heb het nu weer op de rit. Nu zit ik weer met een papier massa, betreft de bruto uitkering. Dat moet je aanvragen bij de belasting buitenland in Heerlen. Dat is het zelfde probleem, maar dit gaat maar om een aanvraag. Staat er in gewoon Nederlands, maar bevoordeeld, bent u met het hele gezin vetrokken? Wanneer zijn de andere Fam leden weer naar Nederland vetrokken en waar wonen ze nu. Adres enz invullen, huur of koophuis? Wat een geseik allemaal. Er zijn meer van dit soort keurig in het Nederlands gesteld, die ik verkeerd lees, denk ik. Vandaag een rustdag, mijn hersens even rust gunnen en morgen met frisse moet, hieraan beginnen. Maar wat ik met dit blog wil aantonen, dat ik ze toch niet meer allemaal voor 100% op een rijtje heb. In de goede zin van het woord natuurlijk.

 

 

 

 

Gepubliceerd met Blogsy

Finale voetballen.

Het was eigenlijk een verjaardags feestje, Nena, de hond van Piet en Ria was maandag jarig maar dat hebben we maar een dag eerder gevierd, samen met de finale van het voetballen.

Hier staat ze dan, de jarige Nena en naast haar Jefke.

We moesten nuchter blijven, allemaal aan het water, zo als hier duidelijk te zien is. In de wijnkoeler staat een fles water.

Het is inmiddels dinsdag, een dag met de eerste regen sinds maanden. Het is een stuk koeler, dat is ook te voelen in het zwembad. Ik had bedacht dat ik wat computerwerk te gaan doen, maar door het weer was het internet heel slecht, ook viel de radio af en toe weg. Voor het land is het perfect, maar in Denia was het een feestdag, die is dus letterlijk te water gevallen. Alles stond er blank, was zelfs op de Nederlandse TV. Gisteren was er weer alarm vanwege de hitte en vandaag spoelde je van de weg.

Hoe bedoel je water, het was echt heel erg.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Weer alarm, code geel

De zomer is nu echt op gang gekomen. Vandaag 36 graden, zolang je rustig thuis blijft onder de Naya en af en toe het zwembad inspringt is er niets aan de hand, maar kom niet richting parkeerplaats of nog erger, ga niet richting de stad, dan smelt je. We waren vanmiddag even naar het winkelcentrum, we waren blij dat we weer thuis waren.

Wat gaat het hier bij ons worden? Ik weet wel zeker, Hitte Alarm.

Gisteren zijn de jaarlijkse feesten in het dorp begonnen. Het was direct Bingo, een 28 jarige Spanjaard moest dit met zijn leven bekopen. Vorig jaar gebeurde er ook al een dodelijk ongeluk met het stieren rennen, een 44 jarige Fransman, is daarbij om het leven gekomen. Vroeger gingen we altijd naar de feeste, tot soms wel 4 uur snachts. De hele berg was een Hollands kliek. Dus met ze allen op naar het dorp, waar dan rond een uur altijd een fantastische band speelde. De dorps bewoners gaan nog altijd ieder jaar, het is ook een sociaal gebeuren. In de straten, rond de hoofdstraat, staan overal lange tafels, die vol staan met eten en drinken. Het is best jammer dat we er niet heen gaan, je komt altijd wel oude bekende tegen.

Grote groepsfoto van de patroonsfeesten 2016. Kleine foto, zelfde avond 28 jarige man overleden, zo zie je maar weer, hoe dicht vreugde en verdriet naast elkaar staan. Het is vreselijk, maar het leven gaat door. Vanavond zitten we allemaal weer aan de borrel bij Piet en Ria.

We zijn net even naar de markt geweest voor de kussen van de nieuwe stoelen en geloof me, dat was geen pretje. Bloed heet en er liep geen kip en er stond geen hond. Gauw terug en schuilen onder de naya.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Stoelen

Ik ben bekent als struiner en ik heb het waarschijnlijk al verteld, ik heb van een zeer slechte foto, een stoel gekocht voor 15 euro. Tot mijn verwondering was het in Gata in een meubelzaak. Hij stond op zolder en met veel pijn en moeite en met een lift uit 1800, is de stoel naar beneden gehaald. Een stoel in de lift, lift vol. Het was toch een gave stoel, niet te geloven en nieuw. Er stond er een te koop, maar ze had er nog wel een. En ook een tafel had ze nog wel. De tweede stoel ook maar naar beneden halen en voor 25 euro de tafel ook maar. Met iedere stoel moest Norbert naar huis rijden, er konden er geen twee in de auto. Toen ze op het grote terras stonden, was ik er heel blij mee, Norbert ook, tot dat ik zei, ze hebben er nog twee. Toen zakte zijn onderlip op zijn schoenen. Doe normaal mens, ze zijn giga groot en dan nog twee erbij dat is geen potje. Hoe gelukkig was ik dat op dat moment, Cor langs kwam. Als je dit zo zet en dat zo, kan het makkelijk en staat het harstikke leuk. Wat ben ik blij met die gabber, dus bellen ik wil die andere twee ook. Een afspraak gemaakt, de aanhanger bij Herman gehaald en daar ging hij weer. Wat ik nog vergeet is, dat de stoelen, zo groot zijn, dat ze nergens door een deur kunnen. Door de tuin, over rotsen tillen en vanaf de andere kant weer over stukken rots, naar het terras. Zo, Mien vlug had haar 4 stoelen en een tafel staan, compleet voor 85 euro. Ook nog een tweedehands eettafel voor weinig gekocht. Het is een terras van 50 vierkante meter en daar stond een ouwe tafel en een oude salon tafel, die als je er tegenaan stootte, in elkaar zakte. Ook had ik een paar jaar geleden van de rommelmarkt 2 oude rookstoelen gekocht. Op het hele terras stonden een paar oude stoelen, oude eethoek en een zonnenbed. Alles bijelkaar nog geen 10 euro waard, maar het terras was gevuld en het stond gezellig, in weer en wind. Alles bleef gewoon het hele jaar staan, als het uit elkaar zou vallen, ging ik gewoon weer een rondje vuilnisbakken zoeken. Maar nu heb ik een probleem, ik kan deze spullen toch niet in regen en wind laten staan. De enige oplossing is om ze in het benedenhuis te zetten, die heeft 2 openslaande deuren. Het is echt zo mooi, dat kan dus echt niet, zo zonde.

 

Maar het mooie aan dit verhaal is: We zitten er nooit. Er is de hele dag zon en bloedheet in de zomer. In het voor en najaar zit ik er af en toe even, als ik een uurtje in het zonnetje wil zitten. Wil ik echt de zon in, ga ik naar het zwembad, daar is in de winter de zon tot 4 uur. Dus moet ik nog wat verzinnen, om die kopere ploert, te verbannen. Een hele grote parasol heb ik er staan, maar toen we Nel en Hans hadden weggebracht, was de parasol uit zijn stang gewaaid. Nu moet ik zeggen, we hadden hem niet goed vast gezet. De zon bescherming moet een overbrugging worden van 5 meter en heel veel wind kunnen hebben. En er moeten nog kussens in de nieuwe stoelen. Ik had van Cor een heel groot gevoerd bont spei gekregen. Daar kunnen makkelijk 4 kussen van gemaakt worden. Het zou 3 weken duren en zaterdag belde ze, dat de vrouw die ze zou maken in het ziekenhuis lag, dus zondag niet klaar. Toen belde hij gister dat de stof een beetje rotto was, volgens de naaister. Of we zondag naar de markt in Pedreguer konden komen, dan zou hij laten zien dat het niet kon. Dus zondag maar kijken wat hij ons te bieden heeft. Het is zo jammer, het bont was echt geweldig.

Ik ben er zo blij mee, dat ik nog een foto plaats.

 

Gepubliceerd met Blogsy

Het einde van een klein maandje, is in zicht.

Eind van deze middag, zit het er weer op. Dan maar weer wachten tot juni 2017, wat ons betreft mag het eerder, maar in Nederland kijken er ook weer de kinderen en het kleinkind, veel vrienden uit naar hun terugkomst.

En ze hebben het zo druk gehad, zo erg, dat ze het programma wat ze in hun hoofd hadden, niet geheel konden doen.

Ze hadden nog willen fietsen, voor Hans stond ook nog op het programma, fietsen met een stel kennissen van ons. Maar helaas, aan beide kanten was er geen gaatje te vinden. Zo een vreselijk luxe probleem, erg he. Maar het waren weer heerlijke weken. Al waren de avonden wel wat fris, kouder dan andere jaren.

Laatste etentje na een stevige, zeer warme, wandeling.

Op het station van xeraco, wachten op de trein naar Valencia. Het zal voor ons alle vier weer even wennen zijn. De volgende ochtend kregen we een telefoontje, dat de kachel in Wormer weer vrolijk Lierde. Terwijl hier in Spanje, de wind weer behoorlijk zijn best deed. We zitten ook nog in ons optrekje boven, als het morgen beter is, dan zakken we af naar de beneden. En hopen dat we, net als vorig jaar, te blijven tot eind oktober.

 

Gepubliceerd met Blogsy