Vrolijk kerstfeest

Voor iedereen, hele fijn uiteinde en een nog fijner begin van 2014

 

Nog heel even en 2013 zie er alweer op. Zoals altijd de laatste jaren, is het jaar weer omgevlogen. Wat gaat 2014 ons brengen, gelukkig weten we dat niet. 2013 heeft ons goede en slechte dingen gebracht. We hebben het weer overleeft. Norbert met zijn prostaat kanker, dat nu gelukkig harstikke goed gaat. Norbert stoppen met zijn werkzaamheden, wat wel fijn is, omdat je nu je handen vrij hebt, je kan nu doen en laten wat we willen. Het mooie weer dat we in Spanje hebben gehad deze zomer, zo mooi, dat al onze kleding en spullen nog in het benedenhuis staan. We zaten vanaf juni tot november in het benedenhuis. We kunnen aan de bak, als we thuis komen, om alles weer naar boven te verhuizen. Alle kinderen en kleinkinderen zijn het jaar goed doorgekomen. Ik ben het jaar prima doorgekomen, behalve de dingetjes waar iedereen op latere leeftijd last van heeft. Alleen Foetje, heeft het flink voor haar kiezen gehad, dat was en is nog steeds niet goed. Maar iedereen die haar kent, weet wat voor een taaie rakker het is. Ondanks dat ze pijn had, Santiago, gaat gewoon door hoor, ik neem wel een Ibi, dan gaat het wel weer. Ook Nor zijn oude bazin, Ans, heeft door een fout van het ziekenhuis, haast haar leven gekost. Het nieuwe jaar brengt ons ook nog een kleinkind, in mei, dan hebben we er 8. Eerlijk verdeeld, allemaal 2 kids. Dan stoppen ze er alle vier mee. In deze wereld, moet je er ook niet meer neerzetten, hoe ziet hun toekomst er uit? Volgens mij niet erg rooskleurig. Het leven is ook zo duur, Karin bracht Revi naar de dag opvang om voor de kerst nog even los te gaan in huis. Na 3 kwartier belde de opvang, komt u hem halen, hij is wat koortsig. Dus Revi opgehaald, weg 86 euro, je leest het goed 86 euro, dat is toch niet normaal, ik kan er niet over uit. Tegenwoordig zijn de kinderen zo snel verkouden, dat komt ook mede de kinderopvang, dat je ze vaak moet ophalen en je poen is weg. Wij zitten nu echt in een normale wijk, overal brand licht om ons heen. Het park is behoorlijk vol. Wij kregen ook nog een huur aanvraag, maar we zitten er nu zelf. Laat dit nieuwe jaar voor iedereen brengen wat hij wenst. Wij wensen niets, NADA. Dit doen we al jaren niet meer, zelfs geen gezond nieuw jaar. We hebben jaren tegen elkaar gezegd, laat dit nieuwe jaar ons meer gezondheid geven, dan het afgelopen jaar. Mar we zijn wat dat betreft, van een koude kermis thuis gekomen. Laats had ik uitgerekend, we zaten toen geloof ik 15 jaar in Spanje, dat ik 15 keer in het ziekenhuis heb gelegen. De keren dat het voor een dag meegeteld. Dus doen we dat niet meer. We kijken elkaar aan, lachen lief naar elkaar en proosten, dit alles in stilzwijgen. Wij laten ons niet meer gek maken, leven en aanvaarden, de dingen, die de dag ons brengt.

 

2de kerstdag, restjes dag.

Vanavond hebben we met Nel, Hans, Wil, Nico,en wij, de restjes opgemaakt. We hebben alle restjes die wij en de andere overhadden opgemaakt. Geen echt kerstdiner, maar van alles door elkaar. Dingen waar je normaal niet aan zou denken om dit bij elkaar op tefel te zetten. Maar dat mocht de pret niet drukken. Met wat wijn, stokbrood en de restjes was het een uiters gezellig maal. Van uur uur of 2 tot 9 uur gezellig zitten eten en babbelen over alles en nog wat. Kopje koffie toe, het was helemaal voor elkaar en reuze gezellig. Dat kan natuurlijk niet anders. Wij zijn al meer dan 30 jaar bevriend met elkaar en het heerlijke hiervan is, dat je over alles met elkaar kan praten, zonder dat je een blad voor je mond moet nemen.

Het was alleen heel erg jammer dat Conny en Bart er niet waren. Het was waarschijnlijk voor Conny even teveel. Ze heeft zaterdag het barretje gedraaid, dus even rust op de plaats. Groot gelijk Conny, denk aan jezelf. Maar we hebben jullie best gemist. Volgend jaar beter. Dan zijn jullie toch zeker aanwezig, in resident losdos in Juliandorp. Maar we zien elkaar op nieuwjaarsdag, allemaal weer in Barts Fontijntje om het nieuwe jaar in te luiden. Het is heerlijk om zoveel lieve vrienden om je heen te hebben en dat wij al 18 jaar Nederland verlaten hebben. Dat kwam ook tot uiting op het 20 jaar bestaan, vorige week, in Barts Fontijntje. Daarmee zijn we heel blij, en bij deze, wil ik al onze vrienden, bedanken voor deze vriendschap.

 

Posted with Blogsy

Sanne

We hebben een loge, voor een nachtje. Toen we gister bij mijn zoon en Annette waren, om de verjaardag van Marco te vieren hebben we Sanne meegenomen voor een nachtje. Ze zou al eerder komen, maar het kwam er maar niet van. Vanavond gaan we eten bij Ingrid in Zaandam en ook naar het nieuwe winkelcentrum in Zaandam, dus dan kunnen we haar weer thuis afleveren.

Deze foto is genomen dat Marco en Annette op crucero waren. De kids vonden het prachtig. En niet te geloven zo snel als die kleinkinderen de weg aan boord wisten te vinden. We hadden een schip met 4000 personen. Wij waren ook mee, het was echt gewelig. Vooral ook, omdat we ook naar Marokko zijn geweest. Een heel andere wereld voor hen, ze wilde ook niet geloven dat de mensen daar in hutten woonden van golfplaat. En overal zagen ze bedelaars, daar snapten ze ook niets van. Ze zeiden heel simpel, dan gaan ze toch werken. Begrepen dus niet dat er geen werk was en dat ze dan moeten bedelen. Het is heel goed, dat ze de andere kant van het leven eens zien. Wat ze in Nederland kennen, is alleen maar rijkdom.

Aan boord had Norbert een verbrande knar, dus Sanne heeft een paar uur, alle velletjes van zijn hoofd staan pulleken. Straks gaan we even wat boodschappen doen en om 16.00 hebben we met Marco afgesproken in het groene padje in Zaandam. Het is een hele gezellige tante, zo bijdehand zijn die kinderen tegenwoordig. Ze ging ons allerlei vragen stellen over de geschiedenis. Nou ik weet daar niet veel vanaf, maar Nor wel. Kregen we toch strijd over, waar Willem van Oranje vermoord was. Norbert zei Dokkum, maar Sanne zei in Delft. Hebben we het opgezocht en ja hoor Sanne had gelijk. Ze had ook een 9 voor geschiedenis.

Een paar jaar geleden waren ze bij ons in Spanje, en haar broertje Leon was jarig. Hadden we nog geen echt kadotje, we hebben wel een mummiepak voor je. Oké zei Leon dat wil ik wel. Hebben we hem helemaal ingerold en Sanne wilde het ook, in toilet papier. Kortom, het was heel gezellig met die totebel.

 

Posted with Blogsy

Bart Fontijntje 20 jaar.

Oostenrijk, februari 1993. We zaten toen met de hele bubs, al 15 jaar, in Aschau, bij kirchberg, aan de apres ski. Het dorp is echt het einde van de wereld. Er gaat een weg naartoe en dan stopt het. Er is een woonhuis, dat ze hebben omgetoverd als supermarkt. Je kan daar je brood, vlees en groente bestellen voor de volgende dag. Ook zit daar Martin, een boer, die ski's verhuurd. Voor de rest een paar eetgelegenheden. We zijn er terecht gekomen, omdat er nagenoeg geen auto's rijden, al onze kinderen waren rond de 6 à 7 jaar. Nu zijn ze allemaal in de 40. Er rijden haast geen auto's, dus het was helemaal goed voor onze kids. Ski baantje voor de deur. En 50 meter verderop een grotere best moeilijk skibaan. Als de kids ons zochten, zaten we in het pension of in de kroeg. Maar goed we zaten wat te ouwenelen over dit en dat. We vonden dat je in Wormer nergens, als wat ouderen, Toen waren we rond de 40, nergens gezellig een borrel konden halen. Nu hadden Conny en Bart vroeger een winkel, met auto onderdelen en daar achter nog een stuk woongedeelte, waar wij jaren hebben gewoond als we in Nederland waren, maar die winkel ruimte stond leeg. Toen hadden Bart en Conny gedacht, we bouwen daar een kroeg, alleen voor alle vrienden. Dan gaan we een keer per maand een avond open. Onze bijdrage zou dan moeten zijn, een eigen barkruk kopen, voorzien van ons eigen naambordeje. Zo gezegd en gedaan en tot op heden, nu dus 20 jaar, komen ze allemaal, een keer per maand, bijkletsen. Gisteravond hadden we ons 20 jarig jubileum. Het was gezellig en druk, maar vooral voor ons, in een avond hebben we iedereen weer gezien.

Ziet dit er niet bere gezellig uit?

 

Het was best nog wel laat geworden en wij moesten terug naar Julianadorp. Dat lijkt ver, maar binnen een uur, en ons aan de snelheid gehouden, waren we thuis. Haast alle vrienden komen nog steeds in Aschau, geen hele wintersport meer, maar iedere winter, nog een kleine week. Ook in de zomer vakantie vertoeven ze daar een paar dagen. Iedereen gaat in de zomer en de winter naar Oostenrijk en ontmoeten ze elkaar in Aschau. Het is in de winter niet meer zoals vroeger, maar dat is het nergens meer. We zijn gehuldigd, dat we er, ik dacht 15 jaar kwamen, in een groot gebouw in Kirchberg. Ik heb de medaille nog. Ik denkt dat ze er in februari al 38 jaar komen.

 

Posted with Blogsy

Telefoon, internet enz.

We wisten dat de 19de december de telefoon centrale er af ging. Dat ding was een paar maanden geleden opgeblazen. Maar toen we kwamen hadden we nog steeds telefoon. Het wifi gebeuren, ging goed, door de 2 aansluitingen die ik vorig jaar bedongen had. De wifi versterker deed zijn werk prima, we waren helemaal gelukkig. ( of je gelukkig word, als je wifi hebt, slaat natuurlijk nergens op ) maar goed wij waren gelukkig. Tot vanmorgen, dat we de post binnen wilde halen, met geen mogelijkheid. Ik zette mijn hersens aan het werk, en eureka, het is natuurlijk heel simpel. Geen telefoon, geen internet natuurlijk. We waren opslag weer ongelukkig. Nu had Hans zijn ziggo gegevens aan ons mee gegeven, volgens hem kon je daarmee op internet. Na veel vieren en vijfen lukte het, maar voor een toestel. We zitten hier met 5 apparaten, die schreeuwen: ik wil op internet. Onzin je kan maar met een ding bezig zijn. Nu zit Norbert erop, dus die kan met zijn laptop alles binnen halen. Goed dat we ziggo van Hans hebben, anders konden we hier in huis niets meer geen internet en geen vaste telefoon. Dus terug naar de oertijd. Triest, dat zoiets, overdreven natuurlijk, je leven zo beheerst. Het kan wel heel lang duren, voor het hier weer in orde komt. Dat geintje gaat 30.000 kosten. De Avac wil dit op de vereniging van eigenaren schuiven, maar die zeggen op hun beurt, dit is het probleem van de Avac. De Avac is verplicht, om deze diensten beschikbaar te stellen. Dus dat gaat best een probleem worden. Avac verhuurd de appartementen met internet staat in hun advertenties. Volgens mij gaat dat ze niet lukken, om de appartementen met internet te verhuren. We zien wel hoe dit afloopt.

 

Gisteren ons eerste rondje Zaanstreek gemaakt. We krijgen 11 Jan. huurders uit Koog aan de zaan. We hadden gezegd in november langs te komen om kennis te maken. Maar wegens tijd gebrek niet geweest. Kregen we een paniek mailtje van ze, of we ze wilde bellen. Wat was nou het probleem, ze konden ons ook niet meer vinden op de site van Micazu, mobiel kregen ze ook geen contact. We worden opgelicht, hadden ze al bedacht. We zijn uit Micazu, omdat ze zeggen van de Spaanse ver. dat ze in de loop van 2014 gaan renoveren. Dus dan kan je niet gaan verhuren, daarom is de advertentie eruit. Gister dus de mensen gerust gesteld. Daarna even bij mijn zus, die ook in Koog aan de zaan woont gegeten, en de trap die we geleend hadden van mijn andere zus, teruggebracht, daarna weer terug naar huis. Vandaag houden we het rustig, even de pootjes weer tot rust laten komen. Morgenavond komt Nor zijn Marjolein een middag en een nachtje slapen. En zaterdag eten bij Nancy en daarna naar het Barretje dat zijn 20 jarig bestaan viert, leuk, alle vrienden bij elkaar. Zondag, viert Marco zijn verjaardag en dan is het al bijna kerst. Nu ga ik verder lezen in " Het Putterje" een pil van een boek, zonder internet te lezen op mijn pattekind. Ti's lekker weer, dus vanmiddag met Raffa naar haar geliefde strand.

 

Bij deze, voor al mijn trouwe lezers, een heel fijn en liefde vol 2014.

 

Ome Rinus en Tante Duifie.

Als ik op de bank zit, kijk ik op het grote parkeer terrein. Op het einde van het terrein staat een grote witte glasbak ( Ine Dales heette die toch vroeger ) Iedere keer als ik er naar kijk denk ik, hè, de caravan van Ome Rines. Ome Rines was getrouwd met de zuster van mijn moeder, Tante Duif. Dat waren hele lieve mensen, zijn inmiddels alle twee overleden. Maar waren hele gewone mensjes, die tevreden waren met niets. Als je bij ze kwam, kon je altijd mee eten, nooit ergens een probleem van maken. Het kon zomaar gebeuren, als je binnen kwam dat de eettafel nog gedekt stond, ook al hadden ze uren geleden al gegeten. Dan stond de hond, een Ierse etter, noemde ze hun hond altijd en dat was het ook, op tafel stond, de juspan leeg te likken. Vroeger hadden ze ook een boot, zo gammel als de pest. Maar ze waren met niets tevreden, hadden vreselijk veel plezier met hun prachtige boot, waar altijd wel wat aan mankeerde. Ik ben eens een keer met ze mee geweest, een weekje naar de Hargervaart, daar lagen ze dan, tussen al die prachtige schepen. Maar een plezier dat we hadden. Op de terug weg over het noord Hollands kanaal richting huis. Ook hadden ze , net als wij thuis kostgangers gehad, en een woonde er in Schoorldam. We gaan daar een bakkie halen, leuk. Door het bruggetje, een prutsloot in en jahoor we lagen precies voor de deur. Na de koffie, richting zaanstreek. Onder het bruggetje door, om op het noord Hollands kanaal te komen. Zitten we dus klem onder de brug, heen ging het goed, hoe kan dit nou. Misschien dat we daar allemaal gepoept hadden, zodat we lichter waren? Wat nu? Geen punt zegt Ome Rinus, gewoon iedereen van straat halen, aan boord heisen, een gas geven. Zo gezegd en gedaan en ja hoor het lukte. Maar er was een probleem, we waren stuurloos, gingen rechtstreeks richting overkant noord Hollands kanaal. Hoe dat verder af is gelopen weet ik niet, ik was nog heel klein. Wat Tante Duif ook gebeurde, ze zaten ook in de bloemen, net als mijn ouders, tante Duif moest met de aanhanger, ook eentje van voor de oorlog, naar hun bloemen standplaats. Daar aangekomen, komt ze alleen met de auto aan. Ze had de aanhanger verloren, niets van gemerkt. Uiteindelijk stond hij ergens een paar straten van haar eigen huis vandaan. Op verjaardagen deed Ome Rinus altijd een stukje. Eerst altijd, snap je dit nou juffrouw snap. Jaaaaaren op iedere verjaardag. En Samen met Tante Duif, de kleine man, ze waren dan samen een lilliputter, met allerlei toestanden en een stoffer en blik. Iedere verjaardag weer. En Tante Duifie altijd een jodellied samen met mijn moeder. Als je hieraan terug denk, waren dat hele gezellige verjaardagen, compleet met vaasjes sigaretten, met en zonder filter op tafel. Toen mijn vader overleden was en wij in Spanje zaten voor een maandje of zo, zeiden we Ma kom lekker een weekje naar Spanje, ze was altijd dol op de zon. Toen ze er over nagedacht had, zei ze, ik wil wel, maar mag tante Duif ook mee? Nou wat ons betreft wel. Maar Ome Rines wil dan ook mee. Nee hè, dachten we, maar het zijn lieve mensen en ze zitten in het beneden huis, dus waarom niet? Oke dan, ze kwamen kapot de bus uitgerold, eerst maar even bijslapen. Na hun dutje, gingen we s'avonds naar Jesus Pobre naar de feesten, een geweldige band op straat, ze wisten niet wat ze mee maakte. Ze hebben daar zo genoten, zoiets maak je in Nederland niet mee. Als we naar her strand, de Cumbre Del Sol met ze gingen, kom je langs het huis waar ze fruit en hout verkopen. O, zegt ome Rinus, ze verkopen hier frituur van Lena. Frutos y Lena . Fruit en hout. Op de Cumbre aangekomen, lekker zwemmen, ze vonden het een prachtige plek. Op een gegeven moment Ome Rinus pleite. Wij op zoek, stond hij bij het restaurant, en had ons willen verrassen, had het een en ander besteld. Ze hadden zelfs al een tafel gedekt voor 5 personen??? Als we naar het strand gaan heb je niet meer dan een tientje bij je. We hadden natuurlijk geen geld genoeg, Ome Rinus ook niet. Wat nu? Zien we onze over buurtjes zitten en daar maar geld van geleend. Probleem weer opgelost. Zitten we weer op het strand, zegt hij, wat een zwembroek hè, al 40 jaar oud en nog helemaal goed. Je keek zo van de ene naar de andere kant door zijn pijpen heen. Iedere keer als we naar huis gingen zei Tante Duifie, o. We gaan weer naar Dallas, terwijl we toen nog niets aan het huis hadden gedaan. Dat geeft wel aan, waar deze lieve mensen, gelukkig mee waren. Ook op de Col de Rates, zat Tante Duif op het randje, naar het uitzicht te kijken en had het maar over het sprookje, waar ze in terecht waren gekomen. Ze waren nog niet bekomen van de reis, toen Cor bij ons kwam, met de mededeling dat dikke oma was overleden, konden ze na een dag Spanje, weer met het vliegtuig terug.Toen hadden we nog geen telefoon. Dus als er iets was, ging dat via Cor en Ab. Wij zijn toen ook voor 2 dagen terug gevlogen. Ze mochten ook van de verzekering weer terug vliegen, maar dat werd een week later. Wij een beetje balen, dan hadden we nog maar 6 dagen saampjes over. Maar uiteindelijk hebben zoveel plezier aan ze beleefd, dat het ook voor ons een top vakantie is geworden. hele lieve simpele mensen, Tante Duif kwam bevoordeeld op de bruiloft, van mijn zus, met geitenwollen sokken in van die Zweedse muilen. Ik wil maar zeggen, alles is betrekkelijk, of je nu rijk of arm leeft, maakt niets uit. Het is maar wat je van het leven maakt. Helaas zijn ze nu alle 3 overleden, maar denken toch nog veel aan ze. Je ziet maar, waar een witte glascontainer toe kan leiden.

Van elkaar houden en elkaar accepteren zoals hij is, dat is waar het in het leven om gaat. Niemand is perfect, aan ieder persoon zitten wel min punten, gelukkig is er niemand, maar dan ook niemand perfect. Laat iedereen daar aan denken, voor je iemand anders veroordeeld.er is al zoveel mis in deze, sorry dat ik dit zeg, verrotte wereld.

 

De hoofdprijs

Goedemorgen, ik heb de hoofdprijs gewonnen. Namelijk die van, het domste blondje van het jaar. Wat het is weet ik nog niet. Want ik ben behoorlijk dom geweest. Aan pilletjes en poedeltjes heb in Julianadorp van alles staan. Dus meenemen uit Spanje, hoeft niet. De enige pillen, die ik meeneem, zijn de pillen die ik dagelijks slik. Ik vul op zondag avond altijd mijn pillen doosje voor de hele week. Dan loop ik naar de badkamer, pak de drie doosjes die ik nodig heb en vul de doosjes. Nu is het hier s'avonds niet zo heel licht, dat zeg ik om me minder dom te laten lijken. Als ik mijn pillen neem, schuifje open, pillen in mijn hand laten vallen, in het bekkie, slokkie water en klaar is Klara. Nou denk ik al een paar dagen, deze pil, de belangrijkste met de morfine, is wel erg licht rose. Het zal wel goed zijn, slikken. Tot dat ik vanmorgen, weer dacht, wat licht rose, kijk ik goed, jahoor, dat is niet de goede pil. En er zaten er nog meer in voor de laatse 2 dagen. Ik naar de rest van de pillen die ik nog heb, maar die waren allemaal normaal licht rose. Wat is er nou gebeurd, ik had in Spanje nog hoestpillen met codeïne, daarvan een strip meegenomen in het doosje van de rose pillen. Dus........ Waarom is Mien vlug zo ziek geweest en zoveel pijn gehad? Simpel, ze heeft 4 dagen hoestpillen geslikt 2x per dag. Ik heb gewoon ontwennings verschijnselen van de morfine gehad. Wat een vreselijke trut hè. Maar gelukkig is het nu opgelost en weet ik waar die akelige pijnen vandaan kwamen. Ben nu weer veel fitter, de gewone pijn, die er altijd is, is weer terug. Daar ben ik aan gewent, niet fijn, maar mee te leven. Onze Duitse beneden buurman is er weer voor een paar dagen, dus Nor hem direkt aan zijn jassie getrokken voor de super boormachine. Het was van Brrrr. Brrrr. en de gaten voor de roe van de gordijnen zaten erin. Gelukkig dat we het direkt gevraagd hebben, want morgen is hij met boormachine weer naar die Heimat. Het is prachtig weer, volop zon en bloedheet in de kamer. Maar buiten is het wel fris. We mogen echt niet mopperen, betreft het weer.

Zojuist bezorgd, met een kaartje: domste blondje van 2013.

 

Een week over tijd.

Een week over tijd, maar gelukkig geen nadelige gevolgen. Het is triest, een week geleden voor het laatst op mijn blog geschreven. Maandag kwamen Rob en Hanny op visite, om de sleutel van onze auto te brengen. Rob had ons naar Valencia gebracht met onze auto, omdat zijn auto te klein was. Dus kwamen ze de sleutels brengen. Het was heel gezellig. Ze hadden gebak mee genomen, zoooo lekker en een vreselijk Mooi gebakje. Het was gewoon een kleine taart. Ik zal zo de foto plaatsen. Nadat ze weg waren werd ik toch een partijtje beroerd, van de gebak? nee natuurlijk niet. Nou ging het al een paar dagen, niet lekker. Kreeg ik toch een aanval? van neuropatie, heb ik nog nooit gehad. Het begon bij mijn polsen en echt het gierde naar de ellebogen, schouder, andere schouder ellebogen en pols. Het was niet normaal. Zoveel pijn. Natuurlijk ook de voeten, enkels en knieen. Ben heel beroerd de nacht doorgekomen. Afspraak gemaakt met de dokter waar ik om 3 uur terecht kon. Ik zat daar als een dood vogeltje op mijn beurt te wachten. Omdat ik nooit koorts heb, nemen ze de klachten niet zo serieus. Maar ze heeft me onderzocht en dacht aan verstopping. Een laxeer middel gekregen en maar kijken hoe het verder zou gaan. Volgens mij is dat het probleem niet, maar de neuropatie. Ik te ziek om daar verder op in te gaan en dacht, was ik maar weer thuis in mijn bed. Moesten we ook nog betalen, ondanks dat ik een kaartje had voor behandeling in Nederland. Ik wist dat het zonder betalen kan, maar dan moet de arts simpel een copie van het kaartje maken, de rekening erbij, opsturen naar Agis en ze krijgen hun geld. Maar dan vinden ze teveel werk en verdomme dit dus te doen. Ik was niet in staat, anders had ik een zootje stennis gaan maken. Nu zelf een copie gemaakt en opgestuurd. Ook geen probleem. Eigenlijk vind ik dat het niet kan. Een beetje klant vriendelijk, zou zo gek niet zijn. Inmiddels een klisma genomen en er kwam ontlasting, die de laatste tijd heel slecht is, net als de plas. Ik breng nu dus de hele week al op bed en bank door. Moe en pijn. Ik weet niet waarom het nu zo erg is, kan gewoon niet goed meer funksioneren, wat mijn hoofd wil, daar zege mijn lichaam nee op. Hier zit ik dan, we hadden zoveel leuke dingen in ons hoofd, maar een streep erdoor. Woensdag zouden we richting Wormer gaan, maar het werd bed en bank en nog. Ik weet het niet meer. Ondertussen internet opgedoken, me aangesloten bij een forum en daar heb ik nu ook ontdekt dat mijn plas probleem en mijn ontlasting een normaal probleem is bij neuropatie en het gebruik van medicijnen waar morfine inzit. Blij dat ik dat weet, vooral betreft het plas probleem, waar we geen vat op kunnen krijgen, ook mijn huisarts in Spanje niet. Ik loop daar nu al anderhalf jaar mee. Maar het is fijn dat ik daar nu via dat forum de oorzaak van weet. Hoe het verder hier moet weet ik niet. Iets ondernemen, daar krijg ik de rekening van. Voor Norbert vind het heel vervelend. De eerste 2 weken hier zijn we behoorlijk aan de bak geweest, heel gezellig saampjes. Nor heeft behoorlijk veel gedaan. Het bevalt hem hier prima en Rafa is de snelheids duivel van het strand van Julianadorp Ze is echt helemaal stuk als ze van het strand komen. Vandaag is Nor naar het reddings museum, lekker rond snuffelen, dat vind ik fijn voor hem. Hij mocht alleen maar heen van me, als hij pas om 4 uur thuis zou komen. Anders gaat hij daar rond lopen met de gedachte, Mien vlug is alleen, ik ga maar naar huis. Om mij hoeft hij zich niet druk te maken, dat doet hij wel. Maar wat kan hij doen? NADA. Wat weer een gezeur van mij, maar ik moest dit even kwijt, de ergste pijn is nu uit mijn lijf, alleen zijn mijn voeten erger dan in Spanje. Dus voorlopig rust. Nu hier is dan het overheerlijke gebakje van de beste banketbakker van Nederland.

Ziet dit er niet fantastisch uit? En nog vreselijk lekker ook.

 

Zandzakken voor de deur aan de Zanddijk.( de straat w

Het gaat heel spannend worden vanmiddag. Noordwester storm, springvloed. Dus straks eerst lieslaarzen kopen ik heb gister de hele dag geroepen, ik ga morgen, naar het strand, die hoge golven, en de storm, lijkt me te gek. Ja, zeg Norrie enig, lekker gezandstraald worden. Maar nu het zover is, ben ik wel een beetje bang. Zou het niet gevaarlijk zijn, staan er geen bomen, die op mijn knar kunnen vallen. Naar Engeland getrokken worden , door de wind, zit er volgens mij niet in. Daar komt de wind vandaan. Hoogstens kunnen we worden opgepakt en ergens in Duitsland neerkomen. ( lekkere Duitse broodjes smorgens) Met de vorige storm, een paar weken terug, toen er zoveel bomen waren ontworteld, was her hier ook feest. Heel veel dakpannen van het pand gewaaid. En tuintafels waren er heel Julianadorp en in Den Helder niet meer te koop. Dat hoorden we van de klusjesman op het park. Een braaf ventje, maar als hij eenmaal binnen is, kom je niet meer van hem af. Tussen ons en de buren, zit een glazen plaat, die was, en is nog steeds stuk. Ook onze tafel is door de glazen wand gewaaid, dus marktplaats maar weer op. Het klopt echt, niet een tuintafel op marktplaats, ook niet in de winkels. Bij Ratteplan vonden we wel een groene stoel, voor 3,50, voor we weggaan moet er echter wel een tuintafel komen. Morgenmiddag komt Marjolein met de kids een nachtje. Daarna komt ze nog een dag en blijft ze slapen. Voor de meiden is het wel fijn, dan hebben ze hun vader even voor hun zelf, zonder dat de kids, die dan overal bijzitten, dan kan je ook eens een echt gesprek voeren. Wolter de klusjesman heeft in het hele park de kerst verlichting in de bomen gehangen, wat zal er vanavond nog over zijn, na de storm? Zo blijft er wel werk in de wereld. Goed voor de economie, zullen we maar zeggen.

We zijn niet naar het strand geweest, er stond bij ons voor, op het parkeer terrein niet een auto. Dan was het waarschijnlijk toch een beetje gevaarlijk.

 

Het voorste gedeelte van de hal is klaar. Terracotta , precies de kleur van de 2 schilderijen in dat deel. Nu ben ik eindelijk eens een keertje echt Crea Bea geweest. Een muur in de slaapkamer, is kaal, zo,niet leuk, maar dat heb ik opgelost. Ik heb nog veel schilderijen lijsten, met niet zo'n leuke inhoud. Dus toen we bij Gamma waren, heb ik monstertjes mee genomen, van zwart met zilver behang. Dat in een lijst geplakt, toen ik bezig was dacht ik, echt niet leuk, werk van een 3 jarige, maar nu het klaar is, ziet het er best gezellig uit. Nu de rest van de gang nog. In de meterkast, in de hal, gaan we planken timmeren, waar we dan privé spullen kwijt kunnen, dat word ook iedere keer maar meer. Dan de grote jaarlijkse schoonmaak, ook een hele lijst, dan gaan we aan ons zelf denken, dingen doen, die we nog graag willen. Voor ons volgende verblijf hier, heb ik alweer een nieuw lijstje in mijn koppie zitten. Wat,weet Norbert nog niet, maar dat ziet hij dan wel. Mijn klussertje heeft het goed maar zijn zin, doet zijn klussen met plezier, daar ben ik heel blij mee.

 

Posted with Blogsy

De rekening???

Ik denk dat ik de rekening heb gehad van, het lopen in den Bosch en toch iedere dag op pad voor het een en ander. Het ging vorige week al niet zo lekker, maar vrijdag had ik zoveel pijn, dat die optrok van mijn voeten, naar mijn enkels en hoger. Toen heb ik maar een dag niets gedaan. Alleen maar op de bank gezeten. Het is toch niet normaal, we zouden naar corpus, Rijksmuseum, Jordaan en nog wat leuke dingen. Maar dat kan ik wel schudden. In Spanje heb ik de hele zomer heel weinig gelopen, een of twee keer naar het winkelcentrum meer niet. Ook dat was me af en toe al teveel. We zouden zaterdag verf uitzoeken voor de gang, maar ik had nog teveel pijn.

Trots als een Pauw, Dewi haar eerste diploma.

 

Norbert is zaterdag naar het afzwemmen van Dewi geweest, ze vond het prachtig, dar opa Spanje er was. Volgend weekend komt Marjolein en de kids een nachtje logeren. Dat is wel zo leuk, als ze in de middag komen, de kids naar bed, dan heb je samen nog de avond om over het een en ander te kletsen. Karin kwam op het idee. Een heel goed plan.

 

Het internet is weer een probleem, gister zijn de buren naast ons aangekomen en sindsdien, krijg ik niks meer binnen. Dus nu, om 3 uur, ik kon natuurlijk weer moeilijk in slaap komen na het plassen, de post maar binnen halen. Gelukkig is dat nu gelukt. Ik hoop dat ze na het weekend weer weg gaan, dan is het internetten weer een stuk beter. Mijn pattekind is moe, ze heeft rust nodig. We hadden het er in Spanje al over, ik moet vernieuwen. Er zijn bepaalde dingen, die ik op de iPad 1 niet binnen kan halen. De iPad 5 is al uit. Nu was het vrijdag Black vrijdag dat is in America het seintje, dat je vanaf nu de kerst inkopen moet gaan doen. En dan beginnen ze met een paar knal aanbiedingen voor een dag. Bij Apple dus ook. Daar dus maar gebruik van gemaakt. Ik heb nu de iPad mini met retrine scherm gekocht. We moeten nog het een en ander instaleren, dus ik ben benieuwd hoe ik het vind. Veel lichter en kleiner dan zijn grote zus. Morgenochtend boodschappen doen, vanmiddag komen Marco en Anette met de kids. Dan moet je natuurlijk wel iets in huis hebben. Nancy en Fred en de kids zijn vorig weekend al geweest, dus hebben we ze nu allemaal gezien, Dat is hier wel prettig in Julianadorp, de winkels in het winkelcentrum, zijn het hele jaar door op zondag de hele dag open.

 

Van de week de gordijnen opgehangen, dat was niet lachen. Voor iedere roe slechts 2 gaatjes nodig. Na zeker 2 uur, een paar lamme armen en 3 boortjes naar de filesteinen hadden we 2 gaatjes. Vorige week waren er nieuwe beneden buren aan het verbouwen, toen heeft Nor even een zware boormachine geleend en binnen een minuut 2 gaatjes. Maar de gordijnen hangen en het staat heel mooi.

 

 

Zo de gordijnen hangen ook.

 

Weer vrolijk verder aan het volgende hoofdstuk, de gang.

Deel van de gang, die ik zo helemaal leuk vind. De foto is een beetje scheef, maar scheve dingetjes piesen ook.

Straks weer even naar mijn favoriete winkel, À.C.tion ( Action ). Dat eerste klinkt beter, het tweede zo goedkoop.

Hoe we het iedere keer weer klaarspelen weet ik niet. Maar als we even de stad ingaan voor b.v kado papier, komen we weer met een volle auto terug. Net weer een 3 in 1 printer gekocht voor 10,00. Komen we bij ratteplan voor een schilderij lijst, voor om de spiegel in de badkamer, daar hangt een simpel stuk spiegel, zien we een heel groot zwart, wit schilderij voor 15,00. Hebben we gekocht voor boven het bed, kregen hè haast niet in de auto, zo groot. Het staat helemaal te gek.

 

We moeten alleen nog een nieuw gaatje boren.

 

 

De tijd gaat snel.

Toen we hier aankwamen, dacht ik na een paar dagen, jeminee, wat moeten we nog lang. Hebben we er wel goed aan gedaan zolang weg te gaan? Maar nu denk ik oef, wat vliegt de tijd. We hebben nog wel veel dingen te doen van plekjes die ik nog gezellig wil maken. Betreft de gang heb ik een beetje een vastlopen. Het hoekje is behangen, voor een meubeltje geslaagd, toen kwamen Nancy en Fred vanmiddag met alvast mijn verjaardags kado. Ze had een heel mooi bloemstuk gemaakt. Het hoekje is nu naar me zin. Maar nu heb ik nog 7 meter gang over, ik dacht dat het minder was, maar het is 7 meter. Er zitten 5 deuren in en geen grote stukken muur. Maar het komt goed. Zaterdag hebben we een rondje Den Helder gemaakt, want ik had marktplaats weer eens afgestruind, met als resultaat, weer een aantal hebbedingetjes. Toen we er mee thuis kwamen, had ik zoiets van, waar moet ik het al die zooi naar toe. Maar het is allemaal zo leuk. De hoek in de woonkamer is nu klaar en zeer naar onze zin.

 

Mooi rood is niet lelijk.

Vanmorgen zijn we weer naar Schoorl geweest. Waar onze vrienden al 40 jaar iedere zondag hardlopen, en koffie en een borrel drinken. Norbert is met Rafa de bossen ingegaan, dat was weer eens wat anders dan iedere dag, duinen en de zee. Helemaal gek was ze weer. Toen Nor even naar de de supermarkt ging, vond ze dat niet bepaald een goed idee. Ze rukte zich los, en stoof de super in, achter de baas aan. Ook toen we koffie dronken en Nor naar de wc ging, vond ze dat geen topper. Gelukkig was Hans er, haar grote vriend, dus dan maar bij Hans op schoot.

Onze Amigo's para siempre.

Zo zit ik lekker en heb ook een goed overzicht. Zodra mijn baasje er aankomt ben ik weg. Hans is wel lief, maar er gaat toch niets boven mijn baasje.

 

Winter in Spanje

15 november 2013 Spanje. Een halt uurtje bij ons vandaan het achterland in. Deze foto's zijn gemaakt door Edwin Huge. Hij schrijft dagelijks op zijn blog wonen in Spanje, leuke verhalen, over het reilen en zeilen van hun leven in Jalon. Dus ook deze prachtige winter foto's van af gelopen zaterdag. Wij zijn 2 jaar geleden ook naar de sneeuw gaan kijken. Het was vanaf Pedreguer een file richting Castel de Castel, niet normaal, wel gaaf al die sneeuw, vooral de honden vonden het helemaal te gek.

Het is een vreemd gezicht, zoveel sneeuw.

Al deze foto's zijn van Edwin en Cokky Lekkerkerk uit jalon " wonen in Spanje "

Het blijft voorlopig koud in Spanje, zoals ik het nu kan bekijken, de komende week een graad of 15, dus eigenlijk net zo als in Nederland. We hebben het weekend, Karin, frank en Revi te logeren gehad. Revi word al heel groot en een lekkere boef, daar hou ik van. Heerlijk die rottigheid, die zijn ogen uitstralen. Aftasten hoever hij met je kan gaan.

 

Een beetje koud, maar wel gezellig.

Ondertussen zitten we hier al weer een week. Een gezellig doenerig weekje. Ben je een hoekje aan het gezellig te maken, met dingetjes uit een ander hoekje, dan is het daar weer niet naar mijn zin. We hebben veel schilderijen en die verhuizen al een week van hot naar her.

 

Zo is de hoek bij het bankstel en de ramen, helemaal niet naar mijn zin. Omdat we lamellen hebben, is het moeilijk met gordijnen. Ik wil gewoon 4 stroken hebben voor de 2 schuifpuien. Ik krijg wekelijks alle folders binnen, op mijn iPad, die er zijn. Daar zijn heel wat uurtjes in gaan zitten om uit te spitten. We willen ook geen vermogen er aan uitgeven, dus op naar alle aanbiedingen. Het probleem zit namelijk in het systeem, om uit te dokteren hoe we het moeten doen. Vorig jaar al bij de Gamma wat gevonden, maar loeiduur. Nu vond ik gordijnen bij Jysk, leuke prijs, dus op naar de stad. Volgens ons idee hadden we wat gevonden, dus gekocht, ondanks dat we wisten dat we geen geld terug krijgen, maar een tegoed bon. We waren er zo van overtuigd dat dit het was, dus namen het risico. Maar thuis gekomen, je raad het al. Verdikkeme nog aan toe, wat nu. Terug om een tegoedbon te halen? Echt niet. Er maar even een nachtje over slapen. Nu lig ik s'nachts vaak wakker en was het ineens ureka. Ik zeg tegen Nor, ik heb een idee, maar jij mag niet mee. Ik ga namelijk terug met de gordijnen, geef ze terug, en zeg dat ik nog even verder kijken wil. Gelukkig is de gordijnenhoek achter in de zaak, dus ik kon mijn plan uitvoeren. Ik had namelijk bedacht, ik blijf in de winkel hangen en spreek mensen aan en vraag, als ze wat kopen, het geld aan mijn te geven, dan betaal ik met mijn tegoed bon. Geweldige uitvinding hè. De eerste lukte niet, die liepen wat rond te snuffelen. Maar met de tweede lukte het. Dus op naar de kassa, truc gelukt. Goed gedaan hè. Nor stond om een hoekje, en dacht bij zich zelf, wat een mens.

Inmiddels heb ik foto's genomen, van de voor de oorlogse TV, het mini stereo torentje en het zwarte kastje in de gang. Nog niets gehoord, we wachten een week, als we verkopen hebben we 50 euri, zoniet, dan hebben we niks en dan gaat het naar Ratteplan. Dat is een rommelzaak met 2de hands spullen. Het is daar altijd zo druk, niet normaal. Als je tegen de mensen die er rondlopen zegt, had u dit 10 jaar geleden ook gedaan? Ik denk dat 90 procent zal zeggen nee. Wij snuffelen daar altijd een paar keer. Nu had ik een grote bloempot voor 1,75. We hebben de inham waar het kastje staat een behangetje gegeven en zoeken nu voor die plek een Side table. Dan gaan we de rest van de gang schilderen en gezellig maken. We krijgen dit weekend logees, Karin, Frank en Revi. Snel wat boodschappen doen en dan zoeken op internet of er nog een site table is binnen gekomen.

 

 

Ik ga het maar even overnemen.

Met het vrouwtje schiet het maar niet op. Ik weet niet wat er is, maar ze is niet helemaal oude jongens krentenbrood. Het is al zo lang geleden, dat ze wat heeft geschreven, dat ik het maar ga proberen. Na een hele mooie zomer in Spanje, ik woonde nog steeds, in het benedenhuis. Heerlijk, achter de vogels, wespen en vliegen aanzitten. Als we boven wonen, zit ik veel meer binnen. Nee, ik heb het daar echt heel erg naar mijn zin. Lekker de hele dag buiten.

 

Nu hebben ze me ontvoerd, naar Nederland. Ik moest op het vliegveld weer in zo een gesloten kist, daar zat ik echt niet op te wachten. Gelukkig kon ik op een gegeven moment ontsnappen, maar mijn baasje is heel erg sterk en greep me in mijn vel. Ik had al snel door, dat tegenspartelen geen zin had en heb me maar overgegeven. Na een vlucht van een paar uur, het leken wel een paar dagen, kwamen we in Nederland aan. Nou dat scheelde een jas, vergeleken het weer in Spanje.

Om de kou een beetje te ontvluchten, kruip ik tot grote ergernis van het vrouwtje, lekker onder de vette lappen. Ik ben namelijk een bijdehante hond. Ik kan namelijk deuren open maken. En in mijn nieuwe onderkomen in Julianadorp, heb ik veel keuzes waar ik kan gaan pitten. 2 bedden in de logeerkamer en het lekkere bed van baasje, waar ik hier op de foto in lig. Helemaal lekker, naar mijn zin heb ik het dan. Wat denk je wat me nu is overkomen, hebben die eikels, sorry voor mijn woord keus. maar ik meen het wel, de deur krukken omgedraaid en ik weet echt niet hoe ik de deur nu nog open moet maken. We zitten hier nog een tijdje in Holland, dus ik kan, nog iets bedenken. Verder is het hier te gek, ik heb nog nooit zo veel gerent. Ik ben kapot als ik thuis kom. Dat is het dan, volgend berichtje komt wel weer van Mien Vlug.

 

Nuttige dag!?!?

Mijn voornemen gister was, morgen ga ik de beuk er in gooien. Ik heb nog harstikke veel te doen. De kussens, die ik voor de bank in de flat aan het maken ben, afmaken. Ik moet nodig naar Foetje toe. Alles een beetje klaar zoeken voor volgende week. Boekhoud kundigen dingen verder regelen en nog meer dingen. Ik ben vanochtend vol goede moet begonnen, maar het weer is zo lekker, ik kan het niet maken om het zonnetje die zo zijn best doet, te negeren. Dus....... Paula heeft de pijp weer aan Maarten gegeven. Toen kwamen Martin en Anya, nog even gezellig een bakkie doen. Die gaan er ook snel weer vandoor, de winterkou in. En nu zit ik op mijn kont in het zonnetje, mijn blog te schrijven. Misschien, nog een klein duikje in het zwembad, als ik het te warm krijg. Het was gister een dag, dat ik dacht, moeten we naar boven? Een beetje fris, in de avond, met de deuren dicht gezeten. Maar blij dat we niet gegaan zijn. De hele week zijn de berichten goed, 23, 25 graden, dus blijf zitten waar je zit, en genieten.

Norbert is vandaag officieel gestopt met het bedrijf. Alles betekent, zodat de boekhouder de rest kan regelen. In princiepe is hij op 4 juni al gestopt, maar omdat hij nog, als ondernemer?, ziekengeld ontvangt, hebben weet door laten lopen. Als we weg zij, kan hij niet iedere week naar de huisarts, zijn ziek zijn papiertje halen. Nu kan ik ook bij de svb alles in orde maken, dat was me iedere keer een gehannes. Extra toelage voor Norbert, dan weer een maand geen toelage. Ik heb nu alles maar stop gezet. Alleen de betaling van mijn AOW laten betalen. En zodra we alle papieren van Norbert hebben, de partner toelage weer aan te vragen. Anders krijg ik op een gegeven moment een extra rekening, van nu terug betalen. En we zijn harstikke rijk, beide gezond, hond gezond en houden iedere week, veel geld over, niet dus, omdat we niet meer roken. Vanaf 25 oktober, wat een toppers zijn die lossie dossies toch. We hebben wel ieder een stoompijp, met koffiedamp en Norbert met sigaretten damp. Het gaat ons redelijk goed af. Ik heb geen sigaret meer aangeraakt. Nor was van de week op kantoor, toen hij nog werkte ging hij altijd met Ans ergens een bakkie drinken en een peuki doen.( dit wel goed lezen ) Nu dus weer, en heeft hij zich laten verleiden.( in de goede zin van het woord ) dus een paar haaltjes genomen. Maar, ondanks dat, we zijn goed op weg.

Herfst

Terwijl mijn mede blog schrijvers, ik volg er meerdere, ook uit Nederland, de mooiste foto's van de herfst plaatsen, kan ik hier echt niet aan mee doen. Ten eerste zijn hier heel weinig loofbomen, en ten tweede zitten we nog volop in de zomer. Dat missen we hier in Spanje wel, de 4 jaargetijden. Maar daar staat heel veel zon tegenover. En dat is niet alleen heerlijk, maar dat zijn ook nog eens vitamientjes. Het zal hier ook niet zo lang meer duren, dat de dagen kouder worden. We zwemmen nog steeds overdag, ik denk dat dit het laatste weekie is. Dan zwem je toch vanaf April tot 1 november. Zo heb je nog wat aan je zwembad. Er zijn zat jaren dat het allemaal anders is, maar nu genieten we er nog even van.

 

Rafa heeft het ook geweldig naar haar zin, ze is, nu we nog beneden zitten, de hele dag buiten. Ik verwonder me er over dat ze nog niet in het water is gevallen. Ze rent achter, vliegen, wespen, nu zijn er ook dikke hommels, aan en maakt menig pirouette, ook op de rand van het zwembad. Als we, ook al is het maar even weg gaan, sluiten we haar op, boven of nu het niet meer zo warm is, in het beneden huis. Ik moet er niet aan denken, dat ze in het zwembad drijft als je terug komt. Een nachtmerrie.

 

Met Norbert gaat het beter, ik wil dit nooit zeggen, dat is de goden verzoeken en dan word het weer slechter, maar ik moet toch iedereen op de hoogte houden, bij deze dus. Mijn iPad begint wat kuren te krijgen, dus het word tijd voor een nieuwe investering. Het gekke is, na heel veel zoeken en speuren had ik er een voor Jong-Fo gevonden, voor een mooi prijsje. Nu zoek ik er een voor mezelf, overal 80 euro duurder. Misschien had ik in die week voor Jong-Fo net geluk, dat er een winkel was, die een aanbieding had. Ook in Nederland, geen dubbeltje goedkoper.ik blijf gewoon speuren, hij doet het nog wel, maar die kuren bevallen me niet. Straks zegt hij plof en ben ik alles kwijt wat er op staat. Ik moet er niet aan denken. Er staan alleen al 800 foto's op, die moet ik op een sticky zetten, maar ik weet niet hoe. En Norbert weet helemaal niet hoe het pattekind werkt. Als ik hem ooit iets wil laten lezen, gil ik,aan de zijkant vasthouden. Hoe hij het doet weet ik niet, maar 9 van de 10 keer, is alles weg.

Kijk dit is handig voor ons vrouwen, althans zeker voor mij, ik ben een klusser van lik me vessie. Je moet er maar opkomen, handig hè meiden?

 

Hoe lief.

Kom ik vanochtend mijn bed uit en wat zie ik? Ik had hier een prijsvraag van kunnen maken.

Allemaal rozenblaadjes in het zwembad, wat is hij lief hè.( zijn blaadjes van de bouqanville )

Zit ik op Facebook, heeft Martin een gezellige foto, van onze vrienden wandelclub van vanmiddag op Facebook gezet. Dan zie ik dat, en dan word ik weer boos, op de kanker, chemo en op mijn pootjes. Wat was het altijd gezellig, ook al kon ik vaak niet zo goed meekomen. Maar toch had ik altijd veel voldoening als ik dan thuis kwam. Ik mis de gezelligheid heel erg. Ik kom de berg niet af, niet dat ik het vervelend vind thuis, helemaal niet. Ik kan natuurlijk gaan eten met ze, maar ten eerste, is dat het niet helemaal voor me. En ten tweede heb ik lichtelijk problemen met eten. Als Norbert smorgens vraagt wat gaan we eten, heb ik zoiets van eten, hou op, ik moet er niet aan denken. We gaan eigenlijk ook nooit meer uit eten. Zelfs die ene keer in de week naar de Chinees doen we niet meer. Als we dan eens gaan, neem ik meer dan de helft van mijn portie mee naar huis. Dan hoor ik van Nor, je bent zo mager. Ik wil zo graag 5 kilo erbij, maar het lukt me niet. Ik ben al vanaf het voorjaar niet meer op de weegschaal geweest, ik durf het niet. Als ik de berg af zou gaan, moet ik met die hitte iets aan, zonder mouwen, dat kan echt niet meer. Dunne rimpelige, kipfilet armpjes. Dus blijf ik liever thuis. Kortom ik baal overal een beetje van. Zit misschien wel een beetje in de knoop met mezelf, zonder dat er eigenlijk een rede voor is. En dan helemaal als ik die foto van vanmiddag zie, denk ik verdomme.

Misschien moet ik het woensdag maar weer eens gaan proberen, om mee te lopen. En dan maar kijken wat het gaat worden. Ik mis op deze manier ook de aansluiting bij onze vrienden club. En dat is het laatste wat ik zou willen. Dat is voor mij, hier in Spanje een rijk bezit. Sorry, dat ik weer eens een keertje zit te zeuren, maar, het is 3 uur in de nacht, kon niet slapen en lag hierover te piekeren. Dus dacht ik, je bed uit, zet het op je blog, dan ben je het kwijt. Een koppie thee en dan duik ik me bed weer in. Dan lees ik 2 bladzijde in mijn boek en dan pit ik weer.

 

Volgens mij,raakt de zon,hier nooit leeg.

Het is weer een superweek met alleen maar zon. Er was voorspelt dat er iedere dag regen zou komen, nou mooi niks. Dus nog steeds in het benedenhuis. Zolang zijn we nog nooit blijven zitten. Ook het avondeten doen we nog buiten. Betreft het onderzoek naar de vergeten pensioenen, van Norbert ben ik met eentje rond. Voor de andere is het van het ene naar het andere pensioenfonds schrijven. Af en toe moet ik diep in mijn geheugen spitten, wie is wie ook al weer. Ik kan niets uitprinten omdat we boven zonder internet zitten, kan ik ook niks printen. Karin kwam gister nog even langs, die heeft in de woonkamer het kastje van Telefonica hagen, die ze niet meer gebruikt, omdat ze iets met satelliet heeft. Er was vrijdagavond een grote klap, bij haar in de tuin, maar ook bij ons, staat een houten paal van Telefonica, daarop kwam de inslag. Het vonken sloegen uit het Telefonica kastje in de kamer. Zo is het vast ook bij ons gebeurd, zoals zovele keren. Bij ons was de stroom er niet af geweest, alleen in de telefoonkabel was het ingeslagen. Voor de zoveelste keer.
Dat is lekker opschieten zo. Iedere dag een regeltje. Normaal is het voor mij " grote stappen, gauw thuis " volgens mij is dat een gezegde, of is het iets zaans? Foetje is gelukkig weer thuis, we hebben haar onze rolstoel gegeven, dan kan ze in alle gevallen in huis en buiten, zich wat bewegen. Want door het lange liggen en heel veel pijn, lukt Santiago op dit moment echt niet. De tweede chemo zit er op en verdraagt de chemo goed. Voor zover zoiets goed kan kan zijn. Ik weet niet hoeveel x ze de chemo krijgt, maar dat zullen de scans moeten zeggen. Tons-ja was langs geweest met de tondeuse, nu heeft ze een kort koppie. Liever nu, dan dat je iedere keer een pluk haar op je kussen vind. Daar heeft ze gelijk in. Ze is weer de kanjer, van voor ze de pijn kreeg. Geen gezeik, er tegen aan en dat haar groeit wel weer, knap hoor, ik zal dat niet kunnen.

Ik doe de laatste dagen niet veel, ja, van het zonnetje genieten en veel lezen. Een foto, voor uitlopend op de kerstsfeer.

Internet

3 druppels regen, een klap, het is weer feest. We zitten weer zonder internet. Het is wel fijn dat ik een speciale app heb, dat ik mijn blog ook zonder internet kan schrijven. Nu is het nog zaterdag ook, dus als het tegenzit, hebben we maandag weer internet, we denken dat het de router is die is doorgeslagen. We waren in Denia, dus ik weet niet of het op de berg erg tekeer is gegaan.

 

Het weer zou, als het goed is een tik hebben gekregen, maar het is nu 4 uur in de nacht en ik heb de buiten deur open staan. Vanaf vrijdag, gister dus 4 dagen regen, maar de weerkaart op de TV had een ander verhaal. Temperatuur zou ook 7 graden zakken, maar het is nu nog best warm. Ben benieuwd wat voor weer het straks gaat worden. Er zitten mensen in Denia met 2 kinderen, die dus hopen op 14 dagen zomer.

 

Ik heb een foto van de slaapkamer kast genomen, daar erger ik me al een hele tijd suf aan. De midden deurtjes van de linnenkast hebben een andere kleur gekregen. Absoluut niet door de zon, want die komt op het noorden niet binnen. Ik ga nu Ikea in Nederland aan schrijven en zeg dat ik de kast in Nederland heb gekocht, of ze me via Murcia, daar zit de Spaanse Ikea, 2 nieuwe deurtjes kunnen sturen. Als ik die operatie via Spanje moet doen, zeggen ze kom maar terug met de deurtjes en ruil ze maar om. Weinig trek in 150 km. rijden voor 2 deurtjes.

Het is op de foto nog erger dan het in werkelijkheid is. Ik vind het zonde, van onze mooie slaapkamer.

 

Nu even iets wat niemand gaat geloven. Vandaag is het 10 dagen geleden dat we onze laatste sigaret hebben aangestoken. Maar ik moet er wel bij zeggen dat we een beetje vals spelen. Ik heb 2 sigaretten gekocht, die je moet vullen met vloeistof. Vloeistof en de sigaretten, kosten 2 weken sigaretten. Stel dat we over 2 weken zeggen, ik vind het niks, dan hebben we het geprobeerd, en geen cent verloren. Ik heb nu voor 8 weken vloeistof in die prijs, dus dat is al winst. Ik hen nog geen moment gedacht, had ik maar een echte peuk, Norbert vind het wat minder, maar puft lekker met me mee. We hebben zitten rekenen, hoe verder nu Norbert geen inkomen meer heeft. We zouden door kunnen paffen, daar staat dan wel tegenover dat, het geld wat je de lucht inblaast, van je extra leuken dingen, die je wilt gaan doen af gaat. Daan kan er maar een op cruise, het jaar daarop de andere. Niet zo leuk hè. Dan gaan we her ze proberen. Ook vloeistof kost het nu ongeveer 4,50 per week en anders 45,00 euro per week. Sneller kan je het niet verdienen. Ik hoop niet dat we een stel zeikers worden, omdat we niet meer echt roken. We waren bij Mapa Mundi, Petra en Fred ook alle twee aan zo een puffertje. Zegt Norbert tegen me, kijk die vrouw tegenover me, is al aan haar 7de sigaret bezig. Dat was ons ook overkomen, als we nog sigaretten hadden gehad. Ik zeg niet dat het gaat lukken, maar wat mij betreft ben ik al een aardig stukje op weg. Ik ga niet zeggen ik rook niet meer, want het is slecht, enz enz. dat wisten we 20 jaar geleden ook al. Maar zoveel geld de lucht in blazen en daar dan andere leuke dingen, voor moeten laten staan, nee dat wil ik niet. We zullen zien, zei de blinde en liep met zijn kop tegen de deur. Waar dit opslaat weet ik ook niet, maar dat kwam zo maar in me op.

 

Podengo

Ben vanmorgen een tijdje bezig geweest, om het vertrouwen van een Podengo te krijgen. Nou mooi niet, zo bang als een haas. Tot op een halve meter, verder komt hij niet. Hij loopt al een maand rond op de berg. Maar ik denk dat hij van iedereen eten krijgt. Hij ziet er mager uit, maar dat hoort zo. Tja, het jacht seizoen is weer begonnen. De jagers trekken er dan op uit om konijnen te vangen. Als er een podengo niet aan zijn eisen voldoet laten ze hem achter. Zielig hoor, maar deze red zich wel. Ik heb denk ik een uur op de weg, op de grond gezeten. Hij lag ietsje verder weg. En ik maar iedere keer een stukje opschuiven. Maar het lukte niet. Een paar jaar terug heb ik alle vleeswaren die in huis waren, ook aan een podengo gevoerd. Maar toen lukte het ook niet. Misschien is de hond zo beter af, als je hem zou vangen en naar de dieren opvang zal brengen, zal hij zich dood ongelukkig voelen. Het zijn hele lieve honden, maar ze moeten hun vrijhield houden.

Hij is behoorlijk groot. De ene vind hem afschuwelijk en de ander vind hem wel wat hebben.

Vandaag een lekker lui dagje. Het is zo lekker, een beetje bewolkt, windstil en een aangename temperatuurtje, lekker zitten lezen op mijn ereader, Norbert ook. Die zat een boek te lezen van Herman Finkers. En aan Norbert te horen, was het heel erg leuk.

Norbert was gister bij de arts van de verzekering in Alicante, hij mag nog een tijdje ziek zijn. Het is natuurlijk ook geen doen, als je naar je klanten moet, dan met een luier en iedere keer verwisselen. Het kan eigenlijk natuurlijk wel, maar dit is beter. Hij werkt natuurlijk niet meer, maar de securidad moet hij wel maandelijks betalen, dat kan hij nu van zijn ziekengeld doen. Zodra het ziekengeld stopt, laat het bedrijf uitschrijven bij de kamer van koophandel. We zijn nog aan het uitzoeken, hoeveel we dan moeten betalen aan de seguridad. Daar zijn net weer wat veranderingen in gekomen, dus dat moeten we eerst op een rijtje zetten en dan kan hij stoppen. Er zit nog weinig verbetering in continentie gebeuren, dat valt allemaal best wel tegen, dat het zo lang duurt. Het is al heel fijn, dat hij zich goed voelt, dat is belangrijk.

 

De een is zus en de ander zo.

Ik kreeg al een mail, waar blijf je met je blog?? Ik snap er niets van, zo druk als ik het heb, de laatste weken. Maar dat is geen excuus, zeg ik altijd tegen mijn zoon. Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Zo is het natuurlijk wel. Maar het is moeilijk om te bloggen, als je hoofd met andere dingen bezig is. Alles gaat verder zijn gangetje en Norbert gaat morgen naar Alicante, de keurings arts van het ziekenfonds heeft hem opgeroepen. Waarschijnlijk verklaren ze hem beter. Dan krijgen we geen ziekengeld meer. Het is niet veel, maar alle beetjes zijn lekker.

 

We zitten, nog in onze zomer Residence en hebben het nog steeds naar onze zin. Rafa en haar vriend, vinden het hier beneden ook lekkerder dan boven. Ik ben Max, aan het leren, om koek of een stukje brood, te vangen. Maar dat beest heeft zo een lange gaffel, dat het moeilijk voor hem is. Cor zegt dat hij dat echt niet kan. Nou mooi wel, af en toe vangt hij het een of ander. Dan is het lachen hoor. Het is de week van de dementie en daar doet Max aan mee, volgens mij. Als hij eens wat vangt, begrijpt hij er niets van. Je ziet hem denken van, je gooide toch wat? Dan snuffelt hij op de vloer, om het te vinden. Hij is dan vergeten dat het al op is.

 

Ik heb toch ook maar een e-reader gekocht, ging dit keer in ene goed, bij het bestellen. Dan kan ik mijn padje een beetje sparen. Die krijgt af en toe kuren. Omdat ik best veel lees op mijn padje, kan ik dat beter op de reader doen. Morgen even wat boeken uitzoeken en erop zetten, dan kan ik ben ik weer een tijdje van de straat. Nog een paar dingen regelen, en dan heb ik alles op een rijtje betref onze financiele toekomst. Het was een beetje boel puzzelen, maar ik ben er uit.

 

Norbert heeft al zijn moed bij elkaar geraapt en is in de tuin begonnen, zijn favoriete werk dus. Hij heeft er 4 dagen in gezeten en nu alleen de olijfboom nog. Kijk dit bedoel ik nou met, de een is zus en de ander zo. Als ik iets moet doen, wat ik niet leuk vind en ik ben klaar, dan heb ik zoiets van, zo, ik ben trots op me zelf en voel me er dan heerlijk bij. Nor heeft dat helemaal niet, denkt alleen, wat een rotwerk is dit toch. Gek hè terwijl je meerdere keren op een dag, naar her resultaat kijkt. Iedere keer al ik langs de tuin loop denk ik, lekker, het ziet er weer netjes uit, daar word ik dan blij van. Ik heb b.v. In het benedenhuis, (een stom iets ) de vork en lepel bak, op een plankje onder de eetbar laten maken. Dan hoef je niet zo in de kastjes te bukken om te zien wat je pakt. Nu kan ik staande gewoon uit de bak pakken wat ik nodig heb. Hoeveel keer ik daar al een blij moment van heb gehad, weet ik niet. Daar word ik gewoon blij van. Stom hè, van zoiets eenvoudigs. Ik kan dus niet begrijpen van Nor dat hij zo denkt. Maar daarom is de een zus en de ander zo. Zonde hoor, die blijde momentjes missen.

Op de parkeer plaats staat alles weer volop in de bloei, na de regen van een paar weken terug. En het een keer water geven van Norbert. Als hij de planten een keer water geeft, gaat alles bloeien, maf he. In de hoek onder de conifeer staat nog een bloeiende plant die nu niet te zien is. Nor heeft de conifeer nu gekortwiekt en de bouqanville is er weer. Ik wilde dan een foto maken, zodat die plant ook goed te zien is, maar wat heeft, Hendrik Jan de tuinman gedaan? Tot mijn grote verdriet heeft hij de blauwe plumbago ook helemaal kort gesnoeid. Die komt wel weer, pas volgend jaar. Kijk, daar maak je nou geen vrienden mee. Dus dan deze foto maar.

 

Bofkonten

Eigenlijk zijn we grote bofkonten, dat we hier mogen wonen. We zitten al dik in september en het is nog perfect weer. Beneden hebben we alleen last van de vliegen en soms ook muggen. Als we TV kijken, binnen, hebben we de beide deuren open en dan vliegt er wel eens wat naar binnen. Daar boffen we niet mee. Maar we zitten nog heerlijk beneden Het zwemwaters begint al een beetje kouder te worden, we kijken niet meer op de thermometer, want die spoort niet.
Vandaag voor de derde keer de e-reader voor Foetje besteld, ook hebben hem nu 3x betaald en niet een keer gehad. Er blijkt iedere keer iets mis te gaan. Vanmorgen kregen we 2 mails waarop stond dat we ze gecanceld hadden. Nou mooi niet natuurlijk. Toen Norbert belde, begrepen ze er ook niets van. Ze gaven ons de raad, zorg dat je het geld terug krijgt, dan weer opnieuw bestellen.de eerste keer had Norbert betaald en dat is nu terug. Ik had met mijn Paypal betaald, dus daar wacht ik nog op. Maar evengoed weer opnieuw de e-reader besteld, ik hoop dat het nu eindelijk lukt. Hij is voor Foetje die in het ziekenhuis ligt. Ze heeft de afgelopen week veel bezoek gehad en is nu heel erg moe. Dus allemaal even pas op de plaats. Haar even laten bijkomen, pijn vreet aan je, en die hebben ze nog steeds niet onder controle. Waarschijnlijk drukt er iets op een zenuw, dat gaan ze nu bestralen en hopen dat ze van die rot pijn  af komt.


We hebben een loge, de vriend van Rafa. De knakworst is voor 2 weekjes op visite. Cor en Ab maken een cultuur reis in Italië. Dus mag Max hier logeren, daar heb je geen kind aan, hij is heel erg lief, alleen als hij zijn waffel open doet het gaat je door merg en been .Rafa doet er dan ook nog een schepje boven op, dan kan je watjes in je oren doen. Ik ben er s'nachts vaak uit, moet dan plassen en kan dan niet meer slapen. Dan hoor ik al ik in de woonkamer, nou ja woonkamer? zit Nor zuchten, piepen, kreunen enz. Hij geloofd het niet, dan neem ik het een keer op, heb ik gezegd. Ik zit nu weer, na de plas, in de woonkamer en het is niet normaal. Ik me hersens pijnigen hoe neem ik dit nu op. Luister ik nog eens goed, is het die knakworst die zo te keer gaat. Honden zijn best bij de hand. Max begint al door te krijgen: draait de koffie automaat, dan komt hij naar de keuken, koek. S'nachts nog niet, als de magnetron piept, dan is mijn thee warm, dan komt Rafa direkt zijn mand uit, koek. Daarna wacht ze nog heel even, kijken of ik zelf een koekje neem, dan zeg ik, ga maar weer slapen, dan kruipt ze weer in haar mand. Maar zodra ze iets hoort ritselen, dan is ze er weer. Honden, het zijn net mensen.

De baas van de knakworst, hier vlak bij Barcelona

Een Piete pukkerig klein beetje regen.

De over buurvrouw kwam gister met de mededeling, vanaf zaterdag de cota fria voor een paar dagen. Daar zit natuurlijk niemand op te wachten, na de regen van vorige week. Bij mijn weersverwachting op de pad niets aan de hand. Maar evengoed hebben we de triangel, die de hele zomer al hangt, maar weggehaald. Aan een kant zitten franjes, van de wind, dus die kan ik mooi vandaag even maken. Ook de zonneflap voor de naya weggehaald. We zijn er dus klaar voor. Tot nog toe af en toe een beetje druilerige spatjes. Ik zit nog lekker buiten, mijn blog te tikken.

Het is de afgelopen tijd druk geweest. Norbert werkt niet meer, maar we , als ik heb het drukker dan normaal. Het uitzoeken van alles en nog wat. Ben aan het uitzoeken, voor Norbert, of hij nog ergens een pensioen heeft. Voor je bewuste afdeling hebt, ben je wel even bezig. Ook veel problemen gehad met zijn, niet werkende telefoon. Naar alles en iedereen geschreven, zelfs een mail in steenkolen Spaans, naar de grote afdeling van Orange. Maar iedereen heeft gewoon schijt aan je. Dus zit ik weer eens te folderen, ik krijg alle Nederlandse, maar ook Spaanse folders op mijn pattekind binnen. Vind ik bij de phonehouse, een iPhone 4 voor 309 euro. Dat is zeker 80 euro goedkoper dan normaal. Norbert die s'morgens een kennis van het vliegveld moest halen, vertelde dat hij wel een telefoon wilde hebben, om met haar te whatsappen. Hij werkt namelijk in Algerije met boor toestanden en zit vaak aan de wal, dus dat kan, en is ook nog gratis. Als we een prepaid kaartje in de telefoon doen van Orange, dan werkt de telefoon gewoon weer. Dus hij wilde hem wel kopen. Vanmiddag komt hij hem halen. Allemaal mooi en prachtig, maar de oude telefoon moet moet leeg en de nieuwe moet weer geladen worden. Gistermiddag is Nor boven op kantoor gaan zitten en ik heb gezegd, als je narrig gaat worden, boven blijven, 6 rondjes in de kamer lopen. Pas als je bent afgekoeld mag je weer beneden komen. Ik kan daar niet tegen, als hij loopt te bkken om niets. Het is natuurlijk reuze vervelend als er iets niet lukt, maar dan geen gebok, brand is erger, zeg ik altijd maar. En toen.......kwam hij naar beneden, lachend, het was gelukt. Heel erg knap van hem. Ik zit altijd en eeuwig te klooien met telefoon en pad, maar wat er nu moest gebeuren, daar waag ik me niet aan.

Dit is niet lekker lui lezen, zo ziet het eruit, maar dit is keihard werken, en dat met mijn leeftijd.

 

Even rust in de ploeg.

Het is hier rustig, weinig nieuws, dus ga ik even lekker genieten van het ressie zomer die we hebben. Alweer deze week, na de regen periode, 30 graden en het blijft voorlopig zo.

Ik heb een leuke site ontdekt met handige, simpele dingen. Dus plaats ik hier een paar van.

Ook zo een hekel aan al die kabeltjes die overal rond slingeren? Dan is dit een oplossing.

Pannenkoeken of pannekoeken bakken? Beslag in een knijpfles, spuit zo het beslag in de pan. Niks geen geklieder meer met je soeplepel.

Ook zo een probleem met het opvouwen van het hoes onderlaken. Zo ligt het keurig in je kast.

Die vervelende verpakking openen. Met een blik opener, fluitje van een cent.

 

Augustus 2013

Ja zo kan het hier ook zijn. Zelf hebben we het geluk, dat we boven op een berg zitten. Wel kolkt het als een rivier, met een noodgang naar beneden.

We hoorden, dat op de Spaanse TV, Denia in beeld was. Op de las Marina's, bij onze flat, waren ze op het parkeer terrein aan het kanoën. We kunnen er nu niet heen, omdat er nog veel te veel water ligt in Denia. Wij zijn al een keer in het water vast komen te zitten. Dat gokken we niet, morgen gaan we wel kijken. Jaren geleden heeft er 20 cm water in de flat gestaan. We wachten het maar rustig af.

 

 

 

Gewoon je dorst blijven lessen.

 

Hoe bedoel je lax, ik noem dit onbeleefd.

Het is niet normaal, op de mails die nu al anderhalve week de deur uit zijn, nog steeds geen antwoord. Het zijn simpele mailtjes, waar ik gewoon een antwoord op wil hebben. Ik heb er al een paar weer opgestuurd en gevraagd, heeft u dit mailtje niet gehad. Het helpt niets,ze reageren gewoon niet. Aan 2 leden van het bestuur van de v.v.e. Julianadorp, al 2x gestuurd, maar NADA. Ik had het vorig jaar, dat we er waren , al gehoord van andere leden, dat ze gewoon geen sjoege geven. Dan ben je toch een eikel om in het bestuur te gaan zitten. Aanmelden bij Ziggo voor tv en internet, geen sjoege. Afd. Koopsom polissen NADA. En ik heb nog 3 mails uitstaan, dat kan toch niet normaal zijn. Of werkt het in Nederland inmiddels zo.

Toen ik vanmorgen naar beneden reed, had het manneke bij de basura, personeel aangenomen. Ze zaten nu met ze tweetjes bij de vuilnis, basura, op een stoeltje. De een had 3 schemerlampjes, in zijn hand, die hij te koop aan bood. En wat de ander had, kon ik niet zien. Het gaat zeker zo goed, dat er nu 2 gezinnen van kunnen leven. Het is toch in en in triest.
Vanmorgen even naar Jong-Fo geweest. Op dat moment had ze geen pijn, maar ze zat ook onder de pijn stillers. Ze heeft heel veel pijn. Aan het einde van de dag, als alles goed gaat, weten ze de uitslag van de biopsie. Laten we het beste ervan hopen en anders, zegt ze, gaat ze er weer tegenaan. Norbert heeft haar zondag het wifikastje van de flat gebracht. Joop had haar laptop meegenomen, dus als ze weer kan zitten, heeft ze internet. Ze kan niet lopen en niet zitten, alleen maar liggen.
Gisteravond weer een brandje tussen Lliber en Gata. Zonde, dat is geen 5 min. bij ons vandaan. En dan rij je in een prachtig stuk natuur. Gelukkig was het vanmorgen uit en nu regent het een beetje.

Foto is van Edwin Lekkerkerk blog, wonen in Spanje.

Wat er kan gebeuren, als je heel nodig p....n moet.

Stel je zit in de auto, je bent haast thuis. En in ene moet je heel erg nodig po- eppen. Je word wat nerveus, want je denkt in haal het niet meer. Dus gas geven, op onderstaande foto's kan je zien wat er kan gebeuren. De weg voor onze deur, daar gebeurde het, is 14 meter, jawel 14 meter breed. Hoe is dit mogelijk.

Dit is de auto van onze over buurman, die keurig lands de weg geparkeerd stond.

Dit is de auto van de bestuurder, die zo nodig po- eppen moest. Hij was eerst naar boven gereden, zijn behoefte gedaan en weer terug gekomen naar de plek des onheils.Ik heb de man gezien, maar volgens mij, had hij veel meer op dan een glaasje water.

Vandaag zijn we op zoek geweest voor 2 stoeltjes, voor appartement. Ik wil alles een beetje in de kleuren, die we hebben. Dat is best moeilijk om wat te vinden, ze mogen natuurlijk niet te groot zijn. Vandaag dus niet geslaagd. Het heeft geen haast, ze kunnen nog wel even mee. Zo in ene kom je iets tegen, als je ze nodig hebt, vind je ze niet. Zo moesten we vorig jaar, op stel en sprong een bankje kopen. Eigenlijk niet wat we echt wilde hebben, maar ja we moesten.

 

Movistar / Orange en een hoop gezeur.

16 augustus, 9 uur, telefoon Norbert werkt niet meer. Van Movistar hadden we een kaartje gekregen, die we vrijdag ochtend in de iPhone moesten plaatsen. Dat werkt dus niet omdat de simlock er nog niet af is. Nu dat kaartje in onze gasten telefoon gedaan en dat werkt. Nu moet Norbert met mijn telefoon nog naar Movistar. Gaat hij zo regelen. Van Orange nog niets gehoord.

Je hebt van die dagen, dat je met zoveel dingen bezig bent. Zoveel dat je gewoon dagen aan de telefoon en achter je computer zit. Dat is bij mij nu al dagen zo.

20 augustus, betreft de telefoon van Norbert, nog geen meter opgeschoten. De Wifi, internet en mailen, dat doet de telefoon nog wel. Maar bellen, ho maar. Dit gaat echt een groot probleem worden. Van heel veel kanten gehoord, dat het unlocken van een iPhone, haast niet gaat. Als het wel lukt, dan werken er soms sommige dingen niet meer. De enige die ons in dit geval kan helpen is Orange. In princiepe, loopt het contract nog tot eind augustus. We doen nu maar even niets, we zijn met veel andere dingen bezig. Ik kan er niet goed tegen, al die dingen moeten geregeld worden. Maar meestal zijn er dan 2 partijen nodig. Als ik iets mail, wil ik snel antwoord hebben. Maar als er bij de andere partij een tijdje overheen gaat voor ze antwoorden, word ik zenuwachtig. Afhandelen, die zooi.

We zijn nog bezig met de inns, betreft het vervroegde pensioen. We willen nu eindelijk eens weten, is het ja of nee.

Volgende is de TV, de uitzendingen zijn gestopt, RTL geeft ons niks meer door. Dus we moeten het een en ander vernieuwen. Een nieuwe kop en schotel en ook een reciever. We zijn niet de enige, waarschijnlijk donderdag of anders volgende week dinsdag, hebben ze tijd om het te plaatsen.

Onze huisarts is op vakantie, dus Norbert moest, zoals iedere week, een briefje halen, voor zijn ziekengeld. Had hij vanmorgen toch een bijdehante tante, de vervangster, die vond het zo eigenlijk wel goed zo.ze begon ook te emmeren over, het ziekenhuis in Valencia. Dan had toch in Denia ook gekund.
Dan nog mijn AOW gebeuren. Ik heb de toeslag, die ik voor Norbert erbij krijg, stop gezet. Het ziekengeld komt bij zijn inkomen, dus vind ik het beter dat ze daar nu maar even mee stoppen. Je kan het beter, erbij krijgen, dan terug betalen.
Dat zijn allemaal dingen, waar ik duidelijkheid in wil hebben. We moeten nu echt het een en ander op een rijtje hebben en weten waar we aan toe zijn. Ook ben ik voor Julianadorp bezig met internet, zoals vorig jaar, was het een ellende.
Ben op dit moment ook weer bezig, met een boeking voor Den Helder en een in Denia. Begrijpen jullie nu, dat ik het zo druk heb als een klein baasje, vooral veel iPad werk. Dit is nog niet alles, ben met nog meer dingen bezig, goedkope auto zoeken voor als we voor langere tijd naar Nederland gaan. Ook ben ik de halve dag bezig met muggen dooien. Het is niet normaal, zoveel muggen, hele grote. Dit hebben we nog nooit gehad, we worden er helemaal gestoord van. Genoeg gezeur nu. Kijk maar eens, naar de foto, mijn deurmat hangt.