Niet alles geloven wat je leest.

In eens kwam ik er gisteren achter dat ik ook nog op de vakantie veiling, een bon heb gekocht, voor Norbert, dat hij een CD gaat maken. Voor woensdag middag heb ik een afspraak gemaakt. Dat is toch harstikke leuk, voor later zeg ik altjd. Een hotel is inmiddels ook gelukt, midden in de jordaan, misschien lukt het dat er kroeg in de buurt is, met lekkere Amsterdamse live muziek. Lukt dat niet dan is er de 15de december in Wormer een Amsterdamse middag, daar gaan we ook heen. Hoe bedoel je druk?
 
In de telegraaf van zaterdag stond een pagina over een vakantie in Jamaica. Stond er een foto bij, met een totaal verkeerd onderschrift. Je zou die foto zien en denken daar wil ik heen. Dan kom je heel ergens anders. Wij zijn er geweest met de kinderen op de cruise. Het was de Martha Brea. En het vlot was van bamboe. Norbert en de kids hebben de waterval van de Marha Brea nog beklommen. Een hele brede waterval, die vol lag met grote keien, het was een sport om boven te komen.

 
Morgenochtend stap ik op de trein en Nancy ook, maar dan in Zaandam. Het weer is, volgens de vooruit zichten, zeer slecht. Heel veel regen en harde wind. We zullen het wel zien, als de kerstmarkt maar open is, want daar komen we ook voor.
 

Ik gedraag me geen haar beter dan thuis.

Ik snap niet hoe het kan, maar ik gedraag me hier net zo als thuis. Het enige is dat we in de middag even naar de stad gaan of , zoals van de week even naar Schagen. Ben net als thuis smorgens bezig met, nu de echte papieren telegraaf, face boek en op vakantieveiling leuke dingen kopen. Ik heb al aardig mijn slag geslagen. Voor Body World heb ik kaarten, norbert gaat op Texel zelf vliegen. Met Nancy 2 dagen naar Maastricht, kaarten voor de Rai, waar een concert word gegeven, een ode aan Frank Sinatra met het Metropool orkest met veel zangers en zangeressen, die Frank Sinatra zingen. Een hotel bij Schiphol, voor de laatste nacht, we moeten om 5 uur al op schiphol zijn. Een 3 gangen menu voor als we in Amsterdan zijn, we willen dan naar Body World, de jordaan, Albert Cuyp. Het enige wat ik nog moet vinden een overnachting, tegen een mooi prijsje. Ik heb er al 100x naast gezeten, maar de aanhouder wint. De prijzen waarvoor ze weg gaan zijn veel goedkopen, dan Trivago en Booking.com. Ik ben nu bezig met een hotel in de P.C Hoofdstraat.
 
Ik ben ook een beetje verdrietig, vorig jaar op de 2de kerstdag, zijn de kinderen geweest en hebben we afgesproken, dit houden we erin, hadden we afgesproken, het was druk, maar vreselijk gezellig.
Wij deze keer, reuze bijdehand, hebben alle kadootjes al gekocht en ingepakt. Maar nu, loopt het op een of andere manier geheel mis. Dit vind ik heel droevig voor ons. Als ik dan droevig ben ga ik op de bank zitten en kijk naar buiten, naar de grijze lucht. Nee hoor dat vind ik geen probleem. Maar we hebben een vogelhuisje met een staaf voer en een pot pindakaas gekocht en daar kan ik zo van genieten, al die vogeltjes die zitten te pikken aan het voer.

Wat een stelletje boeven die twee, ze zijn zo lief samen.
 
 
 

Nieuwsgierig, wat een ander van de kerstman heeft gekregen.
 
 
 
 

Kerst 2014, in Julianadorp.
 

Het lijkt wel of ik vleugels heb

Ik weet niet wat er met me aan de Hans is, maar als ik eind oktober, er alleen er al dacht, dat we over 10 dagen naar Nederland zouden gaan, had ik gezegd, sorry, ik trek dit echt niet. En nu kan ik amper geloven, dat ik zeker 2 maanden zo slecht ben geweest. Ik heb zelfs voor de 2de kerstdag, de Fam. dag al mijn kadotjes al binnen. Maar laat ik niet te vroeg juigen, de beginners verslechteringen kunnen lang duren. Maar ik en ook Norbert, zijn hier onwijs blij mee. Het is echt ongelofelijk, dat ik zo opgeknapt ben.
Vanmorgen in de storm en regen naar Schoorl geweest, jammer dat toen Norbert met Rafa aan de wandel ging, kwam de regen met bakken uit de lucht, dat was dus een heel kort loopje. Maar reuze gezellig met Nel, Hans, Bart en Aad koffie gedronken en een borreltje toe. Gewoon zomaar een uurtje bij elkaar een beetje bijlullen, heel simpel maar gezellig.

Rafa had mazzel er liepen zwarte pieten rond met een zak koekjes en dat was kazie voor haar.
 
 
Morgen over een week, gaan Nancy en ik, naar Maastricht met de trein, naar de kerstmarkt. Ga ik Nancy even lekker aan de gluhwein zetten, als ze teveel op heeft maakt dat geen fluit uit, we blijven in Maastricht slapen en de volgende dag nog iets leuks doen. In de middag pakken we de trein weer terug. Heb er harstikke veel zin in. Het zal natuurlijk wel lekker zijn als we droog weer hebben. Tegen kou kan je, je kleden. Maar het maakt allemaal niks uit, gewoon 2 daagjes, moeder en dochter.
 

De volgende dag.

Het waaide vreselijk, maar binnen ook. Dus Norbert op onderzoek, hoe dat kon. Nu bleek de pui niet goed dicht te zitten en ook niet dicht te krijgen. Overal maar handdoeken tussen gedaan om de wind buiten te houden. Wij op zoek naar Wout, de klusjes man van de Residence, die is langs gekomen en de pui, weer op zijn Frans gedicht. Er was een wiel stuk, waarschijnlijk had hij er nog een liggen., maar hij zou terug komen als de storm over was. Het is nu woensdag en het stormt nog steeds. Tussen haakjes, dit is voor Ria, een paar dagen geleden is Paal 6 tot de grond toe afgebrand.
 
Na alle prive kasten te hebben leeg gehaald, missen we onze asbakken, nou en, zou je denken, voor ons heel belangrijk, niet alleen voor de as, maar ze stonden zo gezellig bij de rest, wat op tafel stond. Maar gelukkig hebben we hier A-C tion. Die hebben al jaren die asbakken. Wij er op af, met een lijstje wat er nog meer gehaald moest worden. Hebben ze daar toch die asbakken niet meer. Heel erg vervelend. Dus op zoek naar andere, Xenos, Blokker, nergens een leuke asbak. Dan maar wat boodschappen in huis halen, normaal gaat Norbert alleen even naar de supermarkt en nu was ik mee. Wat een ellende die Nederlandse supermarkten, ik kon nergens met mijn handjes afblijven. Ik heb nu besloten om niet meer mee te gaan. Norbert gaat als ik mee ga failliet. Ik zit nu s'avonds bij de TV maar te snaaien, iets wat we in Spanje nooit doen. Een bakkie koffie na het eten en dat is het.
 
Vorig jaar had de buurman van Nel en Hans een bootje, wat hij wilde verkopen en Nor was daar helemaal gek van, dus gekocht. Maar nu hebben we hem hier en kunnen we hem niet kwijt. Nergens een plekkie, waar hij leuk staat, te vinden.

Het is wel een leuk schip, maar ja, waarheen?
 

Het was me het dagje wel.

Het begon al met het probleem om, om half zes onder die vette lappen vandaan te komen. Gelukkig als er eenmaal uit ben, ik er ook direct helemaal. We reden precies om 7 uur van huis en waren om even over achten op het vliegveld. Bij het inchecken stonden er maar twee mensen voor ons, dus we dachten, lekker rustig, we hadden achteraan geboekt, dus waarschijnlijk. Hebben we dan 3 stoelen. Eerst natuurlijk buiten nog even een peuki doen en de bench in elkaar zetten. Toen heeft Norbert Rafa weggebracht en ben ik de douane door gegaan. Ik liep met een grote zware tas, een klein koffertje, waar de twee laptops in zaten. Dan moet je je laarzen uit doen, het koffertje open maken, de laptops en de iPads open gooien, ik was namelijk direct aan de beurt, dus ik stond daar in mijn uppie even te panikeren. Ik hoorde de mensen achter me denken, trut dat regel je toch van te voren en gelijk hadden ze daar in. Maar goed erdoor en de pieper ging af. Wat er toen gebeurde, heb ik nog nooit mee gemaakt. Ik moest met een mevrouw mee lopen, had ze een papiertje, strijkt daarmee over mijn beide handen, aan de boven en onderkant. Stopt dat in een machine, daar komt een uitslag? uit en dat schrijft ze in een boek, met de tijd erbij?
We werden al heel snel opgeroepen en daar stond me een rij heeeel erg lang, dus niks lekker rustig.
We zaten rondom een hele club motorrijders. Met jasjes uit Castellón. Hele normale jongens, met heel veel lawaai. Natuurlijk waren alle vakken vol en omdat er laptops in het koffertje zaten, wilde we het koffertje niet afgeven. Dus voor mijn benen en ook die grote tas voor mijn benen. Ik kon geen kant meer op. Verkreukeld kwam ik het vliegtuig uit, na een prima vlucht. Hans was vertrokken zodra hij zag dat we waren geland, wij de hond en koffer gehaald en na een paar minuten gewacht te hebben, was Hans er. Na een broodje en een lekker bakkie soep, naar Nancy om gedag te zeggen, daarna even naar Marco en om 5 uur richting Julianadorp. Daar kwamen we even na 6 uur aan. Lekker we zijn weer thuis. Nu de kasten leeg halen en uitpakken. Waar is de sleutel van de kast ? Geen idee, hij zat aan de sleutels van de auto. Naar Hans gebeld en inderdaad, ze waren in Wormer, Hans had de sleutels van het bos gehaald toen Norbert zijn dochter, de auto heeft geleend en ze niet weer aan het sleutel bos gehangen. We konden niet bij het beddengoed, voor Rafa geen brokken. Toen is die stakker weer in de auto gestapt en weer terug naar Wormer gereden. Ik was helemaal af en lag om half elf plat, morgen de rest wel. Nu eerst pitten, sinds een hele tijd een nacht doorgehaald.

Een indruk van het weer, ik dacht dat je de druppels van de regen op het raam kon zien, maar met mijn iPhone is dit niet mogelijk. Ze zitten er echt, het is hier echt herfst, met alles wat er bij hoort. Voor mij geen probleem, ik vind het knus, maar niet voor de hele vakantie hoor.
 

Even de hele handel bijwerken.

Begonnen we vorig jaar met een strak blauwe lucht, daarna kwam het met bakken uit de lucht.
Nu was het strak blauw en een heerlijke temperatuur. In een blouse was het heerlijk, tot de zon onder ging.
Het was weer reuze gezellig om iedereen weer te zien, omdat ik niet meer loop, missen we de aansluiting met iedereen een beetje. Dat is onze eigen schuld, we kunnen op woensdag aansluiten, bij het eten, na de wandeling. Dus ik moet niet zeuren. Maar jammer, en ik mis iedereen best wel. Volgend jaar ga ik me leven verbeteren en er meer moeite voor doen. Er gebeuren dingen waar ik niets van weet, dus ik loop achter. Niet dat het zo belangrijk is, maar ik wil toch graag een beetje bij blijven.

Brigit en Herman hadden hun best gedaan, met de bitterballen en de fricandellen, heerlijk. Daarna een lekkere salade, waar ik zout op gooide, maar het dekseltje paste niet. Nou, er lag meer dan dan de toegestane 6 gram op mijn bordje, ik denk zout voor een jaar. Daarna de Paella, die heel goed geslaagd was. Het is toch een goed idee, om ieder jaar even stil te staan bij Lydia, die voor ons allemaal veel betekent heeft. Deze schat stond altijd, voor alles en iedereen klaar. Triest, dat juist deze meid ons zo vroeg moest verlaten. Maar daar word niet naar gekeken, als je die ellendige kanker krijgt, dan moet je mazzel hebben om dit te overleven. Lydia had de pech, dat zij het niet overleefde. Brigit en Herman bedankt voor deze gezellige middag.

 

De dag van de waarheid.

Ik heb de wie, wa, wabber. Ik moet pas om half 6 bij de oncoloog zijn. Mijn god hoe kom ik deze dag door.
 
Ik heb 6 weken geleden wat in China besteld en het zou vorige week al hier zijn, maar mooi nog niets, balen. Ik heb een nieuwe iPad, goudkleurig, harstikke gaaf. Dus ik dacht ik bestel een telefoonhoesje voor mijn iPhone ook in het goud, 4 soorten lenzen, en een mobile batterij. Bij elkaar 23 euro, maar ik keek een week later zeiden ze het is nog niet betaald. Waarschijnlijk iets fout gegaan en betaald. Kijk ik laten op Pay Pal is er 2x besteld en betaald. Bij Pay Pal is het makkelijk, als ze je niks sturen krijg je zo je geld terug.
Hoe dit af gaat lopen weet ik niet, je kan zien waar het pakket is. Mijn pakket ik aan gekomen in Zweden, dat is nog een aardig stukje van Spanje.

 
Morgen gaan we met de hele wandel groep en alle andere vrienden, naar Brigit en Herman, voor een hapje en een drankje. Dan herdenken we met ze alle, Lydia, die we natuurlijk nooit zullen vergeten. Ieder jaar staan we met ze alle er even bij stil, wat ons ontnomen is. Een prachtig mens, wat ons veel te vroeg ontnomen is.
 

Wat een rot humeur.

Nu dus een dubbel rot humeur. Ik had gister een behoorlijk verhaal geschreven, waarbij alleen nog een foto moest. Het was een foto die perfect weer gaf, de pijn in de voeten, die ik moeilijk kan uitleggen. Op deze foto stond het perfect. Iemand die deze pijn niet heeft kan zich niet voorstellen, wat ik voel. Dus op zoek naar de foto, de blog in de wacht gezet wat ik wel meer doe. Maar ik kan hem niet meer vinden. Vanmorgen dacht ik, zet er wel een andere foto bij. Nu is mijn geschreven blog weg. Dus weer opnieuw beginnen.
 
Het ging ook over mijn rot humeur, iets waar ik nooit last van had. Gister de hele dag zoooo humeurig, niks vind ik meer leuk. Ik denk dat het komt omdat ik weer naar het ziekenhuis moet, voor een scan. Ik had daar zo geen zin in en eigenlijk ben ik het hele ziekenhuis gebeuren een beetje zat. Natuurlijk is dat allemaal onzin, er zijn mensen die al jaren, naar het ziekenhuis moeten voor een ernstige aandoening. Maar ik baal, ik wil niet meer. Misschien komt het omdat het nu wel een beetje een serieus gedoe aan het worden is. Met mijn lever is er iets gewoon niet goed. Dinsdag in de namiddag hoor ik van de oncoloog wat er loos is. Dat betekent, wel of niet donderdag naar Nederland.
 
Voor de rest ben ik nog steeds met de B12 injecties bezig. Alles is nu perfect. De B12 is goed en ook wat het belangrijkste onderzoek is of de actieve B12 in mijn lichaam word opgenomen en dat is zo. Nu wil ik stoppen met de injecties, maar de groep van: B12 de vergeten ziekte, zegt nooit stoppen. Als ik een tijdje zou stoppen, komen alle klachten heviger terug. En als ik dan weer ga beginnen, krijg ik weer de problemen van de beginners verergering. Nou daar dank ik voor, het zijn 2 slechte maanden geweest, die ik zeker niet wil overdoen. Je lichaam is dan bezig je slechte cellen af te voeren. Ik weet ook niet of dit allemaal onzin is of niet. Maar de onderzoek groep van de B12 heeft een voorlichtings avond gehad om de artsen op het gebied van B12 verder voor te lichten. De groep heeft nu in een Rotterdams ziekenhuis een eigen afdeling.
Ik moet zeggen dat ik me al een week heel goed voel. Het belangrijkste is mijn neuropathie, kijk, wat afgestorven is, krijg je niet meer aan de gang, zo simpel is het. Maar je kan wel de pijn verzachten. Van de 24/7 pijn, die is er nog wel, maar alleen de zolen van mijn voeten. En deze pijn daar kan ik heel goed mee leven. Het zal nooit beter worden maar zo is het goed. De vermoeidheid is er nog wel, maar dat moet langzaam beter worden, die 2 slechte maanden, hebben er behoorlijk ingehakt. Zo, nu een foto, doe ik direct, anders gaat het weer fout.