Wat een rot humeur.

Nu dus een dubbel rot humeur. Ik had gister een behoorlijk verhaal geschreven, waarbij alleen nog een foto moest. Het was een foto die perfect weer gaf, de pijn in de voeten, die ik moeilijk kan uitleggen. Op deze foto stond het perfect. Iemand die deze pijn niet heeft kan zich niet voorstellen, wat ik voel. Dus op zoek naar de foto, de blog in de wacht gezet wat ik wel meer doe. Maar ik kan hem niet meer vinden. Vanmorgen dacht ik, zet er wel een andere foto bij. Nu is mijn geschreven blog weg. Dus weer opnieuw beginnen.
 
Het ging ook over mijn rot humeur, iets waar ik nooit last van had. Gister de hele dag zoooo humeurig, niks vind ik meer leuk. Ik denk dat het komt omdat ik weer naar het ziekenhuis moet, voor een scan. Ik had daar zo geen zin in en eigenlijk ben ik het hele ziekenhuis gebeuren een beetje zat. Natuurlijk is dat allemaal onzin, er zijn mensen die al jaren, naar het ziekenhuis moeten voor een ernstige aandoening. Maar ik baal, ik wil niet meer. Misschien komt het omdat het nu wel een beetje een serieus gedoe aan het worden is. Met mijn lever is er iets gewoon niet goed. Dinsdag in de namiddag hoor ik van de oncoloog wat er loos is. Dat betekent, wel of niet donderdag naar Nederland.
 
Voor de rest ben ik nog steeds met de B12 injecties bezig. Alles is nu perfect. De B12 is goed en ook wat het belangrijkste onderzoek is of de actieve B12 in mijn lichaam word opgenomen en dat is zo. Nu wil ik stoppen met de injecties, maar de groep van: B12 de vergeten ziekte, zegt nooit stoppen. Als ik een tijdje zou stoppen, komen alle klachten heviger terug. En als ik dan weer ga beginnen, krijg ik weer de problemen van de beginners verergering. Nou daar dank ik voor, het zijn 2 slechte maanden geweest, die ik zeker niet wil overdoen. Je lichaam is dan bezig je slechte cellen af te voeren. Ik weet ook niet of dit allemaal onzin is of niet. Maar de onderzoek groep van de B12 heeft een voorlichtings avond gehad om de artsen op het gebied van B12 verder voor te lichten. De groep heeft nu in een Rotterdams ziekenhuis een eigen afdeling.
Ik moet zeggen dat ik me al een week heel goed voel. Het belangrijkste is mijn neuropathie, kijk, wat afgestorven is, krijg je niet meer aan de gang, zo simpel is het. Maar je kan wel de pijn verzachten. Van de 24/7 pijn, die is er nog wel, maar alleen de zolen van mijn voeten. En deze pijn daar kan ik heel goed mee leven. Het zal nooit beter worden maar zo is het goed. De vermoeidheid is er nog wel, maar dat moet langzaam beter worden, die 2 slechte maanden, hebben er behoorlijk ingehakt. Zo, nu een foto, doe ik direct, anders gaat het weer fout.