We zijn weer thuis.

Regen en storm vliegen om onze oren en het is ook koud.maar toch weer fijn om hier weer te zijn. Al liep het een en ander niet zoals ik het had bedacht. Aline heeft ons naar Valencia gebracht, het liep allemaal goed. Voor Norbert zijn dochter hadden we een bepaalde parfum meegenomen. Eenmaal thuis, niet te vinden het tasje, waarschijnlijk dat we bezig waren met de koffers, hond en het slopen van de bench van het karretje gejat. Nel en Hans hebben ons uit Rotterdam gehaald, een kopje koffie gedronken en om 7 uur waren we met de Milka bij Marco en Annet, daar gezellig gegeten en daar blijven slapen. De kids wilde zo graag dat we een keertje bij hun kwamen logeren. Dat kwam dus deze keer goed uit, was harstikke leuk. De volgende ochtend naar Nancy om een bakkie te drinken. Die werkte gelukkig nieten daar een beetje bij gekletst. Daarna had Nel de lunch klaar en we hebben lekker zitten teuten met ze viertjes. Ik had via internet het een en ander gekocht en bij Nel laten bezorgen. Onder andere een topdek. Dat was op 2 juli bij hun bezorgd. Ik had nog naar Julianadorp gebeld om te vragen hoe breed de bedden waren. 80 cm. Zeiden ze, dus wij een topdek besteld van 160. Komen we hier, waren de bedden 90 cm, dus balen. Ik groupdeal gebeld, hele verhaal uitgelegd en geen probleem. Je kan naar de winkel gaan en het terug brengen en je geld terug krijgen. Eerst wilde we het nog houden, dat gaat nooit lukken had Nor gezegd, om het nu nog terug te brengen. Dus vandaag terug en zonder problemen een ander, dikker en natuurlijk duurdere topdek gekocht. Gelukkig was het bij Jysk, dus vlakbij. Zijn we gister aan het uitpakken, missen we een stapel kleding van Norbert. Omdat we nog beneden woonden heb ik boven in de kamer alles klaar gelegd, je kent het wel, dit overhemd bij deze trui, 3 stelletjes. Ook zijn lekkere huispak.
Maar toen we 2 dagen boven woonden, had Norbert een stapel in de kast gelegd. Op het laatste moment dacht hij aan het stapeltje in de kast. Maar heeft een verkeerd stapeltje gepakt. Het ging allemaal lekker, eerst de dure parfum weg, toen hadden we de oplader van de telefoon bij Marco laten liggen, die we weer op moesten halen. Toen de pech met het topdek. In huis was alles netjes, maar alle gezellige dingen in de vitrine kast gepropt. Dus her inrichten. We hebben aan kleding en beddengoed, nespresso machine, frituur pan en ook pillen, make up föhn alles in een grote kast met slot. Voor we dat kwijt waren, waren de kasten al haast vol. We zijn nu zo goed als klaar, de plantjes hebben het overleefd, althans de meeste. Toen hadden we vanmiddag ineens geen tv en radio meer. We zijn nu de klos, dachten we, omdat, dat we al 3 jaar geen rekening van ziggo krijgen. Maar gelukkig na een half uur weer alles. Alleen het internet is nog steeds een drama. Morgen vergadering ik heb over diversen dingen al een brief naar het bestuur gestuurd, onder andere over het internet, dus dan horen we het wel.

Zoals je ziet zitten we nu lekker onderuit en bij A.C.Tion voor Nor een huispak gescoord.

 

Zal ik het nog maar een keer proberen

Ha een foto gelukt, dit is ons nieuwe zezinslid Milka. Een soort rugzak, waarmee we ons inNederland kunnen verplaatsen. Inplaats van 2x een auto huren, hebben we nu Milka tocht. Ze heeft de kleur van de Milka koe.

Nu de foto van e kinderen van mijn dochter Nancy, Stefan en Ruud.

Hè, hè, gelukt. Stefan en Ruud wonen eigeijk op een boerderij, die niet ech meer in bedrijf is. De schoonvader van Nancy is inmiddels hobby boergeworden. Maar voor de jongens een Eldorado, veel grond, waar ze hutten in bomen bouwen, compleet met vloer bedekking. De jongens zijn, als ze niet naar school zijn, de hele dag buiten aan het rommelen. Vooral in maart is het leuk, meestal zijn we er dan en n hebben ze lammetje.

Een beetje boel onduidelijke foto van de 2 stief kleinkinderen. Jasper en Thomas, zijn de zoons van de man, van Karin, de oudste dochter van Norbet. Links op de voorgrond, mijn broer Chiel de wereldreiziger, daar tegenover zijn vrouw Mirjam en daarnaast dus d 2 jongens van Frank

 

We gaan weer snel richting kinderen en kleinkinderen.

Wat gaat de tijd toch snel een jaar is niks, zou dat komen, dat je aan het oud worden bent. 30 jaar geleden had je niet gedacht dat je nu 2014, 8 kleinkinderen zou hebben. En nog 2 kunst kleinkinderen er bij. Dat is juist zo gezellig met de Fam. dag die we ieder jaar hebben, dat de kinderen van Norbert en die van mij, zo goed met elkaar omgaan. Toen ik 65 werd en we met ze alle op cruise gingen, hadden wij het gevoel, dat de kids op cruise gingen en wij mee mochten.

Dit zijn Wess en Revi van Norbert zijn oudste dochter Karin. Ik hoef er niet bij te vermelden, wat voor een kleine donder de oudste is. Hij straalt rottigheid uit. Ik hou daar wel van.

Dit zijn de 2 meiden van de jongste dochter Marjolein van Norbert, Dewi en Amber. Lekker uitwaaien aan het strand.

Dit spul stamt af van mij. De zoon Leon en de dochter Sanne van mijn zoon Marco. Toen ze hier van de zomer waren wilde ze dat we een keer bij hun kwamen logeren in Nederland. Dat gaat nu gebeuren, de eerste nacht, blijven we in Wormer. De volgende ochtend drinken we koffie bij Nancy en lunchen we bij Nel en Hans. En daarna stomen we met Milka, onze nieuwe auto, richting Julianadorp.

 

Ik ben nog niet klaar met dit bericht maar toen ik een foto van de kids van Nancy liep
Mijn iPad weer vast, dus dit ga ik morgen weer mee verder.

Is dit een kater, of nadorst

Alle twee niet. Het is zo warm, zodra ik klaar ben, ga ik vanaf 3 uur lekker in het zonnetje liggen. Het was gister 30 graden, vandaag wat koeler. Vanaf eind augustus staat er geen zuchtje wind meer beneden. We zitten nog lekker s'avonds buiten te eten. Omdat er geen wind staat, zijn er wel vliegen. Vroeger had ik overal doorzichtige zakjes met water hangen, en het was veel beter. Norbert geloofd nooit in de gein, dat komt omdat er vandaag geen vliegen zijn zegt hij dan. Nu was het vanmiddag weer zo vliegerig, dus, in de flessen waar ik de planten water geef, ik mezelf tussen de flessen geïnstalleerd. Echt, helemaal weg waren ze niet, maar veel minder, af en toe eens een.

Daar lig ik dan, met een echt boek in mijn handen. Nu ik aan de e-reader gewent ben, vind ik de reader toch fijner.

Vandaag bezig geweest met gas en licht voor Julianadorp.Norbert wilde niet overstappen, daar komen alleen maar problemen van zegt hij. Dus eerst uitvogelen mijn Nuon? Norbert regelt de betaling e.d. En hij wist zijn inlog niet meer. Nu heb ik alles op nieuw aangevraagd en een contract voor vaste klanten, is goedkoper en je krijgt ieder jaar 5% meer korting! tot 25%. En met het gebruik van gas en licht 220 per jaar minder, dat we nu betalen. Ik heb mijn goede daad weer verricht deze dag.

 

Over Gister

De auto die ik in de puin heb gereden was niet het echte verhaal van het vorige blog.

Het begon na de koffie. Ik zat in een album van mij foto's te bladeren, waarin foto's stonden die ik lang niet had gezien. Harstikke leuke foto's, tot ik bij een serie foto's kwam waarvan ik hotel de botel werd. Het waren de foto's van Lydia haar laatste uren. Ze mocht van het ziekenhuis een uurtje naar huis, om afscheid van alle vrienden te nemen. Wij hadden de dag ervoor in het ziekenhuis al afscheid genomen, dus, we hadden zoiets van, nee, het was gister al droevig en nu nog een keer. Maar iedereen ging dus toch maar gegaan. Lydia was een meid die altijd mensen om haar heen wilde hebben. Dus toch maar gegaan. Iedereen was er en aan de wijn incl. Lydia. Ze lag daar prins heerlijk op het terras op de brancard, tussen alle vrienden, wijn en de hapjes. Vrolijk lachend, geen traan, ja alleen bij ons allemaal. We moesten van haar allemaal lippenstift opdoen ook de mannen en een kus in een boek kussen met je naam er onderzetten.We hadden ook een mooie brief gemaakt en voor gelezen. Ik heb het er weer moeilijk mee, nu ik dit schrijf. Na een uurtje kwamen de broeders haar weer halen en ze ging de ziekenwagen in. Lydia vrolijk wuiven naar ons en om de ziekenwagen 30 jankende vrienden. Afschuwelijk voor ons allemaal. Toen nog een borrel en naar huis.de volgende ochtend is ze naar Nederland gevlogen en daar die nacht overleden.
Nu jaren later was dit zo een mooi afscheid, dat klinkt heel stom, maar dit was het mooiste afscheid wat ik ooit hè mee gemaakt. Ieder jaar de 11de van de 11de herdenken we haar in de tuin bij haar lievelings boom. Eigenlijk zou ik de foto's nog eens goed willen bekijken, maar ik durf het niet meer. Ik zag ze en heb direct de bladzijde omgeslagen. Ik heb direct een dubbele sterke zwarte koffie gezet en een peuk om weer een beetje bij te komen.

Ik had nog wat dingen te doen in de stad, dus ik moest er nog uit ik had een spijkerbroek gekocht en een dag erna nog een bruine alle twee liftende kont broeken. Nu paste de bruine broek niet dus terug, bon al weggegooid, maar wel het afschrift van de bank. Met geen mogelijkheid te ruilen. Kon ik er nog wel bij hebben vandaag. Toen met een dubbele de pest in naar huis, waar ik de muur van onze parkeer plaats ramde. Plaats zat Norbert was niet thuis, hoe kan je zo dom zijn. Vanmiddag naar de garage geweest, grapje van rond de 1000 euro, haalt hij ook de andere deuken er uit. Dat laten we maarden, zo kan ik niet blijven rijden. Tussen 2 haakjes de volgende dag vond ik de bon van mijn broek, gewoon in mijn knip.
Ik hoop dat ik dit lange verhaal kan plaatsten, gisteren lukte het niet, het erste was, dat alles weg was ook.

 

Geen echt leuke dag.

 

Er zijn er twee jarig, hiep, hiep hoera.

Vanmiddag na de wandeling, hebben we een dubbele verjaardag. Frans en Peter zijn jarig. Na de wandeling, gaan we om 14.00 naar Parcent weer bij een coöperatieve eten. Aan het weer zal het niet liggen, want het is nog steeds zomer hier. Ook al zeggen ze op de TV anders.. In Málaga is het al een tijdje mis. Maar hier hebben we alleen s'nachts een behoorlijke bui, af en toe. Maar overdag, prachtig weer.

 

Joop was niet jarig, maar deed alsof.

Het was perfect eten in Parcent. Norbert was een beetje laat, dus ik loop naar binnen waar veel lawaai is. Dar was onze tafel, kon niet missen. Ik loop nar die grote tafel toe en zie in eerste instantie even geen bekende. Dat kan, ik ken niet iedereen zijn kennissen. Ik zeg nog, zitten jullie al aan het voorgerecht, zijn we zo laat? Iedereen zit me te bekijken, wat is dit voor een maf wijf. Kijk ik naar buiten en aar zit onze groep. Achteraf moest iedereen wel lachen.

 

Ik trap ook overal in.

Lees ik iets, geloof er niet in, maar toch, je weet jet nooit. Een aan tal jaren geleden liep ik met Nel op de markt in Wormerveer en daar stonden man, met broekjes, waarin je geen buik meer had. Je hoor, we geloven niet in die onzin, nog een rondje markt gedaan, nagedacht en vonden het toch wel interessant dus alle twee voor de bijl een superslip gekocht. Een grote misser dus. Inmiddels zijn er zoveel andere, betere? bij gekomen en ik henb er al 4 x een gekocht. Nou heb ik niet echt een dikke buik, maar een platte buik is niet weg. Een jaar of 7 geleden was ik behoorlijk aangekomen, dit is echt waar 7 kilo. We gingentoen op cruisen mijn cruise jurken kom ik gewoon niet meer aan. De kerst daar voorhadden heel toevallig Lydia, Ria en ik dezelfde zwarte broekrokken gekocht. Van hele dunne stof de broek en hele dunne flappe er over. Echt heel mooi. Toen ik voor de cruise ging passen kon ik hem echt niet meer aan. Toen naar Lydia die een maar groter had, kon ik ook niet in. Dan Ria maar, die had hem noveen maatje groter. Ik weer een speciale sli gekocht, dat een echt wonderlijk zou zijn. Zo groot, van onder de borsten tot net boven de knie. Zelfs je kont, die ik niet heb werd gelift. Dat zag er zo sexy uit, dat Nor zei, moet ik daar mee op stap? Het zag er niet uit, en helpen deed het ook niet. Maar goed, ik had in alle geval 1 mooie cruise jurk, de rest kon ik allemaal thuis latep>

Bij deze de foto van de cruise met mijn broer en schoonzus en onze kinderen met aanhang. Hier heb ik de zwarte broekrok aan. Niet de mijne, maar van Ria.

Toen werd ik een beetje ziek, niet de kanker, maar wel aan mijn darmen. Toen hebben ze 50 cm darm weggehaald. 2 weken zo ziek, kon er niets inhouden. Foto's genomen, niets te zien, maar toch het mes er maar ingezet. Die meiden op de röntgen afdelingen, hadden me zien binnen komen en toen ik wegging moest ik nog een keer door de molen! die wisten niet wat ze zagen! wat is er met jou gebeurd? Ze schrokken hun dood in 2 weken 13 kg. afgevallen. Ik had een darmperforatie gehad, vandaar dati zo ziek ben geweest. Toch heb ik geluk gehad, dat het een klein gaatje was. 2 weken me gelopen, wel doodziek maar niet direct naar dokter,zoals altijd. Als ik naar de dokter ga, kom ik 8 van de 10x direct in het ziekenhuishemd terecht.

Vervolgens kreeg ik van Rutger een advertentie doorgemaild, het best beoordeelde artikel voor rimpels. Rutger weet dat ik daar problemen mee heb, allemaal krakele in mijn smoeltje. Maar 45 euro eenpotje. Dus een voor de dag en een voor de nacht. Zuinig als ikben, dat doe ik niet. Nor zegt doe het nou, probeer het. Dus daar ben ik weer ingestonken. Marja een vriendin was hier, dus iedere dag foto van heel dicht bij gemaakt. Gelukkig zijn die foto op een of andere manier weg.het zag er niet uit. Mien was er weer ingetrapt.

Omdat ik zo een platte kont heb, had ik gelezen dat er spijker broeken zijn die je kont liften. Bingo, die wil ik. Ho Miep, je weet toch dat het allemaal nep is? Toevallig had ik een spijkerbroek nog en het mannetje op de zondag markt was er al 2 weken niet. Dus het antwoord weten jullie al. Gekocht en thuis gepast, Nor zag geen verschil. Maar hij zat wel lekker en omdat we nog in het benedenhuis zitten, had ik geen zin om naar boven om in de grote spiegel te kijken. Kaartjes eraf geknipt, een leuke blouse erop, en ik loop in een spijkerbroek met kont. Ik ga er gewoon in geloven, dat het werkt, dus ze is er weer ingetrapt.

Het is hier helemaal echt fout. Nu zie ik door de bomen het bos niet meer, de foto van mijn zwarte broekrok krijg ik niet op mijn blog, de enige oplossing is dat ik nu toch echt hulp moet gaan zoeken. Ik hoop dat ik dit blog nog wel geplaatst krijg, anders missen jullie mijn sexy slipje.Dat sexy slipje stond er op 2 bij 2, was niet groot genoeg om hem super sexy te laten zien. Nu het gaat gebeuren, ik ga dit blog plaatsen. Ik ben iedere heer een halve dag bezig om te plaatsen. Ik rommel dan aan wat knopjes en dan is het, doet hij het wel of doet hij het Niet.

Maar weer een foto van het appartement dt we in Denia verhuren 50 meter van het mooie zandstrand.

 

Feestelijke lunch

In Spanje hebben alle dorpen wel een coöperatieve, dat is een gebouw waar de oude boertjes vaak een borrel komen drinkenen en waar je vaak tussen de middag een lunch kan gebruiken. Met de wandellpoeg gaan we daar heel vaak eten.en het is daar altijd prima eten. Anya en Martin waren jarig geweest en ze vierden in hun eigen dorp daar hun verjaardag. Het was prachtig weer en buiten op het terras, in de schaduw zaten we daar heerlijk.de hele groep was compleet, alleen Rob en Hanny waren nog niet in het land. Het was een beetje mis gegaan met het hoofdgerecht, Martin had gevraagd, wat zijn de hoofdgerechten? Paella, kip, lamsvlees en vis. Oké dus Martin bestelde 35 x een lunch. Ze kwamen het voorgerecht opnemen, dat was goed, maar vroegen niet naar het hoofdgerecht. Dat doen ze dan zo wel dachten we. Maar ineens stroomden de hoofdgerechten het terras op. Tja, en toen, alles kwam door elkaar, de kip,de paella en de codero en de vis bij iedereen zetten ze een bord neer. Niet zeuren eten. Voor het gemak hadden ze overal maar 10 gerechten van gemaakt en dan nog 5 vis.

We zaten allemaal wel een beetje raar te kijken, maar het smaakte allemaal goed. Toetje en ee bakkie koffie, allemaal gezellig en leuk. We hadden de hele zomer weinig vrienden gezien, iedereen had wel wat,visite, gingen zelf op vakantie, dus genoeg om met iedereen bij te praten.

Ze hadden eerst allemaal gelopen en het was warm en dorstig weer, maar dat is daar natuurlijk op te lossen. Vroeger dronk iedereen wijn, maar als het warm is, bestellen ze eerst altijd kannen bier, die in no time zonder schuim waren.

https://lh4.googleusercontent.com/-vVJx3-ZeOb8/VDYPRoVfUzI/AAAAAAAAC94/BIHLkGFZT0E/s2048/Photo%25252020141009062405.jpg

Zo daar zitten we dan weer gezellig samen, kortom, het was een geslaagd feest. Martin en Anya bedankt.

 

Norbert weer thuis met barstende hoofdpijn.

Toen ik ruim een maand geleden schreef dat we gestalkt werden, dachten we de rest zien we 6 oktober wel. Het is niet te geloven, zover als deze vrouw heen is. Ze heeft ons denk ik 5 dagen zo veel gebeeld dat we er gek van werden. Toen het probleem van de hondenbench er nog bij. Het werd zo erg, dat ik zei, stort maar geld op de rekening, ik koop er wel een voor je. Ik de bench besteld, maar wat een pech uit verkocht. Ik had hem al betaald. Dus op zoek naar een witte bench voor het zelfde geld. Ik had haar een foto gestuurd, dus als ik geen witte had, was ze weer hotel de botel. We hebben de bench gebracht, voor we weg waren, alles moeten uitleggen en nog een keer en nog een keer. En iedere keer, was het, ja maar als. Nu ga je denken, die spoort voor geen meter. Nou vergeet het maar, ze is harstikke bij de hand. Regelt haar email, de medicijnen koffer die je aan moet geven, ik wil aan het gangpad zitten enz. Maar haar grootste zorg is haar onzekerheid, over alles wat je kan bedenken ziet ze beren. Dus vanochtend was Norbert de gelukkige en mocht haar met koffers en de hond naar Valencia brengen. Een ander had dit allang opgegeven, maar het zal je moeder of vrouw maar zijn, dan ben je toch zielsgelukkig als er mensen om je bekommeren. Ze wilde halverwege terug, om te kijken  of de stekker van de waterkoker eruit was en de stekker van de koelkast, kijk om dit soort dingen denk ze allemaal. Dat hoeft allemaal niet zegt Nor. Ze heeft de hele weg alle problemen die ze tegen zou kunnen komen. God zij dank was er aspirine aan boord en daar is door Nor dankbaar gebruikt van gemaakt. Het is een trieste vrouw, een paar geleden is haar man verdronken is zijn eigen zwembad, daardoor is ze misschien zo geworden, ik weet niet, maar het is verschrikkelijk. Wat moet je met zo een moeder, ze gaat nu kijken of ze wat in Nederland kan gaan wonen. Waar moet deze vrouw heen? Nor heeft in de rij gestaan om inchecken, eindelijk aan de beurt, zij maar zeuren over haar hond en over haar koffer met medicijnen. Toen werd Nor slim en heeft voor begeleiding gezorgd op Valencia en op Rotterdam. Nor haar op een stoel neer gezet en nu zitten blijven tot ik terug ben. Ik breng de hond weg en kom zo terug. Gelukkig zat ze er nog, maar ze wilde maar door de douane, niks, zitten blijven tot er hulp is. Gelukkig duurde het niet zo heel lang en toen wilde ze nog dat Nor meeging. Toen de klus geklaard was, eerst een aspirine en een peuk. Rustig aan naar huis gereden en is nu totaal af.

Om weer rustig te worden heb ik hem deze kleurplaat maar gegeven.