De auto die ik in de puin heb gereden was niet het echte verhaal van het vorige blog.
Het begon na de koffie. Ik zat in een album van mij foto's te bladeren, waarin foto's stonden die ik lang niet had gezien. Harstikke leuke foto's, tot ik bij een serie foto's kwam waarvan ik hotel de botel werd. Het waren de foto's van Lydia haar laatste uren. Ze mocht van het ziekenhuis een uurtje naar huis, om afscheid van alle vrienden te nemen. Wij hadden de dag ervoor in het ziekenhuis al afscheid genomen, dus, we hadden zoiets van, nee, het was gister al droevig en nu nog een keer. Maar iedereen ging dus toch maar gegaan. Lydia was een meid die altijd mensen om haar heen wilde hebben. Dus toch maar gegaan. Iedereen was er en aan de wijn incl. Lydia. Ze lag daar prins heerlijk op het terras op de brancard, tussen alle vrienden, wijn en de hapjes. Vrolijk lachend, geen traan, ja alleen bij ons allemaal. We moesten van haar allemaal lippenstift opdoen ook de mannen en een kus in een boek kussen met je naam er onderzetten.We hadden ook een mooie brief gemaakt en voor gelezen. Ik heb het er weer moeilijk mee, nu ik dit schrijf. Na een uurtje kwamen de broeders haar weer halen en ze ging de ziekenwagen in. Lydia vrolijk wuiven naar ons en om de ziekenwagen 30 jankende vrienden. Afschuwelijk voor ons allemaal. Toen nog een borrel en naar huis.de volgende ochtend is ze naar Nederland gevlogen en daar die nacht overleden.
Nu jaren later was dit zo een mooi afscheid, dat klinkt heel stom, maar dit was het mooiste afscheid wat ik ooit hè mee gemaakt. Ieder jaar de 11de van de 11de herdenken we haar in de tuin bij haar lievelings boom. Eigenlijk zou ik de foto's nog eens goed willen bekijken, maar ik durf het niet meer. Ik zag ze en heb direct de bladzijde omgeslagen. Ik heb direct een dubbele sterke zwarte koffie gezet en een peuk om weer een beetje bij te komen.
Ik had nog wat dingen te doen in de stad, dus ik moest er nog uit ik had een spijkerbroek gekocht en een dag erna nog een bruine alle twee liftende kont broeken. Nu paste de bruine broek niet dus terug, bon al weggegooid, maar wel het afschrift van de bank. Met geen mogelijkheid te ruilen. Kon ik er nog wel bij hebben vandaag. Toen met een dubbele de pest in naar huis, waar ik de muur van onze parkeer plaats ramde. Plaats zat Norbert was niet thuis, hoe kan je zo dom zijn. Vanmiddag naar de garage geweest, grapje van rond de 1000 euro, haalt hij ook de andere deuken er uit. Dat laten we maarden, zo kan ik niet blijven rijden. Tussen 2 haakjes de volgende dag vond ik de bon van mijn broek, gewoon in mijn knip.
Ik hoop dat ik dit lange verhaal kan plaatsten, gisteren lukte het niet, het erste was, dat alles weg was ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten