Norbert weer thuis met barstende hoofdpijn.

Toen ik ruim een maand geleden schreef dat we gestalkt werden, dachten we de rest zien we 6 oktober wel. Het is niet te geloven, zover als deze vrouw heen is. Ze heeft ons denk ik 5 dagen zo veel gebeeld dat we er gek van werden. Toen het probleem van de hondenbench er nog bij. Het werd zo erg, dat ik zei, stort maar geld op de rekening, ik koop er wel een voor je. Ik de bench besteld, maar wat een pech uit verkocht. Ik had hem al betaald. Dus op zoek naar een witte bench voor het zelfde geld. Ik had haar een foto gestuurd, dus als ik geen witte had, was ze weer hotel de botel. We hebben de bench gebracht, voor we weg waren, alles moeten uitleggen en nog een keer en nog een keer. En iedere keer, was het, ja maar als. Nu ga je denken, die spoort voor geen meter. Nou vergeet het maar, ze is harstikke bij de hand. Regelt haar email, de medicijnen koffer die je aan moet geven, ik wil aan het gangpad zitten enz. Maar haar grootste zorg is haar onzekerheid, over alles wat je kan bedenken ziet ze beren. Dus vanochtend was Norbert de gelukkige en mocht haar met koffers en de hond naar Valencia brengen. Een ander had dit allang opgegeven, maar het zal je moeder of vrouw maar zijn, dan ben je toch zielsgelukkig als er mensen om je bekommeren. Ze wilde halverwege terug, om te kijken  of de stekker van de waterkoker eruit was en de stekker van de koelkast, kijk om dit soort dingen denk ze allemaal. Dat hoeft allemaal niet zegt Nor. Ze heeft de hele weg alle problemen die ze tegen zou kunnen komen. God zij dank was er aspirine aan boord en daar is door Nor dankbaar gebruikt van gemaakt. Het is een trieste vrouw, een paar geleden is haar man verdronken is zijn eigen zwembad, daardoor is ze misschien zo geworden, ik weet niet, maar het is verschrikkelijk. Wat moet je met zo een moeder, ze gaat nu kijken of ze wat in Nederland kan gaan wonen. Waar moet deze vrouw heen? Nor heeft in de rij gestaan om inchecken, eindelijk aan de beurt, zij maar zeuren over haar hond en over haar koffer met medicijnen. Toen werd Nor slim en heeft voor begeleiding gezorgd op Valencia en op Rotterdam. Nor haar op een stoel neer gezet en nu zitten blijven tot ik terug ben. Ik breng de hond weg en kom zo terug. Gelukkig zat ze er nog, maar ze wilde maar door de douane, niks, zitten blijven tot er hulp is. Gelukkig duurde het niet zo heel lang en toen wilde ze nog dat Nor meeging. Toen de klus geklaard was, eerst een aspirine en een peuk. Rustig aan naar huis gereden en is nu totaal af.

Om weer rustig te worden heb ik hem deze kleurplaat maar gegeven.