Een dag met een gaatje.

Het begon goed vandaag, prachtig weer, de hond liet me uitslapen tot half 10 . Eten, kopje koffie en op naar het winkelcentrum. Ik schreeuw al dagen, morgen ga ik. Maar vandaag moet het er maar van komen. Ik zit dan lekker onder de Naya met een boek en dan denk ik, morgen. Dus vandaag ga ik me nagels laten doen. Ook voor Norbert wat overhemden of shirtjes kopen. Daarna mijn nagels opknappen. Het is echt nodig het is zeker 6 weken geleden.
Eerst maar voor Norbert aan de bak.  Na lang zoeken had ik er wel 6, maar de maten moeten xxxl zijn.truc gelukt, ja dat dacht ik, nou mooi niet, allemaal te klein. Sanne, die kleine van Marco zou zeggen, opa er zitten wel 10 geitjes in jou buik. Ik ga ze pletten. Met mijn nagels ging het ook niet goed, eind van het liedje was, zo slecht ze moeten over. Weer een uur zitten, geen trek in. Ik kom morgen wel terug. Ook had ik nu een andere kleur, ook geen succes. Dus morgen ben ik weer even onder de pannen. Nageltjes doen, in de oude kleur? vond ik wel mooi. En de kleding ruilen.


Mislukte nageltjes en miskopen

 We zien wel, eerst morgenochtend om 8 uur, hè, 8 uur bloed prikken, dan thuis eten en een bakkie doen en dan gaan we weer de uitverkoop in.

Kermissen in de kop van Noord- Holland

De kermissen in het voorjaar

waren ieder jaar weer een feest. Wij waren toen 16 / 17 jaar. Dan gingen we met onze buurjongens die al 18 waren en een rijbewijs hadden, iedere zondag een stuk rijden in een oude vauxel of wat het ook was. Met gaten in de bodem,op zoek naar een kermis in de noord. Een krant bier achter in de kofferbak, ik schaam me nu ik dit schrijf. We waren gewoon vrienden en nog, als we een van hen tegenkomen. Volgens mij had niemand een relatie met iemand. Het was gewoon, ouwe jongens krentenbrood. Aan het einde van de avond zocht iedereen elkaar weer op. En dan gingen we weer met die oude bak naar huis. Kan je nagaan hoe naïef we waren, als je me nu vraagt, waren ze bezopen, moet ik het antwoord schuldig blijven. Ik weet het echt niet. Wat ik wel weet dat het altijd heel gezellig was. Op deze manier kwamen we nog ergens. Of mijn ouders dit wisten weet ik niet. Misschien wel niet, als ik in hun schoenen had gestaan had ik er echt een stokje voor gestoken.

Ze zeggen wel eens, de jeugd van tegenwoordig, maar dit vind ik ook niet door de beugel kunnen. Er is nooit en te nimmer iets gebeurd, maar toch, dat kratje bier achterin, daar heb ik mijn vraagtekens over. Nogmaals volgens mij was er nooit iemand bezopen, ik zal het eens aan Nel vragen.

1963  Purmerend.

Foto's van vroeger.

Voor ik verder ga schrijven, ga ik eerst opzoek naar oude foto's. Ik heb er niet veel, dus alle albums doorspitten.

De vakanties.

Tentenkamp Bakkum met vanaf links Zusje Ria, vriendin Tiny, vriendin Nel, zusje Rimke en mijn oma.

Vroeger op vakantie? Ik kan me het niet herinneren, wel dat we naar Frankrijk zijn geweest, maar verder in mijn jonge jaren, ik weet van niets. Wel zijn we met mijn Opa en Oma, naar het tentenkamp in Bakkum geweest. Nel, van Hans was toen ook mee. Ik heb daar nog een foto van, die ga ik zoeken. Wat zijn Nel en ik al lang vriendinnetjes hè. Nel is, toen ik verkering had, met mijn ouders, broers en zussen een keer een weekje naar Duitsland geweest. Vanaf die tijd, gingen ze regelmatig met vakantie, maar wat mij betreft, ik had de boot gemist. Toen ik nog in een bandje zat, leerden je veel mensen kennen. We leerde Dicky van Olst kennen. Die speelde ook in een bandje. Nel en ik mochten met haar en haar ouders mee naar Luxemburg, kamperen. Ik weet dat ik de hele vakantie kiespijn heb gehad. De ouders waren niet te pruimen. We mochten niets. Nel en ik op oorlogspad. De badmeester van de camping en zijn vriend, lekkere dingen waren het.we waren ik denk 15 jaar en als ik daar nu aan terug denk, ik had wel tussen 6 plankjes kunnen liggen. We gingen wandelen in de bossen, ik met ullrich en Nel met lang. Ieder een eigen kant op, hoe dom kan je zijn, als je jong bent. Maar alle twee keurige jongens, niets aan de hand en wij waren nog zo groen als gras. Hadden geen idee, wat er had kunnen gebeuren. Hoe bedoel je! dom blondje. Ullrich heeft me nog een paar brieven geschreven, hij moest ook iets met sport doen in Haarlem, heeft me om laten roepen, maar ik ben niet heen gegaan. Ook zijn we eens een weekend naar de een camping aan het flevomeer geweest, hadden daar jongens leren kennen, de week erop gingen we weer. Naar een van die jongens thuis, zijn ouders waren een weekend weg. Ik vind dit soort dingen nou niet bepaald slim. Kan je na gaan, je denkt als je jong bent echt niet goed na,over de dingen die je aan gaat. Maar het was wel een mooie tijd, mede omdat mijn ouders me volledig vertrouwden. Dat vertrouwen heb ik nooit beschaamd.

Het is jammer.

Ouwe chiel

Had ik drie dagen geleden een blog over vroeger gemaakt, een leuk en lang blog vond ik zelf. Toen moest ik even wat verwijderen en ging mijn blog mee. Je kan op een of andere manier je verwijderde blog terug halen, maar ik ben al een tijdje bezig en krijg het niet voor elkaar.

Toen mijn vader niet meer naar Frankrijk ging, is hij gaan werken in de losse ploeg.
Dat waren arbeiders, met ieder een eigen plaats in de groep. Iedere avond gingen ze naar de beurs, in dit geval aan de zaan, waar het werk werd verdeeld. Mijn vader heeft jaren onder balen van 80 kilo gelopen, om schepen te lossen. Dat was heel zwaar werk voor deze lange, maar magere man. Roofbouw op zijn lichaam was dat. Door de vele makkes die hij had, is hij voor een deel afgekeurd. Niets doen kwam niet in zijn woordenboek voor. Van werken is nog nooit iemand dood gegaan, zeiden ze bij ons thuis altijd. Toen is pa in de blommetjes begonnen, en ik mocht hem helpen. Venten moest ik langs de deuren, met een bloemenmand en later kreeg ik een auto vol met handel. Ik vond het vreselijk als ik bekende tegen kwam en ik met een bel mijn eventuele kopers uit hun huis moest bellen. Als ik ergens was, waar ik jongens kende, stratenmakers of andere jongens van dansles reed ik een straatje om. Ook hadden we een staanplaats voor de weekenden in Bergen. Daar stond ik op vrijdag en zaterdag. Wat heb ik het koud gehad. Mijn handel stond op straat en ik ernaast. In de winter liep ik op klompen, dan had ik in ieder geval geen koude voeten. Ik had alleen blauwe lippen van de kou. Op die momenten baalde ik van die hele zooi. Maar ik ben heel blij, dat ik die kant heb meegemaakt. Nu waardeer ik veel meer hoe ik in het verdere leven, mijn zaakjes heb gedaan. Ja, ik ben trots op mezelf, alleen lagere school en een jaartje huishoudschool. En dan na een paar jaar 4 zaken hebben. 3 winkels en een standplaats. En dat zonder papieren. In krommenie hadden we een burgemeester die heel veel voor me heeft gedaan. Hij zei altijd, jou ga ik in de gaten houden, je komt er wel. En toen we de winkel in het winkelcentrum in koog aan de zaan opende, kwam hij naar me toe. Ik heb het toch gezegd, heel veel succes. Lief hè was dat. Het streelde natuurlijk ook mijn ego. Dat mocht best van mezelf.

Weer even terug naar nu.

Zelfs de visjes konden mijn pootjes niet helpen.

Ik ben ongeveer een week of 6 bezig geweest, met het afbouwen van alle pillen die ik heb. Vooral de pillen, die ik voor mijn voeten heb, met morfine, daar wil ik af. Als ik dan alles afgebouwd had, zou ik naar voetreflex therapie gaan. Omdat ik daar, in het verleden goede resultaten bij had. Nou het afbouwen ging niet zonder slag of stoot. Veel pijn gehad in buik en voeten, zo erg, dat ik naar het ziekenhuis en naar de oncoloog ben geweest. Ze hebben een scan gemaakt, waarvan ik nog geen uitslag heb. Ik ga vrijdag voor de derde keer naar de reflex therapie, en heb daar niet gekregen wat ik er van verwacht had. Ik ben nu zover dat ik alle pillen die moest gebruiken, weer tot me neem. Ik was al die ellende meer dan zat. En wat dacht je van Norbdert, die kreeg er ook een klein kindje van.iedere keer als hij mij, als zielig hoopje zag zitten, brak zijn hart. We wete nu dat de neuropathie in mijn voeten niet te genezen is, dus zit er niets anders op dan die morfine pillen te slikken. Ik ga nu niets anders ondernemen, het zij allemaal zo.

Herinneringen aan vroeger.



Fam. Trap

Mijn oude vadertje, hij mocht maar 72 worden. Hij was op, helemaal op. Hij heeft altijd heel hard voor zijn gezin gewerkt. Mijn moeder trouwens ook. Wat deed die ouwe dan? Toen ik nog heel klein was zat hij in Frankrijk. Wat ik daarvan weet is, dat hij iets met sneeuwklokjes had? We zijn een keer op vakantie geweest, bij Parijs, bij een hele rijke familie. Ze hadden daar een giga groot huis met bediendes. Ik zie me nog zitten in een hele grote eetkamer. De vrouw des huizes, had ook een zilver belletje, waarmee ze haar personeel belde, als er iets gebracht moest worden. Ze hadden ook een hele grote tuin, waar we na het eten gingen zitten en ik was daar in slaap gevallen. Ik geloof dat ik daar voor het eerst een glaasje wijn heb gedronken. De volgende dag, naar een of andere kennis, die een laboratorium hadden en iets met ratten deden. Proeven denk ik. Daarna gingen we naar een heel groot kasteel, van die rijke mensen, waar we bij de beheerder op visite gingen. Ik zie dat kasteel nog zo voor me, in het midden een grote fontijn, waar je rond om heen kon rijden. Later toen we weer in Nederland waren, hoorde ik ook dat ze een eigen kapel hadden, waar je kon trouwen. Mijn vader heeft ooit een uitnodiging gehad, toen hun dochter ging trouwen, in die kapel. Toen mijn vader overleed hebben we een adres gevonden en een kaartje gestuurd. Ik zou zo graag eens terug gaan naar dat kasteel, het heeft veel indruk op me gemaakt. Ooit, ben ik met Nor een stuk langs de rivier gereden om te zoeken, maar dat was natuurlijk onbegonnen werk. Volgens mij had ik nog een stukje van een enveloppe met iets van een adres. Als ik dat nu nog zou hebben, was het met internet misschien wel op te zoeken. Maar wat die ouwe nou echt in Frankrijk deed is me nog steeds niet duidelijk, wel weet ik nog, als hij thuiskwam altijd een kadootje voor me mee nam. Zo had ik een rosé plastiek TVtje waar muziek uitkwam als je hem opdraaide en dan kwamen er plaatjes langs.

Waarom mijn blog?

Waarom schrijf ik dit blog. Heel simpel, voor onze achter, achter kleinkinderen. Die leren wij niet meer kennen, maar horen dan van hun opa en oma, dat ze Fam. hadden die in Spanje hebben gewoond. Om hun een blik achter de schermen te geven, hoe het daar aan toe ging en hoe ze hun leven daar invulden. Dat is nu inmiddels wel duidelijk als ze al deze blogs hebben gelezen. Vanaf nu ga ik proberen terug te gaan in mijn jeugd. Al moet ik eerlijk bekennen, dat ik heel weinig herinneringen heb aan die tijd. Ik kom uit een gezin met 6 kinderen waarvan ik de oudste ben. We hebben nooit veel geld gehad en moesten kostgangers nemen om rond te komen. Als ik daaraan terug denkt, in een kleine eensgezindswoning, met 6 kinderen en 2 kostgangers. Ik weet niet, hoe ze dat vroeger deden. Het eerste stel, een verloofd paartje denk ik. Ze sliepen wel bij elkaar?? Mocht dat toen?? Ik weet het niet. Gek ik heb nooit het gevoel gehad, dat ons huis overvol was. Wel dat het bij ons altijd gezellig was. Alles kon en mocht. Daarna kwamen er 2 jongens, uit Friesland. Willem en Piet. Willem was een boerenzoon met knalrood haar. En zo gek als een deur. Zo stapte hij regelmatig op de fiets met een hoofddoekje op zijn hoofd, met chiel in het kinderzitje, zo het dorp door. Piet was heel rustig, hij was er wel, maar hij was nooit duidelijk aanwezig. Toen ze uiteindelijk terug gingen naar Friesland is Willem, ik dacht een week na zijn vertrek, verongelukt. Ik weet nog dat we naar de begrafenis gingen, ik als een puber, van de zenuwen moest ik zo lachen, dat ik achterste voren naar hun huis ben gelopen. En wat ik toen zo achterlijk vond, dat nu de begrafenis, iedereen lachte en luid zat te praten, alsof er niets aan de hand was. Gek hè, dat heeft toen veel indruk op me gemaakt.

Lekker binnen zitten, bij de airco.

Eigenlijk is het te gek voor woorden. Ik zit nog boven, deuren dicht en 2 airco's aan.

Op rattenjacht.

Spanje, het land van het heerlijke buiten leven. Nou mooi, nu even niet. Gewoon binnen zitten bij de airco. In Nederland zitten ze ook binnen, maar dan bij de kachel. Zo zie je, er is overal wel wat. We zouden, nadat Chiel en Mirjam dinsdag weggingen, direkt naar beneden gaan, maar de pit ontbreekt me op dit moment. We zijn gisteren naar reflexzone vrouwtje geweest en inderdaad, het ontbrak me aan totale energie in het lichaam. Dus extra vitamine en B 12 injecties. Dan moet de pit weer terug komen. Ze zei, dat er heel veel mensen, door deze hitte er last van hadden. Dus hebben we besloten om vandaag dan maar naar beneden te gaan verhuizen. Vandaag is het wat koeler. Maaaarrrr, toen we woensdag het huis beneden open hadden, zat Rafa de hele tijd voor het kastje in de hal. Wilde zelfs geen koekje!!! Toen zagen we ook ratten keuteltjes liggen. Op jacht!!! Achter het kastje moest het rattekind zitten. Gewapend met bezems op zoek. Niet te vinden. RAF bleef maar voor een lade zitten, dus alle lades er uit. En,jawel daar kwam ze en sprong de kamer in, achter de bank. En sindsdien is dat kreng pleitte. Ik lag in het zwembad en kon daar vanaf die plek alles gadeslaan, voor geen prijs blijf ik erbij, lekker veilig en kon ook zien waar hij heenging. Later vonden we in de lade een snoepje met een papiertje, waar hij van had zitten snoepen. Duuusss, nu ga ik naar beneden, samen leven met een rat? Ik hoop niet dat ze zwanger is en inmiddels heeft geworpen. We zitten nog steeds beneden, het is inmiddels zondag. Rat is niet te vangen, vreet de rattenval leeg en dartelt rustig verder. Waarschijnlijk zit ze nu in de kleine slaapkamer. Rafa staat daar nu in de jachthouding voor de deur.

Brand op de Monte Pedreguer.








Heel dicht bij de woningen op de berg.

  Op de laatste avond van Mirjam en Chiel, zaten we bij de Chinees in Gata. Dit keer buiten, normaal kan dat niet, maar naast de Chinees is een winkel met oude meubels, daar hadden ze 3 tafels en wat stoelen van buiten gezet. Een allegaartje, maar wij zaten lekker. Opeens rook ik een vreemde lucht, wij snuffen, wat is dit? Ja, ik weet het,autobanden. Een kwartier later, gillende sirenes van de brandweer, met gierende banden de bocht om, richting Lliber. Later nog meer en nog meer. Nou dan moet je echt de kokken hebben. Eten naar binnen gewerkt en der achteraan. Chiel reed en zag het niet zo zitten, weg zonder licht en veel bochten. Oke watje, dan maar over de nieuwe urbanisatie de berg op. Toen naar het uitkijk punt, daar konden we het niet goed zien. Dan maar naar het andere deel van de berg. Nou daar zagen we brand heel goed, maar zeker 10 km. weg van de berg. Het was al heel druk en veel politie. Naar huis maar weer. Een uurtje later keken we die kant op, nou niet normaal, rode gloed en vlammen vanaf ons terras heel goed te zien. Politieauto en brandweer gilden langs ons huis. Ramptoeristen in file langs ons huis. Mirjam wilde een foto van de brandweerauto's maken en werd haast van de sokken gereden. Ze kon amper oversteken. Inmiddels was er zoveel politie en brandweer, dus weinig zin om nog naar boven te gaan. Waarschijnlijk werd de hele meute tegen gehouden. Dat deed de Kokkies wel pijn, als sensatiebakken. De over buurman stond wel boven en belde, ga je auto maar inpakken. Zover is het bij ons niet gekomen, maar de laatste huizen op de berg moesten wel mooi hun huis uit. Men zegt dat er 150 huizen de berg moesten verlaten. Op de foto's is te zien, hoe dicht de brand de berg was genaderd. De volgende dag nog heel veel blus helicopters, politie, brandweer en de televisie. Dat was weer een spannende toestand op de meestal, zo rustige berg. Ze hebben 2 jongens aangehouden als verdachte. Ze hadden 2 auto's in brand gestoken en dat is uit de hand gelopen. Gek hè, dat ik de brandlucht van de banden heb geroken. Dat was toch zeker 7 km. verder. Ik ben een echte speurneus en sensatiebak. Blij dat Chiel erbij was, Nor had zeker niet op onderzoek gegaan. Hij moest die avond werken. De fotos zijn heel slecht, ik heb ze overzet vanuit de Spaanse krant.

Al zooo langgg samen.

Al 27 jaar wooont dit edele span samen.

Al 27 jaar wonen, lees HOKKEN, wonen ze samen. 2 lieve kinderen hebben ze op de wereld gezet. Gwen en Mitch, een jongen en een meisje. Die inmiddels al volwassen zijn. Ze hebben dit gistermiddag samen gevierd in een bedstede aan de boulevard in Javea. En met ons erbij, gisteravond, bij Hero. Heerlijk aan de kippenlevertjes in portsaus, daar blijf je van smullen, heerlijk. Ze zijn nu een daggie naar het strand, morgen laatste dag, ze geven zware bewolking aan dus vandaag even meepikken, dit is misschien wel Het laatste zonnetje voorlopig. Als je op het weerbericht van Nederland kijkt, ziet het erg regenachtig uit voor de komende week. Rafa heeft een nieuw hondenbot, het oude bot had Max verstopt toen ze hier was. Met dit bot is ze maanden zoet, dus is ze weer in haar element. Als we s'morgens de deur van de slaapkamer open doen, vliegt ze de wenteltrap af naar beneden, halverwege de trap begint ze al te roepen, ik kom eraan ik wil een koekje. Linea recta naar de plek waar de koekjes staan en maar meuteren, kooeekkjje. Zodra ze een koekje heeft, scheurt ze weer naar boven, want dan weet ze dat er koffie is, begint opnieuw weer te meuteren, koekje. Niet goed natuurlijk, dat kreng te verwennen, maar het is wel heel erg grappig. Vandaag een lui daggie, zoals zovele, ik denk dat ik lekker nadat tennis ga kijken. Vanavond, laatste avondmaal, bij wie kan dat beter dan bij Barril. Aan de reuze snitzels dus. Morgenavond is Nor er niet, dus gaan we met zijn drietjes naar de poepchinees in Gata.

Voor niks gaat de zon op.



Werkkamp

 Dus wat doen we dan? We zetten ze aan het werk. Chiel is ons terras met hoge druk schoon spuiten. Goed werk broeder. Ze zijn gisteren 6 uur onderweg geweest, met de klim naar de Montgo. Ze waren al heel snel het spoor bijster. Het pad was weg, natuurlijk niet goed gekeken. Maar ja, toen maar land over zand naar boven. Eenmaal boven de as van Pulga uitgestrooid en de weg naar beneden. De terug weg was vol rollende stenen, dat is waardeloos, je rolt zo op je muil. Al met al was het best een zware tocht en ze begrijpen niet hoe ze 10 jaar geleden de tocht met de kinderen, die toen nog klein waren, hebben gemaakt. Ook mijn kids hebben de tocht 30 jaar geleden gedaan, ik kan me niet herinneren dat ze toen thuis kwamen en zeiden, wat een zware klim was het. Ze waren toen een jaar of 10. Misschien was de begroeiing toen minder en konden ze de weg beter vinden. Nog een paar dagen, ik ga nog wat klusjes bedenken, en ze vliegen weer naar Holanda. Tot nog toe was het heel gezellig, je weet het nooit die laatste dagen. Vooral omdat ik voor broederlief klusjes ga zoeken.

Montgo achter de muziek aan.

De Montgo?

Juist vandaag nu chiel en Mirjam de Montgo op willen, is de Berg in nevelen gehuld.


klaar voor de start

 Vanmorgen om 8 uur stonden ze gepikt en gedreven, met bergschoenen, stokken, water en een broodje voor onderweg klaar om het avontuur aan te gaan. Ze zijn toch maar gegaan, met de hoop dat de nevel optrekt. Ze willen naar het kruis om daar de as van hun hond Pulga uit te strooien. Dan is ze weer op de plek waar ze vandaan komt. Achteraf hadden ze beter een dag kunnen wachten, morgen schijnt het weer helder weer te zijn. Dinsdag gaan ze alweer weg, dan word het weer stil om ons heen. Rafa zal ze heel erg gaan missen, die zit de hele dag beneden. Mir en Chiel kennende, ze verwennen haar de hele dag. Ook mag Rafa hun de hele dag wassen met de grote ledder van haar. ( tong) als je je bodylotion op hebt, dat vind ze helemaal verrukkelijk. Of als na het de douche, en er nog wat schuim in de bak, mnnn, verrukkelijk. Een gek best, maar wel heel erg lief.

Zo ineens is het mis.




De blanke Massai



Wat is dat mens bruin, na een paar dagen.

  Zo schijnt de zon, en ineens een hele donkere lucht en een paar druppels regen. Rafa ligt weer in de douchebak, want het rommelt in de verte. Nu giet het. Mirjam en Chiel zijn naar de markt in Pedreguer en lopen nu in een stortbui. We nemen maar een bakkie yoghurt en hups daar is Rafa weer. Bakkie uitlikken en de douchebak weer in. Gisteren avond naar de kippenboer in Vergel geweest. Mirjam kwam hier als een blanke vrouw aan, maar nu een paar dagen later is het een massai. Niet te geloven, een beetje zon en ze is zwart. Gelukkig is de temperatuur nu gezakt, maar ik zag dat het morgen en overmorgen weer 34 graden word. De branden bij Valencia zijn nog steeds niet onder controle. 50.000 hectare is er al in de hens gegaan. 2000 brandweer mensen proberen de zaak onder controle te houden. 1700 mensen hebben hun huis moeten verlaten, diversen huizen zijn al verbrand. Het is een trieste zaak. Ze zijn bang dat dit de grootste brand gaat worden ooit in Valencia. In 1994 ging er 100.000 hectare in de fik, maar ze zijn bang dat dit meer gaat worden. Triest voor de getroffen mensen, maar ook voor de natuur. Dat ziet er jaren niet uit, alles in de hele omgeving zwart, zo triest.