De een is zus en de ander zo.

Ik kreeg al een mail, waar blijf je met je blog?? Ik snap er niets van, zo druk als ik het heb, de laatste weken. Maar dat is geen excuus, zeg ik altijd tegen mijn zoon. Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Zo is het natuurlijk wel. Maar het is moeilijk om te bloggen, als je hoofd met andere dingen bezig is. Alles gaat verder zijn gangetje en Norbert gaat morgen naar Alicante, de keurings arts van het ziekenfonds heeft hem opgeroepen. Waarschijnlijk verklaren ze hem beter. Dan krijgen we geen ziekengeld meer. Het is niet veel, maar alle beetjes zijn lekker.

 

We zitten, nog in onze zomer Residence en hebben het nog steeds naar onze zin. Rafa en haar vriend, vinden het hier beneden ook lekkerder dan boven. Ik ben Max, aan het leren, om koek of een stukje brood, te vangen. Maar dat beest heeft zo een lange gaffel, dat het moeilijk voor hem is. Cor zegt dat hij dat echt niet kan. Nou mooi wel, af en toe vangt hij het een of ander. Dan is het lachen hoor. Het is de week van de dementie en daar doet Max aan mee, volgens mij. Als hij eens wat vangt, begrijpt hij er niets van. Je ziet hem denken van, je gooide toch wat? Dan snuffelt hij op de vloer, om het te vinden. Hij is dan vergeten dat het al op is.

 

Ik heb toch ook maar een e-reader gekocht, ging dit keer in ene goed, bij het bestellen. Dan kan ik mijn padje een beetje sparen. Die krijgt af en toe kuren. Omdat ik best veel lees op mijn padje, kan ik dat beter op de reader doen. Morgen even wat boeken uitzoeken en erop zetten, dan kan ik ben ik weer een tijdje van de straat. Nog een paar dingen regelen, en dan heb ik alles op een rijtje betref onze financiele toekomst. Het was een beetje boel puzzelen, maar ik ben er uit.

 

Norbert heeft al zijn moed bij elkaar geraapt en is in de tuin begonnen, zijn favoriete werk dus. Hij heeft er 4 dagen in gezeten en nu alleen de olijfboom nog. Kijk dit bedoel ik nou met, de een is zus en de ander zo. Als ik iets moet doen, wat ik niet leuk vind en ik ben klaar, dan heb ik zoiets van, zo, ik ben trots op me zelf en voel me er dan heerlijk bij. Nor heeft dat helemaal niet, denkt alleen, wat een rotwerk is dit toch. Gek hè terwijl je meerdere keren op een dag, naar her resultaat kijkt. Iedere keer al ik langs de tuin loop denk ik, lekker, het ziet er weer netjes uit, daar word ik dan blij van. Ik heb b.v. In het benedenhuis, (een stom iets ) de vork en lepel bak, op een plankje onder de eetbar laten maken. Dan hoef je niet zo in de kastjes te bukken om te zien wat je pakt. Nu kan ik staande gewoon uit de bak pakken wat ik nodig heb. Hoeveel keer ik daar al een blij moment van heb gehad, weet ik niet. Daar word ik gewoon blij van. Stom hè, van zoiets eenvoudigs. Ik kan dus niet begrijpen van Nor dat hij zo denkt. Maar daarom is de een zus en de ander zo. Zonde hoor, die blijde momentjes missen.

Op de parkeer plaats staat alles weer volop in de bloei, na de regen van een paar weken terug. En het een keer water geven van Norbert. Als hij de planten een keer water geeft, gaat alles bloeien, maf he. In de hoek onder de conifeer staat nog een bloeiende plant die nu niet te zien is. Nor heeft de conifeer nu gekortwiekt en de bouqanville is er weer. Ik wilde dan een foto maken, zodat die plant ook goed te zien is, maar wat heeft, Hendrik Jan de tuinman gedaan? Tot mijn grote verdriet heeft hij de blauwe plumbago ook helemaal kort gesnoeid. Die komt wel weer, pas volgend jaar. Kijk, daar maak je nou geen vrienden mee. Dus dan deze foto maar.