Gisteren moeizaam bloggy

Ik had het gister heel zwaar met mijn blog. Ik wilde van alles schrijven, maar toen dacht ik bij mezelf, oei, eenbeetje oppassen wat je schrijft. Kijk, op ons huis passen ze, maar voor de rest bij de pinken blijven. Zit ik in het vliegtuig te schrijven, zin voor zin, komt er dan iets uit. Nee, dat doe ik niet, en elke keer, oogjes dicht en denken. Natuurlijk levert dat zeker geen lekker lopende blog op. Maar nu gaan alle remmen los. Om 7 uur waren we van huis af gegaan, dat zal wat worden met Rafa. Ze gaat nooit mee ergens naar toe en nu dan, voor haar een wereldreis. We hadden haar thuis al laten wennen aan de bench. Zonder moeite, eerst zonder dak en daarna met dak. In de auto zag het ook wel zitten, prachtig buiten, alles donker en overal zag ze lichtjes branden. Toen op het vliegveld, druk, maar ze bleef kwispelen. Na de koffers afgegeven te hebben, moesten we haar een half uur voor vetrek in de bench afleveren. Wij natuurlijk, eerst een peukie doen, toen Rafa in haar hok, deurtje dicht. Oei dit is nieuw, maar vrolijk naar alles en iedereen kijken.

 

Toen we haar wegbrachten, naar de andere kant van het vliegveld overal, voor, naast en achter langs. Staan we daar, komt er met een hoop lawaai een goederen lift aan vol met grote troep, ook nog een gitaar, daar kan ze lekker op spelen als ze zich verveeld, zegt een Spanjool. Wij haar in de lift in geschoven en met een rotgang pleite. We wilde haar niet horen piepen of janken.

Een vlucht gehad, met 2x behoorlijke luchtzakken, arme Raf. Op Schiphol, gauw een peuki doen, sorry Rob en Hanny, de koffers waren er snel, maar de hond duurde even, zou op speciale band komen. Dus niet, ze kwam, met de lift. Rustig liggend in haar hok. Gelukkig, buiten mocht ze eruit, vrolijk kwispelend, een topdog. Nobert zijn zuster kwam mij,de hond, en de koffers ophalen. Norbert moest op de trein naar Utrecht, om de auto te halen.

Al met al, moesten we nog een paar boodschapjes doen, heel even naar Nancy, die is vandaag jarig, maar we konden niet met Raf, naar binnen want haar kat was ook binnen. Fred zei doe Raf in de schuur, wel een hele grote schuur, met vrachtwagen en machines. Maar wilde we haar niet aandoen, ze had al een dag vol emoties, en wij binnen koffie drinken, Raf in een grote vreemde schuur. Dus toen buiten in de kou even staan te praten. Toen bij Marco de sleutel opgehaald, gas, richting Julianadorp, waar we om 7 uur aankwamen. Dus totaal 12 uur onderweg, maar perfect gegaan. Omdat Marco, Melvin en Giel geen licht hadden toen ze de meubels brachten, konden ze niet anders dan de boel gewoon neerzetten waar plaats was. Een klein beetje orde geschept, bedjes opgemaakt en plat.