Morgen verder, dat zijn een paar daagjes meer geworden. En er slaat nog helemaal niets op SPOORLOOS, maar daar gaat nu verandering in komen. Ik ging vanuit Julianadorp richting Zaan, dus ik kom wel een hotelletje tegen. Ik was zo moe en wilde even alleen zijn. Hoe lief iedereen ook voor me was. Eerst maar koffie drinken in een restaurantje waar ze WiFi hebben er Norbert op de hoogte stellen. Zo gezegd, zo gedaan. Norbert snapte er niets van, het is ook moeilijk om over te brengen wat je voelt. Ik wilde ergens pitten in de buurt, want ik wilde nier verder. Gekeken bij particulieren die een kamer verhuren. Ik had wat in Hargen, maar toen ik zijn profiel ging bekijken, een man alleen, nee dank u. Je weet maar nooit, er lopen rare figuren rond op deze aardkloot. Na vele hotels en km kwam ik terecht in Limmen. Er waren genoeg hotels, die een kamer hadden, allemaal rond de 120 euro, nee dus. In Limmen koste een kamer 92 euro, op vakantie veiling gaat er een kamer van deze hotelgroep dagelijks voorbij rond de 35 euro. Maar goed, ik had wat. Heerlijk een tijdje in bad en bed gelegen. Ik zou naar de toppers gaan met Nancy en dan bij Nancy of bij Nel slapen. Ik zou de sleutel bij Nel ophalen als ik bij haar zou pitten. Nel begreep er niets van en belde naar Nancy. Ruud nam op en vertelde dat zijn moeder er niet was. Ze was met een vriend naar de toppers. Niet met oma? Nee, die is ook niet hier, weet ook niet waar ze is. Nou toen waren de rapen gaar bij de Fam v.d Boom. Norbert bellen, nee, die zit in Spanje en maken we hem ongerust. Marco dan maar bellen, die zat op zijn werk. Die wist er ook geen eind aan en mijn telefoon deed het ook niet. Toen kreeg Marco een idee, ik kan haar opsporen via haar iPad en jawel gevonden in een hotel in Limmen. Daar vertelde ze niet, dat ik er zat, maar als ik nog kwam zouden ze doorgeven dat Marco had gebeld. Ondertussen lag ik te slapen en hoorde heel zachtjes een telefoon. Was het de receptie, die vertelde dat mijn zoon had gebeld en dat ik niet was komen opdagen, op de plek waar ik een afspraak had. Toen heb ik iedereen moeten bellen, wat ik heel moeilijk vond. Het is natuurlijk achterlijk als je een paar dagen in Nederland zit en dan plotseling van het toneel verdwijnt.
Zo dacht ik er dus over.
Dit was eigenlijk de tweede keer dat ik spoorloos was. De eerste keer, was ik nog geen half uur in Nederland en was toen ook niet te vinden. Als iemand ons van Schiphol afhaald spreken we altijd af, bij de vertrekhal, dan rijden ze voor en springen we zo de auto in. Maar na een uur denk ik, zal maar gaan bellen. Waar zit je zegt Nel, Hans rijd al een uur rondjes en kan je niet vinden. Ik zeg nog dat kan niet, ik zit hier op de stoeprand, dan moet ik hem gezien hebben. Hij is toch wel bij de vertrekhal? Nee, bij de aankomsthal. Probleem opgelost, Hans me een verdieping hoger opgepikt.
Spoorloos nummer 3: Na spoorloos nummer 2, was ik smiddags bij Marco, maar die moesten op visite, maar Leon moest boven op zijn kamer leren voor zijn examen. Op een gegeven moment ging ik buiten een peuki doen, niet op het terras in de tuin, maar een verdieping lager, op de steiger. Op een gegeven moment hoor ik dat de buitendeur op slot werd gedaan. Wat was er nou loos: Leon was naar beneden gekomen, zag met niet in de kamer, belde Marco, Oma is weer zoek. Misschien ligt ze in bed, nee, zijn haar tas en auto er, ja. Wat moet ik nu doen en op dat moment stond ik voor een gesloten deur. Ik bonken, toen was ik weer terecht.
Ze hebben wat met me te stellen gehad, een paar dagen over en 3x paniek in de tent. Sorry hoor lieverds, dat ik zoveel last heb veroorzaakt. Maar saai was het zeker niet. Een beetje reuring in de tent is niet verkeerd, maar ik vind het vervelend dat ik al deze paniek veroorzaakt heb. Als er niemand in Julianadorp had gezeten, dan had ik jullie daar vandaan allemaal op de hoogte gesteld. Ik beloof dat dit niet meer gaat gebeuren.
De feesten langs de Costa zijn weer begonnen.
Gepubliceerd met Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten