Mijn kanker marker was weer een pietsie omhoog gegaan, dus ze wilde dat ik scan ga maken om te kijken hoe dat nou zit met de lever. Dat alles gebeurd nog voor we naar Nederland gaan en ook hoor ik dan of alles goed is. Ze zag op de computer mijn nachtelijke bezoeken aan het ziekenhuis. Ook stond er dat de dokter mijn galblaas niet weg wilde halen. Omdat de tweede keer dat ik s'nachts naar het ziekenhuis ben geweest, het niet de pijn van de galblaas was. Maar van de ontstoken lever. Maar het geval lever hoor ik al jaren, ik denk zelfs al van voor de darm kanker. Maar er nooit echt last van gehad, nu dus wel. Dus nu maar weer afwachten wat dit gaat worden, weer onder de scan, dat is niet goed voor een mens. In princiepe mag dat maar een keer per jaar. Maar wat mot, mot.
Ik was me toch een partijtje zenuwachtig, niet normaal. Daar heb ik anders nooit last van, komt misschien ook, dat ik het nu helemaal zat ben, altijd me kloten voelen. Spuugzat ben ik het, ik wil leven, me prettig voelen, dingen doen. Maar ik heb er de kracht niet voor, zou Joling zeggen. Ik heb er ook echt de kracht niet meer voor, dat is balen.
Normaal als ik voor een uitslag moet, heb ik zoiets van, als het zo is, is het zo. Bij zoveel mensen komt het terug, dus waarom niet bij mij. Als het zo is, dan kijken we weer verder. Heel erg nuchter, ben ik in dat soort dingen. Hoe vaak horen we om ons heen, het is weg. En dan komt het gewoon weer terug. Wij springen dat ook geen gat in de lucht als we de mededeling krijgen, het is goed. Wij zijn wel blij natuurlijk, maar gaan er geen feest van maken. Kanker is een gluipert, die op de loer blijft liggen. Dus de scan maar afwachten en dan waarschijnlijk voor een half jaar vrij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten