Vandaag 43 jaar geleden.

Het is als de dag van gisteren, ik liep rond met een enorme buik, hoeveel ik was gegroeid, dat weet ik niet meer.

Een vriend van mijn ex had tegen zijn vrouw gezegd, die moeten echt een stuk uit de tafel zagen om te eten aan de tafel. Ik was zo zwaar dat ik af en toe door mijn knieen zakte en op straat viel. Voor ik zwanger raakte was ik zelf 45 kilo. Super slank dus. Ik weet nog precies het moment dat de eerst weeën kwamen. Het was in de avond rond een uur of 8 ik had worteltjes gegeten, ik stond voor het stoplicht in Assendelft voor de spoorbomen te wachten. Ik was onderweg om de bestellingen van de winkel te bezorgen en ik reed in een oud Dafje. Ik dacht, oef, het is zo ver. Thuis gekomen de vroedvrouw gebeld, die van mij kwam iedere maand bij me langs voor onderzoek. Ook nu kwam ze kijken hoe ver het was. Het duurt nog wel even vertelde ze, de nacht door gerommeld de volgende dag is ze weer 2 x geweest, tot ze zei nu gaan we naar de kraam kliniek. Toen ik daar binnen kwam had ik volledige ontsluiting. Een vriendin van me lag in de kamer naast me. We waren beide op 8 december uitgerekend, dus beide over tijd. Ik had dus volledige ontsluiting en mijn vriendin pas 3 cm. Fluitje van een cent zei de vroedvrouw, het kind is er zo. Nou mooi niet. Toen ik 2 uur had liggen persen, werd het tijd om in te grijpen, dus moest ik naar een echt ziekenhuis. Op het moment dat ze me dat vertelde, beviel mijn vriendin van een zoon toen dacht ik, das lekker en ook niet eerlijk. Op dat moment kreeg ik alle kracht van van de wereld en perste er een kanjer uit van 10 pond, een ons en 10 gram. En een kanjer is het gebleven mijn kind, nu inmiddels 43 jaar. Heeft een fijn en goed leven met een schat van een vrouw en twee vreselijke leuke en lieve kinderen.Dus ik lag dat jaar lekker in de kraamkliniek met de kerst met mijn kleuter, want zo noemden ze hem in de kliniek.