Vliegende vogel po-ep

Het is bar en boos, kan niet eens meer door de ramen kijken. Zo vreselijk vuil, met vogel po-ep en zand. Er staat een storm, die je echt niet uitnodigd om naar buiten te gaan. Dat doe ik dus ook maar niet. Het word zo ondertussen weer tijd om de spaande zon en ons huisje op te zoeken. Ik heb heel lang gezegd, lekker hier niet koud, niet zo veel regen, maar nu heb ik langzamer hand wel weer zin in het zonnetje met een aangenaam temperatuurtje. Maar eerst de kerst met de kinderen en kleinkinderen. Wel druk, maar ook heel gezellig. Ze nemen allemaal wat mee, zetten het op tafel, dus voor ons is het niet veel werk, bovendien hebben we een vaatwasser. Inmiddels weer met beide benen op de grond, grapje, na mijn retraite weekend. Het afscheidskado was minder, volgens mij een gekneusde rib. Maar met ibiprofen kom je een heel eind. Wonder boven wonder helpen die bij mij harstikke goed. Als ik normaal hoofdpijn buikpijn of weet ik wat heb, neem ik een pijnstiller, maar ze helpen mij nooit. Norbert heeft hoofdpijn neemt een pijnstiller, 10 minuten later is het over.

Wat ik nog te vertellen heb over het weekend,iets wat heel grappige was, dat was zondagmideditatie wandeling. We gingen naar het bos, we moesten naar het einde van het pad lopen maar zo vreselijk langzaam achter elkaar een beetje rondstruinen op zijn elfendertigst. Het was jammer dat ik geen camera bij me had, het was zo een stom gezicht, dat het op je lachspieren werkte. Daarna moesten we een plekkie zoeken in het bos, waar we drie vragen moesten beantwoorden. Wat neem ik mee van dit weekend, wat laat ik hier achter en waar ben ik dankbaar voor. Dat moest je allemaal goed in je opnemen, dit vond ik wel leerzaam. Daarna moesten we pad per 2 personen terug lopen, de ene met ogen dicht, de ander geeft je aanwijzingen door je lichte tikjes toegeven. Daarna halverwege wisselen. Dat was om je te leren los te laten je over te geven aan de ander, heel grappig, dit alles in het bos, onder volledige stilte. Je mocht absoluut de hele wandeling niet praten.

 

Inmiddels zijn we paar uur verder en Nor kan het niet langer aanzien, stapt het stormachtige balkon op en gaat ramen lappen.