Dat stond boven een rouwkaart die ik vanmiddag kreeg. Een vriendin van vroeger, haar zoon mijn zoon waren de boeven van de straat. Al die jaren hebben we contact gehouden, het was een onderneemt stel die altijd wel met het een en ander bezig waren. Ze was nog maar 62 en de kanker was voor de 3de keer terug, nu een tumor in het hart, hopeloos dus. Haar man is een paar jaar geden plotseling overleden. Ik was in december nog bij haar en toen had ze goede en slechte dagen, maar gelukkig geen pijn. Ik stuurde haar regelmatig een kattebelletje, niet vragen gaat het? Gewoon een paar regeltjes van weet je nog dat we in Londen waren en wij naar de kleedkamer van Camal mochten komen voor een handtekening.
We waren met 6 meiden uit Mokom, nou dan weet je het wel. Of ik schrijf haar weet je nog dat we vast zaten in de ondergrondse, moters uit, licht uit en in de verte hoorde je iemand met laarzen iedere keer een stukje dichterbij komen, deur open, deur dicht. Echt wel angstig, maar gieren. We zijn ook naar de carpenters geweest in de Jaap Edenhal en daarna naar een homo kroeg waar Imca Marina optrad, je wist niet wat je als groentjes over kwam. Dat soort kleine regeltjes schreef ik haar. Dinsdagavond hoorde ik het van een andere vriendin, het kwam aan, maar ik had er op gerekend Maar toen de kaart vanmiddag aankwam, kreeg ik een voltreffer, die was echt behoorlijk raak. Dan lees je dat ze in een rouwcentrum ligt en dat vind ik zo zielig. Ik vind dat geen waardig afscheid. Dan ben ik in staat om contact op te nemen en vragen, is er niemand die bij haar thuis kan zijn ofzo. Dan zie ik mezelf al in het vliegtuig stappen en de honneurs waarnemen, ik denk daar nog over. Maar misschien wilde ze het wel zo. Ik ga er zo lekker in en ga proberen te slapen. Thats live.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten