Afgelopen dinsdagavond begonnen mijn rare dagen. Om 11 uur in de avond de zoon van mijn zus op Facebook, we zijn op weg naar Rotterdam, o jee, het gaat gebeuren. Al 4 jaar staat mijn zwager op de lijst voor hart transplantatie. De laatste 2 jaar zelfs boven aan. Het probleem is ze mogen maar een bepaald aantal transplantaties per jaar doen. Daar ben je als zwaar zieke, dan lekker mee. Het ging steeds slechter met hem. Zijn organen werden al slechter, had het nog langer geduurd dan had hij het kunnen schudden. Het is gek, je weet dat het ieder moment kan gebeuren, maar als het dan zo er is zit je te schudden op je stoel. We hebben met de kids, ze waren alle drie in het ziekenhuis, de hele nacht contact gehouden via Facebook. Ze hielden me op de hoogte bij van alles en nog wat. Hij is al eens een keer opgeroepen en midden in de nacht naat Rotterdam gereden en dan blijkt het niet door te gaan. Er worden altijd 2 mensen opgeroepen voor transplantatie. Toen ik om 3 uur in de nacht te horen kreeg, dat het doorging, kon ik naar mijn bed. De volgende ochtend kwam het bericht, operatie geslaagd. God zei dank. Maar voor dat ze kunnen zeggen, alles goed gelukt, duurt het nog wel een paar weken. Ik was zelf dinsdag ook al peu de veu, ik moest woensdagsmiddag onder het mes. De af
Eiding van mijn zwager, heeft me er wel een beetje door heen gesleept. En wat zeur ik, zijn operatie of de mijne.
Het is prima gegaan, de port cath moest er uit. Daar ben ik nu vanaf, ging prima en tot nog toe geen pijn gehad.
Her waren dus rare dagen, nu maar hopen dat het hart zich snel thuis zal voelen in het lichaam van mijn zwager.
We duimen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten