Een weekje rust

Er zijn van die tijden, dat ik niet weet wat ik moet schrijven. Als ik in bed lig, heb ik altijd veel ideeën, dan denk ik, morgen ga ik hier over schrijven. Maar als het dan zo ver is,weet ik het niet meer. Vandaag de weblog van Ko van dijk gelezen, waarin hij over Joran van de sloot schrijft. Onderonderen dat ze hem in Peru er in geluisd hebben, daar geloof ik namelijk ook in. En dat Stefanie nog leeft en dat er een ander lijk begraven is. Betreft Nathalie, die was aan de drugs en aan de drank. Ook zou Ze in verwachting zijn van haar stiefvader. Haar moeder zou een paar maande na de verdwijning naar de plaats van vermissing zijn gegaan om haar dood te laten verklaren. Ze zou vlak voor de verdwijning een levensverzekering hebben afsloten van 1 miljoen op het leven van haat dochter. Waarschijnlijk allemaal broodje aap verhalen. Maar toch heb ik het gevoel dat er een heleboel niet klopt in deze twee zaken. Woensdag is het zover, dan mag ik op de operatietafel en ik ben best wel nerveusioso. Als de gedachte bij me op komt, denk ik niet zeuren, dat ding moet er uit. En dan vergeet ik het weer. Over een week is het al gebeurd. Er gebeuren hier op het moment geen spannende dingen, saaie boel. Waar we ons wel over gaan buigen is een puzzelrit op mijn verjaardag. Eerst hier koffie drinken, dan telefoons in leveren, vragen beantwoorden. Daarna de rit en na afloop ergens eten. Ik had al een aantal vragen, hele leuke, maar allemaal op te zoeken op internet. Dus na de koffie, telefoon inleveren. Het leuke is de uitslag. Het commentaar wat er dan komt. Maar het is simpel, wij hebben altijd gelijk. Anders blijf je ouwenelen over dit en dat.

Het weekend gaan we de rit uitzetten, niemand mag ons volgen hoor!!! Maandag komt de oplader en het snoer van het fototoestel dus kan ik weer wat recente foto's plaatsen. Weer geen recente foto, ze staan op de computer, maar ik kan ze niet vinden. In deze brievenbus op de Montgo, lag ons boek, dat nu verdwenen is, volgens de huurder van de flat.