Hè, maf, ik zit er op.

Zit ik toch zomaar met mijn pattekind op internet. Ik ga schrijven en kijken waar het schip strand.

De zon staat hoog aan de hemel en windstil. Zo na de koffie, gaan we de stad in om een zaak te zoeken, die losse onderdelen hebben voor de lamellen. Die haakjes die de lamellen vasthouden zijn een poco roto. Gistermiddag zijn we naar een van de eerste bewoners van de berg geweest. Heel gezellig, oude verhalen ophalen. Wie woont er nog, wie is er dood enz. De dagen gaan hier snel en soms weet je niet, welke dag of het is. Krijgen we vandaag Norbert zijn zus of vandaag? Volgens mij vandaag. Toch maar even bellen. Foutje, morgen dus. Wat een stel konijnen hè.  Ik stop hier want ik krijg een fout melding, dan zit ik voor Jan met zijn korte achternaam te schrijven. Probeer nog een fotootje, dan een kopje koffie en de hort op. Ik heb nog een blog opgeslagen, die moet ik in het internet café plaatsen. Foto hierboven is van het huisje dat we in Andijk hadden, jaren terug. We hebben het verkocht, omdat het hele park zwart zag van de Polen. Tegenover ons zaten 6 Polen in een huis. Van de week zijn we even gaan kijken, het zag er nog net zo uit als 15 jaar geleden. Er was alleen een nieuw zwembad gebouwd. Het was leuk om even naar ons oude huisje, dat potdicht was, te kijken.