Goedemorgen, ik ben er weer.

Ja, dat is voor het eerst dat ik zo lang verzaakt heb. Maar we gaan er met frisse moet weer tegenaan. Wat is er aan de hand? Ja dat is best wel moeilijk uitleggen. Ik wilde niets meer, vond niks meer leuk. Je hebt alles wat het leven aangenaam maakt. Een lieve man, een heleboel lieve kinderen en kleinkinderen, een lieve hond, aan een heerlijk onderdak, waar je heerlijk woont, geen financiële zorgen, we zijn alle twee gezond, wat eigenlijk het belangrijkste is. Dat moet ik accepteren, maar het doet me zoveel pijn. En dan toch gewoon heel slecht in je vel zitten. Dat valt niet te rijmen, maar toch is het zo. Ik wilde nergens meer heen, wilde niet meer uit eten. We zijn toen we uit eten waren, ook voortijdig weggegaan. Nor zag me van de ene op de andere minuut weg trekken, is gaan betalen en we zijn weggegaan. Ik loop nu iedere dag een half uurtje, lekker stevig doorstappen. Mijn iPad, smorgens even en dan ga ik wat doen. Het komt waarschijnlijk ook, dat ik me enorm heb gestort op de sociale verzekeringen, waar we in terecht zijn gekomen, nu Nor zijn zaak is opgeheven sinds 1 november 2013. Daar ben ik al maanden dag en nacht, letterlijk mee bezig. Het is niet zozeer het geld, maar we hebben er recht op en dan moet ik het hebben. Dan ga ik b.v over lijken. Het eerste wat ik op dit moment voor elkaar gekregen heb, dat Norbert nu gewoon in het Nederlandse ziekenfonds zit. Dan is hij in Nederland en in Spanje volledig verzekert. We hebben nu het nummer en zijn bij het gezondheids centrum in pedreguer geweest en heeft nu een nieuw sipkaartje. Dus dat probleem is opgelost. Het andere wat speelde is, dat ik zeker weet dat hij recht heeft op een prepensioen. In april al een hele tijd mee bezig geweest, maat toen afgewezen. Ik wist zeker dat er een fout was gemaakt. Maar waar zat die fout? Volgens mij in Nederland. Ik ben toen op aanraden van Norbert gestopt, hij zei we krijgen het niet, maar ik wist beter. Toen kreeg Norbert prostaat kanker en ben ik gestopt. De kanker is geheel onder controle, dus wat let me om er weer in te duiken. Er weer ingedoken en de fout gevonden, in Nederland, wat ik al dacht. We zijn nu zover dat we van de week naar de inss gaan de laatste papieren in te leveren. Daar gaven ze ons ook de bevestiging, dat de fout in Nederland was gemaakt. In principe kan ik wat deze 2 zaken betreft een dikke streep zetten. Maar die zooi is mede de oorzaak, dat ik aan het doordraaien was. Het gaat nu een stuk beter, nog niet helemaal, maar er is vooruit gang. Ik mag toch niet mopperen, ik las vanmorgen eerst het blog van een paar dagen van Edwin en Cokky, daarna de Telegraaf. Dan dank je god op je blote knieën dat we hier in Spanje wonen. Ook hier is natuurlijk veel mis, maar dat staat eigenlijk een beetje ver van je bed. Niet netjes natuurlijk, maar als je dan leest, hoe Edwin en Cokky hier in Spanje in het leven staan, wat ze doen en beleven, dan zitten we hier in een paradijs. Dat besef ik ook, want als ik met me auto op weg ben denk ik vaak, wat heerlijk om in dit land te mogen leven. Zo, ik denk dat iedereen nu een beetje begrijpt, wat er de laatste tijd bij me speelde.

Zo gaat het weer snel worden. ( vooral als het baasje me weer trakteert op Marrakech )

 

Posted with Blogsy