Lieve allemaal

Het gaat met mij niet goed, eigenlijk vanaf september al. Dus ik stop voorlopig even, met blogge, hoe jammer is het ook vind. Ik ben op dit moment 49 kilo, soms wat meer. Maar ik heb de puf niet meer. Ik ben mijn klerenkast doorgelopen, en er is niets meer wat ik aan kan, minstens 2 a 3 maten, is alles te groot, daar word je als vrouw niet vrolijk van. Laten we hopen, dat ik ook geestelijk, dit wat we de laatste 5 maanden hebben mee gemaakt, gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Ik zal de komende tijd onze verjaardagen en de voetbal feesten en al onze gezellige dingen missen. Maar misschien, sta ik de komende tijd wel, 3x in de week bij jullie voor de deur. Ik hoor jullie al denken, daar heb je de berg bewoners alweer. Nee hoor,zo snel zal het niet gaan, maar wat zou dat te gek zijn. En dan weer plannetjes maken, voor de toekomst. Dat is iets wat ik het allerliefste doe. Toen mijn vader op sterven lag, lag hij in het ziekenhuis maar te roepen, waar is ze nou, waar blijft ze nou? Wie? vroegen de artsen, de regelateur natuurlijk, zei die ouwe.

Het missen dat slaat op het feit, dat ik op dit moment, me zo kloten voel en niet dat ik heel ziek ben en het hoekkie omga. Omdat ik zo veel slechte maanden achter de rug heb, is alles op. Er zit totaal geen energie meer in dit lijfje. Tot deze avond, vanaf 12 december alleen maar appels en worteltjes gegeten, nu, na 2 dagen totaal niets te hebben gegeten, alleen maar heel veel water. Vanavond ben ik voorzichtig weer begonnen, heb ik weer heerlijk appeltjes met worteltjes gegeten. Kijken waar het schip strand, of stranden we helemaal niet en kom ik de avond en nacht redelijk goed door.

Vanmiddag nog bij de huisarts geweest en hij was blij voor me, dat ik op dit moment, mijn diarree een beetje onder controle heb en dat hoop ik zo een beetje te houden. Ik hoop dat ik binnenkort eens wat normaals kan eten. We moeten natuurlijk niet vergeten, dat de afbouw van de zware medicijnen, ook geen kattenpis is en de huisarts zei dat ook nog. Als ik het anders wil, met extra medicijnen,dat zal de afbouw, wel makkelijker voor me zal maken. Maar dat wil ik niet, ik zal doorbijten en ik moet van die chemische bende af en kijken of ik de medicinale wiet olie, het weer onder controle kan krijgen. Daar ga ik gewoon van uit, zo niet, dan kan ik altijd, nog kijken, wat nu? Maar daar ga ik niet van uit. Ik ben een KOK en dan zijn doorbijters, ik zou mijn ouders en vooral mijn vader terleurstellen, om nu al de pijp aan Maarten te geven.

Wat ik wel duidelijk voor ogen hou, is dat er veel mensen zijn, die er veel, slechter aan toe zijn dat ik. Wat wel zo is, dat hoe meer, ik bezig ben, ik me dan ook beter voel. Het enige probleem is dat tegen de middag alle energie op is. Dan rust ik een uurtje, en ga ik het weer proberen, nog het een en ander te doen. Ik zit nu voor de kijkdoos, maar dan slaat de onrust weer toe en zou het liefste weer wat aanpakken. Maar dat trek ik niet en doe het dan ook niet. Iedereen, voor morgen, een fijne een gezellige dag. Heel veel liefs van ons tweetjes. De firma Spic en Span zijn bezig, om voor volgende week als Nel en Hans komen, het weer gezellig in en om het huis te krijgen. Want een echte poetsvrouw ben ik niet en zal dat ook nooit worden.

 

 

Gepubliceerd met Blogsy